De burgemeester op een tweetal

Op een tweetal

Alle verandering is geen verbetering is een uitspraak die in ons ouderlijk huis nogal eens werd gebruikt. Mijn moeder gebruikte die woorden niet omdat ze zo conservatief was dat ze elke verandering wilde tegenhouden. Ze bedoelde ermee wat een andere spreuk zegt: 'Bezint eer ge begint'. Juich iets niet toe omdat het anders is dan we gewend waren. De keerzij ervan is natuurlijk: wijs het oude niet af omdat het oud is. Juist het oude kan goed zijn doordat het beproefd is. Ik heb nu het oog op de nieuwe manier van burgemeestersbenoemingen. Tegenwoordig mag de gemeenteraad een openbare voordracht aan de minister doen. Daarop moeten twee namen voorkomen in de volgorde van de voorkeur van de gemeenteraad. Dat betekent dat de minister - behoudens in

Dat betekent dat de minister - behoudens in uitzonderlijke gevallen - nummer één benoemt. Nummer twee fungeert als vlagfiguur, respectievelijk -versiersel. Er zijn al heel wat als nummer twee geplaatsten, die zich hebben teruggetrokken voor de minister een benoeming deed. Ze wilden zichzelf besparen, publiekelijk afgewezen te worden. Bepaalde gemeenten voldeden niet aan de eis om twee namen voor te dragen. Minister Remkes heeft procedures in Leiden, Purmerend. Roermond, Tiel en ook in Maarssen afgekeurd. De conclusie moet zijn dat deze benoemingsprocedure na twee jaar zo goed als mislukt moet worden beschouwd. Er is intussen een wetswijziging naar de Raad van State gestuurd om het openbare karakter van de procedure te stoppen. Ook het verkiezingsreferendum dat in Vlaardingen is toegepast, komt waarschijnlijk te vervallen.

Invloed van democratisering

We hebben bij deze openbare procedure van burgemeestersbenoeming te doen met invloed van het democratiseringsproces van het openbaar bestuur. Er moet openheid komen ten aanzien van het benoemingsbeleid. Men ziet wat de gevolgen zijn: Deze openheid maakt de tweede kandidaat, die vrijwel kansloos is, kwetsbaar.

Ik weet van dichtbij dat in het verleden een bepaalde figuur niet benoemd werd, hoewel hij gesolliciteerd had. Hij kreeg echter enige tijd later toch een benoeming als burgemeester in een andere gemeente. Deze man was niet publiekelijk beschadigd. Slechts één van de twee of drie (belangrijkste) sollicitanten kan benoemd worden; als waren ze beiden even goed, ze konden op die post immers niet beiden benoemd worden. Hier hebben we te maken met een voorbeeld

Hier hebben we te maken met een voorbeeld van ondoordachte vernieuwingsdrang. Er zijn nu eenmaal zaken in het leven die in stilte moeten worden afgehandeld. Openbaarheid kan mensen beschadigen.

Onlangs schreef ik over 'Openheid geboden" , in verband met de gang van zaken bij Albert Heyn. Wellicht dat een lezer nu tegenwerpt: bent u dat artikel vergeten? Tapt u nu uit een ander vaatje?

Dat is allerminst het geval. Ik blijf pleiten voor openheid waar dat nodig en mogeüjk is. Evenzeer pleit ik voor voorzichtigheid en terughoudendheid waar dat geboden is.

Om een voorbeeld uit het gezinsleven te nemen. Ouders moeten over bepaalde problemen hun kinderen informeren. Daarbij hoeven echter niet alle in-en-outs aan de kinderen verteld te worden. Zoveel als nodig is te weten, moet hen meegedeeld worden. Er kunnen ook aspecten van het probleem zijn, waar de kinderen niets mee te maken hebben - zeker niet op dit moment of op deze leeftijd. Hetzelfde geldt voor een kerkelijke gemeen

Hetzelfde geldt voor een kerkelijke gemeente. Ook daarbij bepleit ik openheid, maar evenzeer het recht om niet alles te (moeten) meedelen. Ik zou het - een wat extreem voorbeeld - onjuist vinden als de notulen van de kerkenraadsvergadering in extenso in het kerkblad werden afgedrukt.

De conclusie mag duidelijk zijn: Geen achterkamertjespolitiek. Ik spreek in verband met de kerkelijke zaken wel eens over 'wandelgangenzonden' . Ik bedoel dan dat in de wandelgangen gelobbyd wordt en de eigenlijke beslissing valt.

Ik ben daar een verklaard tegenstander van. Niettemin moeten bepaalde zaken in besloten kring (in comité, heet dat in kerkehjke kringen) behandeld worden. Daar moeten ze ook blijven. Een burgemeesterssollicitatie en -benoeming is wat anders dan het publiceren van de lijst met preekbeurten.

Ik sluit af met wat ik in het begin schreef: Alle verandering is geen verbetering. Men moet goed nadenken waarom, waartoe en hoe men veranderingen invoert. Bij dat nadenken zullen voors en tegens betrokken moeten worden. Iets kan op het eerste gezicht winst lijken te zijn terwijl het om een heel andere reden een nadeel, dus verlies is. Ik schrijf dit niet om alle veranderingen tegen te houden. Ik schrijf het wel om aan te dringen op wijsheid bij het nemen van beslissingen tot veranderingen. En als de beslissing een verkeerde uitwerking heeft, moet men zich er niet voor schamen die terug te nemen.

Bij het aan de orde zijnde onderwerp constateer ik dat de Eerste Kamer en de Raad van State (als adviescolleges) kennelijk - in meerderheid - de nadelen van een nieuwe procedure niet hebben voorzien. Zij hebben het toenmalige wetsvoorstel niet (kunnen ) tegenhouden. Jammer dan!

^^m^mi^m^^mm W. H. VELEMA

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen