Verwoestend Water

-37-

"Dc weet niet wat er met hem gebeurd is, maar het is vast erg, want hij wordt overgebracht naar een ziekenhuis hier in Rotterdam." Ze vertelt hem over het telegram en Johan zucht diep.

"Zodra je weet waar hij is, moet je het maar zeggen, dan ga ik wel met je mee", biedt hij aan.

Dankbaar kijkt Marieke naar de jongen. "Dat is hef van je", zegt ze zacht en in een oogopslag vangt ze zijn warme blik op.

De stilte wordt plotseling doorbroken door Henkle, die kirtend op haar afvliegt. Mevrouw Ladage heeft hem naar de salon gebracht en zegt afkeurend: "Je kunt je kleuie broertje niet zomaar in de spreekkamer achterlaten, Marieke. Mijn man zal toch zijn werk moeten kunnen doen." Hierna draait ze zich om en sluit de deur.

Ze ziet niet de boze bük die Johan haar toewerpt. "Mijn moeder is af en toe oimiogelijk", fluistert hij zacht. "Je moet het haar maar vergeven, Marieke, ze weet nu eenmaal niet om te gaan met bepaalde situaties."

Marieke ziet dat hij het schaamrood op de kaken heeft en ze heeft bijna medelijden met hem. "Het maakt niet uit Johan", antwoordt ze vergoelijkend, "je moeder moet onderhand wel genoeg hebben van ons, tenslotte bevolken wij al maandenlang haar huis."

"Ik schaam me anders wel dat ze zo onhebbelijk tegen je doet, maar ik denk dat niet weet hoe ze moet reageren. Misschien heeft het wel te maken met wat ze in het verleden heeft meegemaakt."

Nu is het Marieke's beurt om verbaasd te kijken.

Johan kijkt nerveus naar de deur en fluistert: "Mijn moeder heeft vreselijk veel meegemaakt in de oorlog en waarschijnlijk Ujdt ze daar nog steeds onder. Bij het zware bombardement op Rotterdam heeft ze haar moeder en haar enige broer verloren en daarna heeft ze nog maandenlang haar zus verzorgd, die emstig gewond was geraakt. Eliza en ik waren nog klein in die tijd, maar ik weet nog dat moeder vaak huilde en veel bij haar zus in het ziekenhuis was. Bovendien werd ze door mijn vaders familie niet geaccepteerd, omdat ze maar een gewoon arbeidersmeisje was. Vader verbrak daarom alle banden met zijn familie en mijn moeder heeft zich hierdoor altijd schuldig gevoeld. Het vreemde van dit alles is, dat moeder zich nu vaak zelf gevoelloos en hooghartig tegen anderen gedraagt. Het lijkt wel, alsof ze door jullie herinnerd wordt aan haar eigen familie en misschien doet dat teveel pijn."

Ineens bekijkt Marieke de doktersvrouw met andere ogen.

"Wat Hef datje vader toch met haar is getrouwd", antwoordt ze, "voor hem was je moeder gelukkig goed genoeg."

"Mijn vader is een goede man, Marieke", antwoordt Johan emstig. "Hij zal nooit verschil maken tussen rangen en standen, voor hem is iedereen gelijk!"

Plotseling vUegt de deur open en de dokter komt binnengesneld, "Vlug Marieke, trek je jas aan, ik heb zojuist bericht gekregen dat Cor al hier in het ziekenhuis ligt en ik zal je er naar toe rijden."

Haastig schiet Marieke haar jas aan en ook Johan gaat met hen mee. De dokter rijdt met grote snelheid door de Rotterdamse straten en spoedig komen ze aan bij een ziekenhuis. De arts kent blijkbaar de weg en leidt hen door de lange, steriele gangen. Ineens houdt hij halt, tuurt naar het kamemummer, opent een deur en wenkt dat ze hem moeten volgen.

Marieke schrikt enorm als ze Cor, bleek en stil, in het ziekenhuisbed ziet liggen. Ze herkent hem nauwelijks. Met gesloten ogen, een verband om zijn hoofd en een been in het gips, dat half in de lucht hangt, lijkt hij een vreemde voor haar.

Zachtjes schuift de verpleegster twee stoelen bij het bed en Marieke en Johan nemen onhoorbaar plaats.

Terwijl dokter Ladage met een arts op de gang .spreekt, pakt Marieke voorzichtig Gors hand.

De jongen opent zijn ogen en staart haar verward aan. Dan herkent hij haar en fluistert nauwelijks hoorbaar: "Marieke, ben jij dat?"

Het meisje knikt en bijt op haar lip, in een verwoede poging haar tranen binnen te houden.

"Wat is er toch met je gebeurd Cor", vraagt ze met een bevende stem, "ik ben zo geschrokken!"

Twee zachte ogen ik een gezicht, bedekt met schrammen, kijken haar emstig aan. "We waren met een paar jongens het puin uit een half ingestort huis aan het opruimen. Ineens kwam er een muur naar beneden en de stenen moeten op mij zijn gevallen. Wat er daama is gebeurd, weet ik niet meer."

Medelijdend kijkt Marieke naar de gewonde jongen en als hij een beetje wil gaan verliggen, kreunt hij zacht, "fk heb mijn been op drie plaatsen gebroken, een paar gekneusde ribben en een zware hersenschudding", zegt hij schor.

Geschrokken slaat Marieke haar hand voor de mond. "O Cor, wat erg voor je. Je hebt zeker heel veel pijn?' "Gaat wel", antwoordt de jongen dapper, "het zal alleen wel lang duren voordat ik helemaal ben genezen." Dokter Ladage komt de kamer binnen en grijpt Cors

Dokter Ladage komt de kamer binnen en grijpt Cors hand. "Je hebt ons flink laten schrikken jongen", zegt hij vriendelijk. "Gelukkig heft de arts mij net verteld, dat je helemaal zult herstellen."

Cor tovert een zwak lachje tevoorschijn. "Ik zal mijn best doen om gauw weer op de been te zijn."

"Dat is niet verstandig jongen, je moet je üchaam de kans geven om rustig te genezen. Bedenk wel dat je emstig verwondingen hebt."

"Je moet inderdaad goed uitmsten hoor", zegt Johan heel besUst. "Volgens mij heb je de afgelopen maanden keihard gewerkt en nu moet je maar eens profiteren van je rust."

"Goed gezegd jongen", antwoordt de dokter warm en vol bewondering kijkt hij zijn zoon aan.

Ineens stapt een verpleegster binnen en zegt streng dat de patiënt nu moet msten.

Johan en de dokter verdwijnen meteen uit de kamer, maar Marieke blijft aarzelend zitten.

"Cor, ik zal je ieder dag komen bezoeken", belooft ze en liefdevol kijkt ze hem aan.

Op het gezicht van de jongen verschijnt een ghmlach en hij knijpt zachtjes in haar hand. "Marieke, als jij bij me bent, zal ik zeker snel beter worden."

Ontroerd en vol medelijden kust Marieke hem op beide wangen, waarna ze snel afscheid van hem neemt.

Wanneer ze door de lange gang teruglopen, voelt Marieke zich sterker dan ooit. Zoveel lieve mensen heeft ze in korte tijd verloren, zoveel tranen heeft ze gehuild, maar haar liefde voor Cor zal haar er bovenop helpen. Ze weet nu zeker dat de jongen uit Herkingen enorm veel voor haar betekent en als het mogelijk is, zal ze proberen iedere dag bij hem te zijn.

Nog diezelfde avond arriveren Janus en Dirk bij de Ladages. De jongens zien er goed uit, gespierd en brain verbrand en ze zijn dolblij dat ze hun zusjes en broertje weer zien. Vele verhalen komen die avond los en de anderen luisteren geboeid, naar alles wat de jongens in het rampgebied hebben meegemaakt.

"Je herkent Oude Tonge vast niet meer", zegt Janus emstig tegen Marieke.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen