Deltanatuur ontmoet... boer Aj� de Wit en natuurbeheerder Gert de Groot 'Tegengestelde belangen hoeven niet perse onverenigbaar te zijn'

Maar voorlopig is daar geen klap van te zien. Wat een mist! Zouden die vage omtrekken daar de boerderij van Ajé de Wit zijn?

De deurbel klinkt, het halletje is donker en staat vol spullen. Uit de verre omtrek klinkt het oergeklaag van ganzen. Door de vochtige lucht gedempte knallen moeten de vogels in beweging houden. Maar de ganzen worden broeds, ze willen niet meer zo vliegen. Voetstappen klinken naast het huis. "Kom maar achterom," nodigt Ajé de Wit uit. In Dirksland komt bezoek nog gewoon via de keukendeur.

Gert de Groot van Natuurmonumenten zit al aan de keukentafel en is voorzien van koffie. De sfeer is rustig en ontspannen. En toch heeft de relatie tussen boer en natuurbeheerder in het algemeen niet de naam gemakkelijk te zijn. Bedriegt de schijn?

"Dat denk ik niet," zegt Gert de Groot van Natuurmonumenten. "Onze relatie is goed." Er zijn wel tegengestelde belangen, stelt De Wit vast. "Maar die bekijk ik toch vooral zakelijk. Je moet daar zonder al te veel emoties over kunnen praten, want ook tegengestelde belangen hoeven namelijk niet per se onverenigbaar te zijn."

"Ik denk dat wij er ook wel goed uitgekomen zijn. Toch, Ajé?" vraagt Gert de Groot. Ajé de Wit knikt bevestigend. Hij heeft zojuist overeenstemming bereikt om zijn bedrijf in de Zuiderdieppolder te beëindigen en elders op het eiland opnieuw te beginnen. Kennelijk zit hem dat ook een beetje in het bloed, want in 1980 was hij ook één van de eerste pioniers in de Zuiderdieppolder.

"Je moet bedenken dat dit een heel recente polder is die pas na de afsluiting van het Haringvliet door de Dienst der Domeinen is ontwikkeld," vertelt De Wit. "Voor die tijd was de polder met lage kades beschermd tegen het zoute Haringvliet." Het was eigenlijk buitendijks gebied, half en half in gebruik als weidegrond.

"Het overspoelde ook nog regelmatig. Maar nu is het puike landbouwgrond. Echt niks op aan te merken." Klinkt er een beetje spijt in zijn stem? De Wit vouwt zijn handen in elkaar en kijkt een moment peinzend naar het tafelkleed.

"//c wil hier met weg. Maar de maatschappijn iets anders met deze grond. Het kleine moet wijken voor het grote, want zo zie ik het toch. En als de maatschappij daar ook voor wil betalen, dan vind ik dat ik weg moet gaan."

Maar, zo beseft De Wit ook: de één stapt gemakkelijker op dan de ander.

"Mijn binding met dit gebied is niet zo groot. Je moet ook bedenken dat het nog maar twintig jaar in gebruik is. Soms denk ik zelfs wel eens dat we misschien wel erg gemakkelijk van alle gronden hier cultuurgrond hebben gemaakt."

"En mode is het ook zeker niet," meent Gert de Groot van Natuurmonumenten. "Het is een noodzaak dat we nu voor natuur kiezen. Rijd maar eens van Rotterdam naar Nijmegen. Kijk naar het ruimtelijke beslag door de Betuwelijn. Of vlieg over het Groene Hart en zie hoe het dichtklontert. En kijk dan ook door je oogharen naar een periode over twintig jaar. Hoe wil je dat ons land er uit ziet? Waar moeten de mensen heen die daar dan leven en wonen? We hebben ieder stukje natuur straks hard nodig. En helaas, de plaatsen waar we de natuur nog een kans kunnen geven zijn meestal in handen van boeren."

"Maar dan moet de natuur wel toegankelijk voor die mensen zijn," meent De Wit. Gert de Groot veert op. "Natuurmonumenten heeft de naam overal een hek om heen te zetten. Nou dat wil ik wel even rechtzetten. Meer dan vijfennegentig procent van ons gebied is toegankelijk. Ook de Zuiderdieppolder wordt dat." En dat is goed nieuws voor de padvinders uit Stellendam, want die'zijn naarstig op zoek naar vrij toegankelijk natuurgebied om te doen wat ze moeten doen: paden vinden. De lepeltjes klingelen in de koffie.

Buiten trekt de mist op. Op een hoog punt, enkele honderden meters ten westen van de boerderij kijken natuurbeheerder De Groot en boer De Wit naar het strenge, strakke land. "Weet je wat mij echt heeft doen besluiten om weg te gaan?

^ De grauwe gans! Die is een eeuwigdurende erfpacht. Ze komen met steeds meer en ze blijven. Zomer en winter. Op een gegeven moment ben ik gestopt met de wintertarwe. Dat kostte meer dan het opbracht."

^ Het ganzenprobleem bracht De Wit en De Groot samen om de tafel. Hoewel voor Natuurmonumenten de grote groei van de ganzenpopulatie een succesverhaal IS, worden de kosten voor de boer niet altijd evenredig vergoed. De Wit wijkt nu uit naar een akkerbouwlocatie waar er minder problemen met ganzen zijn. "ik hoef dan niet meer op ieder uur van de

"ik hoef dan niet meer op ieder uur van de dag er op uit om de vogels te verjagen of schade te inventariseren."

Natuurmonumenten wil proberen om ook rond het Zuiderdiep tot een aanvaardbare ganzenstand te komen. Gert de Groot: "Met de herinrichting van de Zuiderdieppolder als natuurgebied kun je de ganzenpopulatie sturen. Kies je voor zoveel mogelijk zoute invloeden, dan is dat minder aantrekkelijk voor de grauwe gans. Die broedt en foerageert toch het liefste in wat ruigere zoetwatergebieden."

Het water in het Zuiderdiep is grauw en rafelt in de wind. Dit wordt straks allemaal getijdennatuur onder invloed van het zoute zeewater. Wat voor de één terug naar af is, IS voor de ander de weg naar een duurzame toekomst. Gert de Groot: "Zolang we maar rekening houden met eikaars belangen."

Een koppeltje ganzen gaat op de wiek. "Best een mooi gezicht, hoor, vliegende ganzen," beaamt De Wit. "Maar ze moeten vooral blijven vliegen. Niet zitten."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen