Verwoestend Water

-29-

Wat heeft het voor zin om door te gaan met haar leven, zonder iedereen van wie ze hield?

"Marieke, je moet flink zijn", hoort ze plotseling een vertrouwde stem.

"Moeder!" vraagt Marieke verward, "moeder, bent u dat?"

Het is echter stil in het kamertje, ze moet het zich hebben verbeeld.

Voorzichtig legt ze het boek van Eüza terug op het nachtkastje en besluit om naar bed te gaan. Rusteloos woelt ze van haar ene op haar andere zij. Zal ze nu wel of niet met Johan naar het feest gaan? Ze heeft wel 'ja' gezegd, maar moet ze het ook echt doen?

De gedachte aan wat afleiding geeft de doorslag en met een dubbel gevoel valt ze in slaap.

HOOFDSTUK 13

Opgewonden lopen Marieke en Rietje over de Coolsingel. Eerst zijn ze met de tram naar Spangen gegaan om voor Henkle een oude wandelwagen bij Rietje thuis op te halen. "Moeder gebruikt hem toch bijna nooit", had Rietje lachend gezegd, "en zo hoeven we niet bang te zijn dat we jouw broertje in de drukte kwijtraken."

Verbaasd was ze die morgen geweest, toen Marieke haar had verteld dat ze wilde gaan winkelen bij een groot warenhuis. "Het is daar wel prijzig hoor", had Rietje fronsend gezegd, maar toen Marieke haar had verteld van het feest en de kleding die ze van Johan moest kopen, had het dienstmeisje begrijpend geknikt. "Dat is echt typisch iets voor meneer Johan", had ze gezucht. "Hij heeft zijn moeder natuurlijk lief aangekeken en een of ander smoesje verzonnen en mevrouw heeft hem vanzelfsprekend weer geld toegeschoven." Vraagt hij haar dan wel vaker om geld?" vraagt Marieke voorzichtig.

"Hij heeft een groot gat in zijn hand!" lacht Rietje. "Heb je niet gezien dat hij erg dure kleding draagt?" Marieke schudt haar hoofd, ze heeft helemaal geen

Marieke schudt haar hoofd, ze heeft helemaal geen verstand van kleding. Op het eiland liepen alle jongens in gewone kleren rond. sommigen hadden zelfs altijd een overall aan, behalve dan op zondag. Moeder zei altijd dat het belangrijk »as hoe iemand er van binnen uitziet en Marieke had deze woorden goed onthouden.

Na een uurtje winkelen, voelt Marieke zich doodmoe, maar toch heeft ze gevonden wat ze zocht. Een vriendelijke winkeljuffrouw heeft haar geholpen met haar keuze en voldaan rijden ze met de bus terug. Eeiunaal thuis bewondert Marieke zichzelf in een gro

Eeiunaal thuis bewondert Marieke zichzelf in een grote spiegel op de kamer van Eliza. Het blauwe mantelpakje staat haar werkelijk schitterend en het verbaast haar dat ze er zo prachtig uit kan zien. Het lijkt warempel wel alsof ze naar een vreemd meisje in de spiegel kijkt. Toch trekt ze vlug de nieuwe kleding uit, want Eliza kan ieder moment thuiskomen en ze wil haar niets vertellen van het feest.

Nog steeds weet Marieke met precies wat ze aan Ehza heeft, anders zou ze haar graag in vertrouwen nemen. Het meisje is de laatste weken erg afstandelijk en soms heeft Marieke het idee, dat Eiza haar eigenlijk niet kan luchten of zien.

De rest van de dag voelt Marieke zich vreemd opgewonden. Ze vergeet zelfs on naar de post te vragen en kijkt voortdurend op de kloi. Zou Johan haar nieuwe kleren wel mooi vinden?

Als ze hem bij de avondmaaltijd ziet, schenkt hij haar een vertrouwelijke bhk, maar rept met geen woord over de avond.

"Zo", zucht mevrouw Ladage, "ik zal me moeten haasten, wil ik nog op tijd komen bij het comité."

"Lieve, ik zal je wel even met de auto brengen", antwoordt de dokter, "het is vanavond behoorlijk fris." Mevrouw Ladage kijkt haar man dankbaar aan. "Mer

Mevrouw Ladage kijkt haar man dankbaar aan. "Merci Laurens, ik telefoneer wel wanneer we klaar zijn, het kan wat later worden hoor!"

De dokter haalt zijn schouders op, hij is wel gewend om laat weggeroepen te worden.

Wanneer zijn ouders het huis verlaten, loopt Johan opgewonden naar Marieke. "Vertel eens, heb je nog iets leuks kunnen vinden voor vanavond?"

Marieke knikt en wil hem juist over het pakje vertellen als Eliza in de vestibule verschijnt.

"Zeg Marieke, wil je me helpen met het uitzoeken van oude kleding op de vliering?"

Verschrikt kijkt Marieke naar Johan. "Nou, eh... ik..." Ze kan zo gauw geen smoesje bedenken."

"Marieke heeft geen tijd Eliza, ze gaat met mij mee", antwoordt Johan voor haar. Vertast staart Eliza naar haar broer.

Vertast staart Eliza naar haar broer. "Robert-Jan viert zijn verjaardag vanavond. Iedereen

"Robert-Jan viert zijn verjaardag vanavond. Iedereen die uitgenodigd is, mag een introducé meebrengen en het lijkt mij een goed idee om Marieke mee te nemen." "O werkelijk", zegt Ehza op een arrogante toon en haar ogen schieten vuur.

Dit ontgaat Johan niet en ruw pakt hij haar bij de schouders.

"Hoor eens Eliza, Marieke heeft beslist een keer een uitje nodig en je hoeft niet zo raar te kijken."

"Ik kijk niet raar", antwoordt Ehza hooghartig, "ik vind het alleen vreemd dat je de voorkeur geeft aan zo'n boerenmeid. Je kunt het beter bij je eigen stand houden, wat zullen ze bij Robert-Jan thuis wel niet denken!"

Johan kijkt haar ziedend van woede aan. "Ben je helemaal gek geworden!" schreeuwt hij boos. Marieke is in mijn ogen duizend maar meer waard dan die bekrompen tuttebellen van het lyceum, zoals jij! Schijnheihg helpen in de Ahoyhallen, mensen gastvrij uitnodigen hier en dan schreeuwen dat ze beneden JOUW stand zijn, bah!"

EHza's lip begint te trillen en haar hoofd is rood van woede. Zo is Johan nog nooit tegen haar tekeergegaan. Ze stormt, half struikelend de trap op en laat hen achter in de vestibule.

Marieke heeft de woordenwisseling tussen broer en zus angstig gevolgd en verdrietig staart ze naar het vermoeide, bleke gezicht van Johan. De woorden waarmee hij haar zojuist heeft verdedigd, doet haar sympathie voor hem groeien.

"Dat was erg gemeen van Eliza", zegt hij zacht, terwijl hij zijn hand op Marieke's schouder legt.

"Ik ga echt veel liever met jou uit dan met die verwaande vriendinnen van haar. Kom, kleed je om, dan kunnen we gaan."

Marieke kijkt hem echter vertwijfeld aan. "Johan... ik weet eigenlijk niet of dat wel zo'n goed idee is... Nu Eliza hiervan op de hoogte is, zal ze het zeker aan jouw moeder vertellen."

"Ze doet maar!" schreeuwt Johan ineens fel. "Als ik met jou uit wil, dan doe ik dat, punt uit!"

Langzaam loopt Marieke naar boven. Johan is enorm in haar achting gestegen. Het doet haar goed dat hij voor haar is opgekomen. Misschien heeft ze zich toch wel in hem vergist.

Wanneer ze even later onwennig in haar nieuwe mantelpakje verschijnt, fluit Johan bewonderend. "Je ziet er echt fantastisch uit, nog veel knapper dan anders!"

Marieke bloost hevig en staart verlegen naar de grond.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen