Verwoestend Water

-38-

"Bijna alle arbeidershuisjes zijn weggespoeld en zonder bomen lijken de polders wel een woestijnlandschap."

"En het zout heeft overal zijn sporen achtergelaten", vult Dirk aan. "De muren van de huizen die nog overeind staan, zijn wit uitgeslagen en over het drooggevallen land ligt een witachtige laag."

"En de begraafplaats?" vraagt Marieke in een opwelling. Vorig jaar zomer is er nog een vriendinnetje van haar begraven en minstens één keer per maand bezocht ze het graf, om er wat bloemen neer te leggen.

Janus en Dirk kijken elkaar veelzeggend aan.

"De oude begraafplaats is helemaal onder water gelopen en daarom zijn alle slachtoffers van de ramp aan de Grasdijk begraven."

"Ook vader, moeder en de rest van ons gezin?" vraagt Marieke zacht.

De jongens knikken en Marieke probeert de tranen waarmee haar ogen zich vullen, krampachtig tegen te houden.

"Zodra we terug zijn op het eiland zullen we de graven bezoeken", zegt Janus ernstig, "maar bedenk wel Marieke, dat het erg moeilijk voor je zal zijn, want er zijn zoveel bekenden verdronken."

"Ongeveer driehonderd", zegt Dü-k bijna onhoorbaar, "ons dorp is echt het zwaarst getroffen."

Er valt een pijnlijke stilte en Marieke denkt aan haar vriendinnen, die veelal in de arbeidershuisjes woonden.

"Oude Tonge zal'nooit meer zijn zoals voor de ramp", zegt Janus zuchtend. "Hele families zijn verdronken, complete straten zijn verwoest en het land is misschien wel waardeloos geworden door al het zout."

"Ik wil nooit meer terug", zegt Elske ineens zacht, "ik zal steeds weer moeten huilen als ik door Oude Tonge loop en denk aan iedereen die is verdronken."

"Je hoeft ook met meer terug", zegt Marieke en slaat een arm om haar zusje heen. "We gaan bij oom Gerard en tante Bep wonen in Stavenisse en daar zullen we samen een nieuw leven beginnen."

De dokter kijkt hen vriendelijk aan. "Jullie hebben heel wat te verduren gehad en ik hoop van harte dat jullie met z'n allen weer gelukkig kunnen worden in Stavenisse. Mocht je echter, om wat voor reden dan ook, geld nodig hebben voor een studie of voor iets anders dan moet je nooit aarzelen om dat aan mij te vragen."

Zijn vrouw kijkt hem afkeurend aan, maar de dokter doet net alsof hij dit niet ziet.

"Maak iets van jullie leven kinderen, laat je er niet onder krijgen door alles wat jullie hebben meegemaakt. Jullie zijn nog jong en hebt nog een hele toekomst voor je!"

Na deze woorden staat hij zuchtend op en vermoeid strijkt hij over zijn voorhoofd.

Het valt Marieke ineens op hoe oud de dokter eruit ziet. Ze zal de goedheid van deze man nooit vergeten en ondanks de onvriendelijke houding van zijn vrouw is Marieke toch dankbaar dat ze zo'n tijd in zijn huis heeft mogen verblijven.

Hoe zal het straks zijn in Stavenisse? Zal ze kunnen wennen in dat stadje, waar ze nog nooit is geweest? Oom Gerard heeft met veel liefde over zijn geboorteplaats verteld, maar zal zij zich daar ook wel thuis kunnen voelen? En hoe zal het zijn om met Gerard, tante Bep en vooral met Cor in een nieuw huis te wonen?

Fantaserend over de toekomst, slaapt ze die nacht in.

HOOFDSTUK 17

Marieke is eUce dag te vinden in het ziekenhuis en dagelijks gaat Cor een beetje vooruit. Na twee weken is de jongen al behoorlijk opgeknapt en het is duidelijk dat Marieke's aanwezigheid hem goed doet.

Samen voeren ze lange gesprekken en Cor vertelt haar vooral over zijn ervaringen, tijdens zijn verblijf in Oude Tonge. Samen huilen ze en samen lachen ze, want ondanks alle ellende die Cor daar zag, zijn er ook gekke dingen gebeurd.

Hij vertelt haar over het paard, dat iemand net na de ramp had aangetroffen in zijn keuken. Het beest stond met zijn voorpoten op een traptrede en verder helemaal tot zijn nek in het water.

Het dier kon pas na vijf dagen worden bevrijd en het heeft de ramp wonder boven wonder overleefd.

Over de vele trieste dingen praat hij echter ook en Marieke is een grote steun voor hem, omdat ze precies weet hoe de jongen zich moet voelen. Praten over de ramp is de enige manier om alles te verwerken, al zal hun grote verdriet nooit helemaal slijten.

Geëmotioneerd vertelt Cor het verhaal van het vreemde kadaver in het water. "We dachten dat het een jong, verdronken veulen was, maar toen we het dier uit het water wilden trekken, bleek het een klein kind te zijn. Wat er dan door je heen gaat, Marieke, dat wil je niet geloven. Die avond konden we niks door onze kelen krijgen, hoe lekker de erwtensoep ook rook."

Het valt Marieke op dat Cor nooit over Herkingen praat. Ze wil er ook niet naar vragen, want waarschijnhjk doen de herinnenngen aan zijn geboortedorp nu nog teveel pijn.

Inmiddels zijn tante Bep en oom Gerard ook al een paar keer op bezoek geweest in het ziekenhuis.

Gelukkig klikte het meteen tussen hen, maar Maneke had niet anders verwacht, want haar tante en 'oom' zijn werkelijk schatten.

Oom Gerard, Janus en Dkk hebben inmiddels werk gevonden in de Rotterdamse haven. Totdat de Noorse woning in Stavenisse klaar is, werken ze hard om wat extra geld te verdienen. Tante Bep heeft wel bericht ontvangen dat ze een grote uitkering uit het fonds kunnen verwachten, maar dit geld zal misschien niet toereikend zijn om alles aan te schaffen wat een groot gezin nodig heeft.

Nog steeds is Marieke verbaasd over de goedheid van veel Nederlanders, want bij het Nationaal Rampenfonds zijn al miljoenen guldens binnengekomen en bovendien hebben veel landen hulpgoederen naar Nederland gestuurd. Dankbaar denkt ze ook aan de Noren, die ervoor hebben gezorgd dat zij straks een dak boven het hoofd hebben.

Tijdens de weken die zijn verstreken heeft het meisje een belangrijk besluit voor zichzelf genomen: ze zal teruggaan naar school en ze is van plan om later verpleegster te worden. Marieke heeft altijd al graag mensen willen helpen en door haar vele bezoeken aan het ziekenhuis weet ze heel zeker, dat dit een beroep is, dat goed bij haar past. Langzaam krijgt ze weer vertrouwen in een toekomst, al bUjft er stilletjes toch die pijn in haar hart.

Op een middag, wanneer Annechien, Elske en Marieke bij Cor op bezoek zijn, komt er een arts naar hen toe. "Dat Marieke", zegt hij vriendelijk, want na zoveel bezoeken, kent hij het meisje inmiddels wel, "ik heb goed nieuws voor Cor."

Hoopvol kijken Marieke en Cor de man aan. De dokter laat hen echter niet langer in spanning en zegt:

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen