Blik op kerk en samenleving

- Pasen

- Het verlies van dierbaren

- Geen besef meer van de dood

Op de avond van Tweede Paasdag schrijf ik deze bijdrage, de lezers zullen er wel begrip voor hebben dat Pasen nog niet uit mijn gedachten is. Trouwens, het is de vraag of dat feest ooit uit onze gedachten mag zijn. Schrijft Paulus niet aan Timotheus: "Houd in gedachten dat Jezus Christus uit de doden is opgewekt?"

Dat laatste staat echter niet centraal bij de meeste landgenoten. We hebben in de kranten kunnen lezen dat tweederde van de bevolking niet meer weet wat de betekenis van Pasen is. En dat blijkt ook uit de manier waarop mensen de Paasdagen besteden. De radio meldde de getallen, die me overigens niet bijgebleven zijn: zoveel buitenlanders bezochten ons land, zoveel Nederlanders namen een korte vakantie in eigen land, zoveel mensen brachten een bezoek aan een meubelboulevard, en zo groot was de belangstelling voor de pretparken. Allemaal bewijzen voor de enorme secularisatie.

* * *

In één van de diensten die ik bijwoonde bad de predikant voor die gemeenteleden die moeite hadden met de boodschap van Pasen omdat ze korter of langer tijd geleden rondom een open graf hadden gestaan. Het graf van een man of een vrouw, van een vader of moeder, van een vriend of een vriendin. Misschien dat het vaker voorkomt, maar het trof me. We zijn gewend dat er rondom de Kerstdagen gebeden wordt voor de eenzamen die in die donkere dagen van het jaar extra herinnerd worden aan de lege plaatsen die in huis of in de familie gekomen zijn. Maar ook met Pasen kunnen mensen daar moeite mee hebben. De dood is overwonnen, zeker, dat geloven ze ook wel. Maar intussen gaat de dood gewoon z'n gang... En dat doet pijn, dat geeft verdriet.

* * *

Nu we het toch over de dood hebben, rouwadvertenties geven dikwijls een beeld van de opvattingen die onder ons volk leven. Nog niet zó lang geleden was er bij de meeste mensen - ook al 'deden ze er niet meer aan' - nog enig besef van een eeuwigheid, van een leven nä dit leven. In brede kringen van ons volk is dat besef ten enenmale verdwenen. Als je 70, 80, misschien wel 90 jaar geleefd hebt, dan moet je je plaats afstaan aan anderen. Daar moetje niet te dramatisch over doen, dat hoort bij het leven. De dood is doodgewoon geworden.

En voor zover men nog enige idee heeft dat het met dit leven niet afgelopen is, is men van gedachte dat het met alle mensen goed komt. Dan gaat iedereen 'naar de hemel'. Maar wat voor voorstellingen men daarvan heeft, dat is om van te huiveren. Soms blijkt er iets van in de rouwadvertenties, vooral in de geseculeerde pers.

Het heeft allemaal met elkaar te maken. Als we niet meer erkennen dat de dood in de wereld gekomen is als gevolg van de zonde, en als we met meer geloven dat de Vorst van Pasen de dood heeft overwonnen, dan weten we ook geen raad meer met het sterven van onze dierbaren. Dan is, om met Paulus te spreken, alles 'ijdel', leeg, zinloos.

Waarnemer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen