Isra�l, Het Wonder

Als gevolg van de Dreyfus-affaire werd bij de Joden het sluimerend verlangen gewekt om naar het land, dat God hun gegeven had, terug te keren. Velen zijn gegaan en hebben van een dorre vlakte weer vruchtbaar land gemaakt. De Britse regering moest in opdracht van de

De Britse regering moest in opdracht van de Volkenbond de opvang van de binnenstromende Joodse immigranten regelen.

mende Joodse immigranten regelen. Vóór en door de Tweede Wereldoorlog werden veel Joden naar Palestina gedreven. Dat stuitte op fel verzet van de Arabieren. Daardoor liep het de Engelsen, die het beheer hadden, volkomen uit de hand. De Verenigde Naties kwamen toen met een verdelingsplan, waarbij aan Joden en Palestijnen een deel van het land werd toegewezen. Israël aanvaardde dat plan, de Palestijnen niet!

Een eigen staat op het juiste moment

Op 15 mei 1948 - bijna 2000jaar na de wegvoering en drie jaar na de holocaust - begon Israël opnieuw. De Amerikaanse president Truman en vele anderen hadden de Joodse leiders geadviseerd de onafhankelijkheidsverklaring vanwege hoog oplopende spanningen met de Arabieren nog maar enige tijd uit te stellen. Israël gaf daaraan geen gehoor. Nog diezelfde dag vielen vijf goed uitgeruste Arabische legers Israël aan. Het mag een wonder worden genoemd dat het geringe aantal slecht bewapende Joodse strijders niet in zee gedreven is. De uit de Tweede Wereldoorlog zo beroemde Engelse veldmaarschalk Montgomery - de man van de strijd bij El Alamein in de Libische woestijn, en de slag om Arnhem - gaf de nieuwe staat Israël hoogstens 14 dagen. Uit alle delen van de wereld waren journalisten samengestroomd om het ontstaan van de nieuwe staat te verslaan en daarna haar ondergang te beschrijven. Een Amerikaanse krant schreef: “Een Israëlische generaal die deze strijd gaat voeren is rijp voor een psychiater”. Maar God rekent anders. Het grondgebied dat Israël was toebedeeld, besloeg niet meer dan 1 % van dat van de vijand, het inwonertal nog geen 2%. Te vergelijken met Luxemburg tegenover Engeland, Frankrijk en België samen.

Israël won die strijd - de Onafhankelijkheidsoorlog - al was het ten koste gegaan van 4500 soldaten, vaak mensen, die de concentratiekampen ternauwernood hadden overleefd. Bij de wapenstilstand, die in 1949 volgde, kreeg Israël meer grondgebied dan het bij de verdeling in 1947 had toegewezen gekregen.

Ook toen is weer gebleken, dat het niet zo belangrijk is wat sociologen, politici, strategen of zelfs theologen zeggen. Het is God, Die de geschiedenis schrijft!

Het is God, Die de geschiedenis schrijft! Niets of niemand kan dat verhinderen. Hij neigt de harten, Hij bepaalt de tijd.

De geleerden zijn het er allemaal wel over eens dat de naties na die datum van 15 mei 1948 nooit meer in zo’n grote meerderheid voor een zelfstandige staat Israël gestemd zouden hebben!

Conclusie:

De Eerste Wereldoorlog maakte Palestina vrij van Turken, de Volkenbond gaf Engeland de opdracht in Palestina een Joods Nationaal Tehuis voor Joden voor te bereiden, de Tweede Wereldoorlog was voor veel Joden de aanleiding om naar Palestina terug te keren en

de Verenigde Naties kenden Israël een eigen staat toe.

staat toe. Zo gebruikte God twee wereldoorlogen en twee volkerenorganisaties om de Joden op Zijn tijd weer op hun plaats te krijgen. Laten we de wonderen die God aan Zijn volk gedaan heeft maar niet wegredeneren!

Sprak Hij niet: “Ik zal de gevangenis van Mijn volk Israël wenden, en zij zullen de verwoeste steden herbouwen en bewonen en wijngaarden planten en de wijn daarvan drinken; en zij zullen hoven maken, en de vrucht daarvan eten, en Ik zal ze in hun land planten, en zij zullen niet meer uitgerukt worden uit hun land, dat Ik hun gegeven heb?”(Amos 9:14-15). De tweede oorlog: De Sinaï-oorlog

De tweede oorlog: De Sinaï-oorlog

De tijd na 1949 kenmerkt zich door oorlogszuchtige redevoeringen van Arabische leiders en een economische boycot, in hevig- heid toenemende grensincidenten en terreuracties. Als de president van Egypte, Nasser, zich in 1956 het Suezkanaal toeeigent en aan Israël de toegang tot het Suezkanaal en de Golf van Eilat ontzegt, rukt het Israëlische leger de Sinaï binnen. Na 8 dagen is het Egyptische leger verpletterend verslagen.

De derde oorlog: De Zesdaagse oorlog (1967)

Na deze Sinaï-oorlog blijven de Arabische leiders hameren op de vernietiging van Israël. De Syriërs houden niet op om vanaf de Golan-hoogte de Israëlische dorpen rond het Meer van Gennesareth en de Huleh-vlakte te beschieten. Ze dreigen met het afdammen van de Jordaan en steunen allerlei terreurorganisaties. Als Egypte, Syrië en Jordanië een enorm leger aan de Israëlische grens samentrekken, slaat Israël toe. De Israëlische vliegtuigen vernietigen bij verrassing de Egyptische en Jordaanse luchtmacht en maken aan de hernieuwde blokkade van de golf van Eilat een eind.

De westoever - die Jordanië had bezet - wordt veroverd, Syrië wordt van de Golan verdreven en Oost-Jeruzalem wordt na een verbeten strijd genomen. Een eeuwenoude Joodse droom - het bidden aan de klaagmuur - was verwezenlijkt.

Na zes dagen was de oorlog geëindigd in een daverende overwinning voor Israël. Het had nu makkelijker te verdedigen grenzen gekregen, maar binnen het veroverde gebied woonden nu wel één miljoen Palestijnen.

Israël biedt na deze Zesdaagse oorlog vrede aan in ruil voor land. Dat aanbod wordt met een drievoudig "neen” 'op de Arabische conferentie te Khartoem grof van de hand gewezen: Geen vrede, geen onderhandelingen, geen erkenning van Israël!

De vierde oorlog: De Yom Kippoeroorlog

Ondertussen nemen de terreurdaden in hevigheid toe. Op 6 oktober 1973, op Grote Verzoendag, de dag waarop in Israël alles stil ligt, omdat dat de dag was waarop alleen de hogepriester werken mocht (Leviticus 23), begon de vierde oorlog in 25 jaar. Israël werd door Syrië en Egypte aangevallen met meer tanks en vliegtuigen dan de Duitsers in 1942 tegen Rusland gebruikten. Tijdens die strijd heeft het voortbestaan van Israël enkele dagen aan een zijden draad gehangen. De Israëlische regering was op deze oorlog niet voorbereid. Israël werd overrompeld. Onverwachts trok Egypte de Sinaï binnen en rukte Syrië in de Golan op.

Israël werd volkomen verrast. De onneembaar geachte Bar Lev-linie werd door de Egyptenaren opgerold; praktisch de gehele Golan viel in handen van de Syriërs. Toch ging generaal Sharon - de huidige premier - tégen uitdrukkelijke bevelen van Moshe Dayan fn om terug te trekken, tot de aanval over, stak het Suezkanaal over en nam het Egyptische leger in de tang. En in het Noorden stopten de Syriërs plotseling hun aanval. En tot op de dag van vandaag weet niemand waarom. Vanaf dat moment keerden de kansen. Onze toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Luns, noemde het een groot wonder dat Israël toen niet onder de voet gelopen is. Toen aan Dr. Lapide, hoogleraar aan de uni

Toen aan Dr. Lapide, hoogleraar aan de universiteit van Jeruzalem, gevraagd werd, waarom Israël uiteindelijk ook deze oorlog gewonnen had, antwoordde hij: “Niet wij hebben de strijd gewonnen, zoveel verstandige en moedige mensen hebben we niet. De strijd die we streden was Godes strijd!

Het wonder van het ijzeren gordijn

In 1989 stortte het communistische regime ineen. Weer zo’n wonder. Zelfs de beste Oost-Europakenner had niet voorzien dat het ijzeren gordijn ooit nog een keer zou vallen. God deed het in 24 uur. Daardoor werd voor duizenden en duizenden Russische Joden de weg naar Israël gebaand. Onmiddellijk na de val van de muur kwamen 230.000 Joden vanuit Rusland naar Palestina en dat aantal liep al spoedig op tot meer dan één miljoen. Vóór de val van het ijzeren gordijn was emi gratie vanuit Rusland praktisch uitgesloten. Wie als Jood een visum aanvroeg, nam een levensgevaarlijke beslissing. Hij gaf te kennen een vijand van het communisme te zijn, hij kreeg ontslag, en wie zonder werk was werd als een parasiet opgepakt en belandde in de gevangenis. Onder Gorbatsjov is daar verandering in gekomen. Veel Joden werden vanaf die tijd als door een magneet naar Israël getrokken. Ze kwamen zelfs, toen het land in de grootste crisis verkeerde: een intifada van binnenuit en Scud-raketten van buitenaf. Het eerste wat ze uitgereikt kregen was een gasmasker.

Zegt God niet: “Ik zal ze (= het overblijfsel van Israël) aanbrengen uit het land van het Noorden en zal hen vergaderen van de zijden der aarde. Onder hen zullen zijn blinden en lammen, zwangeren en barenden tezamen, met een grote gemeente zullen ze herwaarts wederkomen”? (Jeremia 31:8).

Ze kwamen uit Jemen, Ethiopië, Rusland en Argentinië en ze zullen blijven komen, want nog is iedereen niet thuis.

Minder bekende wonderen

En dan zijn er naast al die in het oog lopende wonderen ook nog van die kleine dingen waar we er een paar van willen noemen: Zo was vlak voor en aan het begin van de Onafhankelijkheidsoorlog (1948) de stad Jeruzalem door vijanden belegerd. Er kon niets in of uit. Er was gebrek aan van alles. Distels werden gekookt om mineraalhoudende spinazie of vitaminerijke sinaasappels te vervangen. Aan de Jakobinskystraat lag tegenover de huizen een open terrein met olijfbomen, waartussen de distels groeiden. Verder was het stuk land dor en kaal.

Op een dag groeiden er zomaar ineens kleine, fris uitziende planten. Aanvankelijk werd er nauwelijks aandacht aan geschonken, maar in een ommezien van tijd breidde het geheimzinnige ‘onkruid’ zich uit en al spoedig bedekte het grote delen van het veld. Iemand kwam op het idee om deze donkergroene sappige planten te koken. Ze bleken uitstekend te smaken.

Het goede nieuws ging als een lopend vuurtje door de wijk. En al gauw stond deze plaatsvervangende spinazie bij veel gezinnen op tafel. Wekenlang voorzag, ‘dit onkruid' de mensen van de nodige vitamine. . En het bleef maar groeien, totdat... het beleg was afgelopen. Toen verwelkte het even snel als het was opgekomen.

als het was opgekomen. Op een plein aan de Jaffastraat staat een monument dat herinnert aan een gebeurtenis in diezelfde oorlog. De Arabische troepen waren tot ver in de nieuwe stad doorgedrongen. De Israëli’s hadden geen artillerie om de oprukkende troepen te weerstaan. De oorlogsindustrie stond nog in de kinderschoenen. Het enige wat ze hadden, waren wat granaten, pistolen en stenguns. Een zekere Ir. David Leibovitz - een lid van de Haganah, de Israëlische strijdkrachten - slaagde erin met de meest primitieve middelen een mortier te maken die naar de producent Davidka genoemd werd. Het was een kanon dat niet ver reikte, ook niet zuiver richtte, wel heel veel lawaai maakte.

Op het moment dat de vijand op het punt stond naar de Oude Stad door te breken, viel het schieten met de davidka samen met een hevig onweer. De ononderbroken beschietingen en artilleriebombardementen van de Arabieren hielden ineens op en de vijand sloeg op de vlucht. Het plan van het Arabische Legioen was mislukt.

Het Hebreeuws was de heilige taal, de taal van de tempel, van de gebeden en van de heilige geschriften. De Tenach (het Oude Testament) was in het Hebreeuws geschreven. Daardoor bleef het voor de Joden de heilige taal. Het is ronduit een wonder dat deze taal, vanuit de vele talen, die door de komst van duizenden immigranten uit meer dan honderd landen, de dominante positie heeft weten te verkrijgen. Het volk kan nu de oude Joodse Bijbel - zijn geschiedenis - weer lezen in zijn eigen taal. Nooit eerder kwam het voor dat een taal, die

Nooit eerder kwam het voor dat een taal, die niet meer gesproken werd, opnieuw werd ingevoerd.

Hebreeuws is nu de taal van de universiteit, de media, de boeken en de kranten. De wonderlijke herleving van de taal - aangepast met veel nieuwe woorden - dankt Israël aan het initiatief en de volharding van één man, Eliëzer Ben Yehuda (1858-1922). Naar die man zijn veel straten in dorpen en steden genoemd. Zo werden de naar het vaderland terugkeren

Zo werden de naar het vaderland terugkerende Joden door het spreken van de oude taal weer tot één volk.

Al 55 jaar bedreigd

Israëls bestaan wordt al vanaf 1948 bedreigd door legers -die van links en van rechts oprukten, een intifada van binnenuit, scuds en terroristische aanslagen. Steeds weer echter wordt het volk wonderlijk bewaard. Daar zorgt de God van Israël voor en Hij zal dat blijven doen. Dat ligt vast in Zijn onveranderlijk plan met dat volk. Dat sluit niet uit dat Israël nog wel eens door een heel diepe weg zal moeten gaan. Maar hoe het ook gaat, God zal Zijn volk niet laten omkomen.

Velen hebben het geprobeerd. Het is de Egyptische Farao niet gelukt, ook Haman niet, Hitler evenmin, en het zal ook aan Yasser Arafat of Saddam Hoessein niet gelukken.

Het zal met dat volk niet gaan zoals de duivel wil, maar zoals God het wil.

Het laatste wonder

Hoe het ook gaat, één groot wonder staat nog uit.

Het wonder dat God op Zijn tijd en op Zijn wijze de Geest der genade op dat volk zal uitstorten, dat gans Israël zal zalig worden (Romeinen 11:26).

Verschillende profeten hebben het al voorzegd:

Want Ik zal u uit de heidenen halen en zal u uit al de landen vergaderen; en Ik zal u in uw land brengen. Dan zal ik rein water op u sprengen, en gij zult rein worden; van al uw onreinigheden en van al uw drekgoden zal ik u reinigen, En Ik zal u een nieuw hart geven, en zal een nieuwe geest geven in het binnenste van u; en Ik zal het stenen hart uit uw vlees wegnemen, en zal u een viesen hart geven. En Ik zal Mijn geest geven in het binnenste van u; en Ik zal maken, dat gij in Mijn inzettingen zult wandelen, en Mijn rechten zult bewaren en doen. En gij zult wonen in het land, dat ik uw vaderen gegeven heb, en gij zult Mij tot een volk zijn, en Ik zal u tot een God zijn. (Ezechiël 36:24-27). Nu ligt er nog een deksel op het aangezicht van het volk; maar als dat zal zijn weggenomen, zullen de Joden zien, dat Christus als de Gekruisigde en Opgestane de spil is, waaromheen de eeuwen zich wentelen. Zo komt het volk dan door een weg van lijden tot heerlijkheid. vH

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen