Vergankelijkheid en eeuwigheid

Ze is weer achter de rug, de nationale Boekenweek 2003. Nou ja, 'week'... Dit keer was het van 12 tot en met 22 maart. Georganiseerd door de instelling met de naam 'Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek'. Het thema was dit jaar 'Leven en dood in de letteren'. Als u in de genoemde periode een (algemene) boekwinkel bezocht, hebt u er misschien ook voor gestaan; voor de tafel met allerhande recent uitgegeven boeken over het thema 'leven en dood'. Ik moet u zeggen dat ik talloos veel uitgaven op die tafel niet aantiof, die nu juist wel over leven en dood gaan. Toch ben ik ook nu weer bezweken onder de verleiding om in ieder geval één van die nieuwe uitgaven me aan te schaffen. En ik heb er geen spijt van. 'De vergankelijkheid' heet het boek van

'De vergankelijkheid' heet het boek van mijn keus. Het is geschreven door de bekende bioloog en publicist Midas Dekkers. Het is een boek waarvan ik niet elke zinsnede in Eilanden-Nieuws zou willen citeren. Dat moet ik aan de ene kant toegeven, bevangen als de schrijver is door een evolutionistische levensbeschouwing. Maar wat me in dit boek vooral treft is de eerlijkheid, jawel de onduisterende eerlijkheid, in de manier waarop over de vergankelijkheid van het leven geschreven wordt. Het begint al in het eerste hoofdstuk. Over de levenstrap. Waarvan de afbeeldingen vroeger in de huiskamers hingen. "We weten best wat we willen. Vooruit willen we, verder en verder, maar vooral ook hogerop, tot aan de top. Want boven is het beter, boven zit je het best." Maar bedenk!, zegt Dekkers, de levenstrap kent ook treden naar beneden. Die negeren we echter liever. "De levenstrappen zijn uit onze huiskamers verdwenen en daarmee zijn we de helft van ons leven kwijt. De ouderdom is niet meer goed of slecht, hij wordt domweg ontkend. Voor oude mensen is geen plaats meer ingeruimd. Ze kleden zich als jonge mensen, praten de jongelui na, laten een nieuwe heup inzetten en maken een cruise. Van de tien treden zijn er nog maar vijf over, die zo lang mogelijk worden gerekt, tot men pardoes van de hoogste stort..." Dit boek biedt op die vitalistische levensvi

sie een schokkende coixectie. Het laat in woord en beeld de vergankelijkheid van mens en natuur zien. Alles in onze aardse bedeling vergaat. Woudreuzen bereiken ooit het eind van hun bestaan, schepen vergaan en zelfs bergen verweren... En de mens? Ook hij heeft geen blijvende stad... De mens gaat naar zijn eeuwig huis...

Maar die laatste zinnen zijn in het boek van Midas Dekkers niet te vinden. De wijsheid van de Schriften komt er niet in ter sprake. En dat is jammer. Want dan had het een nog aangrijpender inhoud gehad. Ik denk aan Psafm 102 in de berijming van 1773: "Als een kleed zal "t al verouden. Niets kan hier zijn stand behouden. Wat uit stof is, neemt een end door de tijd die alles schendt..." Diezelfde Psalm zingt echter ook over de keerzijde. Bij God! "Maar Gij hebt, o Opperwezen, nooit verandering te vrezen. Gij, die d' eeuwen acht als uren, zult all' eeuwigheid verduren."

Ik wil daarom ook nog op twee andere boekjes wijzen. Ze verschenen ook ongeveer in de Boekenweek, hoewel niet in dat kader. Uitgeverij Den Hertog te Houten heeft een nieuwe serie praktisch-geestelijke boekjes in zijn fonds opgenomen. Verzameld onder de gemeenschappelijke titel 'Licht op de kandelaar'. Tot nu toe zijn er vier deeltjes verschenen, alle vertaald uit het Engels. De twee laatste hebben ook alles te maken met het thema 'Leven en dood'. Ik noem ze; 'Rust voor uw ziel" van John Newton en 'Zo grote zaligheid' van Robert Murray McCheyne. U voelt wel; hier wordt een perspectief geboden, boven de vergankelijkheid uit. De 18e eeuwse John Newton was een voor

De 18e eeuwse John Newton was een voormalige sla venkoopman. Toen hij tot bekering was gekomen, werd hij een prediker van Gods genade. Uit eigen bevinding wist hij wat het was om in een onrustig hart de vrede van God te ontvangen. De titels van de vijf hoofdstokjes in dit boek geven de inhoud goed weer: 'De nodiging door Christus', 'Het komen tot Christus', 'Het rusten in Christus', 'Het juk dragen van Christus", 'Het dienen onder Christus". Hij eindigt zijn geschriftje met te wijzen op de toekomst van de eeuwige rust. "Gelovigen, weest büj dat u veilig en geborgen bent. De Heere heeft u het beginsel van de hefde geschonken dat nooit vergaat. Hij heeft voor u zoveel genade opgelegd, dat er nooit tekort zal zijn. Dat alles zal u ondersteunen op uw hele reis en u ten slotte veilig huiswaarts leiden naar de woningen die voor u zijn bereid in het huis van uw Vader. Dan zult u Hem loven, van eeuwigheid tot eeuwigheid!" Over die zelfde rust schrijft McCheyne

Over die zelfde rust schrijft McCheyne (1813-1843) in dat andere boekje. Het bevat een zestal meditaties over enkele woorden uit de Hebreënbrief. Onder meer dit; "Er blijft dan een rust over voor het volk van God". McCheyne zelf heeft niet veel jaren hoeven te wachten op het tijdstip dat hij in die rast mocht ingaan. Er klinkt in deze overdenkingen iets van heimwee naar die toekomst door. Maar ook een scherp vermaan aan allen die aan het Evangelie van Christus voorbij leven. "Laat ons dan vrezen..."" [Hebr. 4:1].

N.a.v.:

Midas Dekkers, De vergankelijkheid. Uitgeverij Pandora. Paperback. Geïllustreerd. 256pag. Prijs €10,00.

John Newton, Rust voor uw ziel. Paperback. Uitgeverij Den Hertog te Houten. 70 pag. Prijs € 6,90.

Robert Murray McCheyne, Zo grote zaligheid. Uitgeverij Den Hertog te Houten. 64 pag. Prijs €6,90.

J.M.J. Kieviet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen