Openheid geboden

Gebrek aan openheid

Nog een keer kom ik terug op het drama van Albert Heyn. Aan Ahold wordt het verwijt gemaakt dat het geen openheid heeft betracht.

In de kranten kon men onlangs een zin als deze lezen: Het is stil rond het hoofdkantoor in Zaandam. Er wordt voortdurend vergaderd. Maar van wat er besproken of besloten wordt, komt niets naar buiten. Veel trouwe klanten van Albert Heyn zagen met gretige en niet ongepaste belangstelling uit naar de voorlichting die het concert op zaterdag 1 maart zou geven. ledere bezoeker - behalve de vroege klant; zelf was ik door omstandigheden om acht uur in de winkel, maar mij werd niets ter hand gesteld - zou een tweezijdig bedrukt papier krijgen met de zo nodige informatie.

Het papier bleek niets te bevatten dat al niet bekend was. Dat was dus - opnieuw - een gemiste kans. Zo ga je in deze tijd niet met mensen om. Wie over een crisis als waarin Ahold terechtgekomen is, iets wil meedelen, moet nieuws meedelen en niet maar herhalen wat via de media reeds bekend was. Ik vind het onbegrijpelijk dat een concern als

Ik vind het onbegrijpelijk dat een concern als Albert Heyn zo'n blunder begaat. Eerst een week lang zwijgen en dan naar de samenleving toe niets zeggen dat al niet bekend was; of wilt u: alleen maar herhalen wat anderen reeds eerder op papier hadden gezet.

Dat is in feite geen informatie geven, ondanks de belofte van het tegendeel.

Is nadere informatie wel verstandig?

Zou het dan verstandig zijn geweest om nadere informatie te verschaffen? Zou men daarmee de advocaten van de gedupeerden niet in de kaart spelen? Of - een andere vraag - zou men daarmee concurrenten die tegen de laagst denkbare prijs toch op overnam azen, rüet een argument in handen geven om toch nog maar te wachten met het aanknopen van onderhandelingen? Ik zit niet in het bedrijfsleven en heb van

Ik zit niet in het bedrijfsleven en heb van handel, vooral op hoog niveau, geen verstand. Derhalve kan ik deze vragen niet beantwoorden. Wel wil ik zeggen dat dit stiekeme gedoe mij tegenstaat. Ik heb zelfs een ogenblik gedacht: is dit niet typerend voor het beleid van het concern? Er valt kennelijk veel te verbergen. Openbaarmaking van feiten kan dus grote schade meebrengen, omdat het beleid verborgen moest blijven.

Indien schade door voorlichting gevreesd moet worden, zijn de feiten er ook naar. Dan moet er inderdaad veel voor de buitenwereld verborgen worden gehouden.

Het is heel goed te begrijpen dat niet alles naar buiten gebracht kan worden. Niettemin is er bij zo'n debacle met zo veel schade, ook voor niet-professionele beleggers - zeg maar voor de gewone klanten die spaarder binnen het bedrijf zijn geworden - zo veel onrust,^ onzekerheid en te begrijpen ontevredenheid, dat er duidelijkheid moet komen. Daar hebben de velen die in Ahold vertrouwen hebben getoond, recht op.

Gebrek aan informatie wordt desinformatie

Het gebrek aan informatie gaat op een bepaald moment over in desinformatie. Dan komt het geruchtencircuit op gang waarvan mensen niet weten wat er wel wat er niet te geloven is. Er ontstaan verhalen die voor het vertrouwen in het concern uitermate schadelijk zijn. Zelfs al zou de helft of nog meer van die verhalen niet waar zijn, dan nog heeft de firma zelf schuld aan het ontstaan ervan. Het heeft geen openheid betracht in een tijd die daarom schreeuwt. Al zou men maar voorlopige informatie gegeven hebben over wat er aan de hand is, dan had men kunnen zeggen: zo spoedig mogelijk zullen we meer bekend maken. Met zo'n mededeling was het kantoor in Zaandam niet een blinde muur gebleven. Dan zouden er geen speculaties zijn ontstaan over wat zich daarachter afspeelt.

Vertrouwen tussen twee partijen berust op een eerlijke berichtgeving; op de bereidheid om de andere partij informatie te geven.

Een voorbeeld van hoe het niet moet

Misschien vraagt een lezer zich af waarom ik dit tweede artikel aan Ahold wijd. Ik ken werknemers van Albert Heyn die bij hun werkgever jarenlang gespaard hebben en nu flinke verliezen lijden. Ik schrijf hierover omdat ik er een voorbeeld in zie van hoe het niet moet en hoe het soms wel toegaat. Ook in kerkelijke kringen is men soms,

Ook in kerkelijke kringen is men soms, helaas moet ik zeggen nogal eens geneigd om noodzakelijke informatie achterwege te laten; sterker gezegd: achterwege te houden. Denk aan wat de bisschoppen in Amerika gedaan hebben ten aanzien van seksueel misbruik van vooral jongens door geestelijken. Men heeft zaken net zo lang verzwegen of zelfs ontkend, totdat het niet langer mogelijk was. Ik had daarover al eens willen schrijven. Dat heb ik niet gedaan, omdat ik niet de indruk wilde wekken vooral de Rooms Katholieke Kerk te bekritiseren. Nu het over het verzwijgen van informatie gaat die echt gegeven moet worden, noem ik het. Ik voeg eraan toe dat dit in verband met andere zaken ook in protestantse kerken of gemeenten wel voorkomt. Ik weet hoe pijnlijk het is om opening van zaken te moeten geven over kerkelijke conflicten.

Toch komt er in een conflictsituatie een moment waarop bevoegde instanties met een mededeling naar buiten moeten treden. Een korte, zakelijke mededeling - niet een nietszeggende bericht; evenmin een omhaal van woorden, waaraan de essentie ontbreekt. Wel eerlijke informatie.

Een les voor anderen

Voorzover ik in de loop der jaren in verschillende verbanden met zulke zaken te maken heb gehad, is het mijn ervaring dat een mededeling aan de buitenwereld vertrouwen wekt en praatjes voorkomt. Daarom dring ik ook in kerkelijke kringen aan op openheid. Ik besef dat men - om het zo maar eens te zeggen - niet alles aan de grote klok kan hangen. Dat hoeft ook niet. Maar de keren van de zaak, dus datgene wat in het geding is en waarom het draait, moet door bevoegde instanties ter sprake gebracht worden.

Dat voorkomt allerlei speculaties en geklets. Soms is dit laatste nog erger dan het feit zelf. Ik heb geaarzeld over de titel boven deze column. Aanvankelijk dacht ik aan: openheid gewenst. Ik ben nu ik aan het einde ben toch meer tevreden met: openheid geboden. Laat men ook in kringen waar men zwijgzaam is en niet graag met nare dingen naar buiten treedt, uit het mis-management van Ahold - ook op het gebied van voorlichting - een les trekken.

W.H. VELEMA

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen