Verwoestend Water

-42- De man knikt en zijn gezicht krijgt een vreemde uitdrukking.

Vol verwachting turen ze nu allen door de beslagen ramen naar buiten. Het is al laat in de middag en de boterhammen, die haar tante voor hen had meegenomen, zijn al lang op. Iedereen is de bootreis beu en overal aan boord klinkt het gejengel van kleine, vermoeide kinderen.

Ondertussen ronken de motoren van de boot monotoom verder en Marieke heeft moeite om haar ogen open te houden. Het vroege opstaan eist nu zijn tol en ze vecht tegen haar slaap.

“Daar!” gilt Elske ineens, “daar is een haven... Is dat Stavenisse oom Gerard?” Oom Gerard drukt zijn neus tegen het raam en knikt verrast.

Ineens is Marieke klaarwakker en snel veegt ze het beslagen raam schoon. In de verte ontwaart ze enkele kleurloze vissersboten.

“Je hebt gelijk Elske, dat is onze eindbestemming, vooruit... laten we vast onze koffers pakken, dan kunnen we naar het dek lopen.”

Er ontstaat een grote bedrijvigheid en de meesten beginnen hun bezittingen bij elkaar te zoeken. Stavenisse is de laatste haven waar de boot zal aanmeren, om vervolgens weer terug te varen naar Rotterdam.

Beschermend houdt Marieke haar broertje tegen zich aangeklemd, wanneer ze op de wiebelende loopplank naar de kade loopt. Onder haar beukt het zeewater met geweld tegen de kademuur en even krijgt ze het vreselijk benauwd. “Doorlopen!” schreeuwt een stem achter haar en hevig trillend loopt ze verder, totdat ze eindelijk haar voeten op de vaste wal zet.

Cor, die inmiddels op haar staat te wachten, legt zijn hand op haar schouder en hij heeft als enige de angst op haar gezicht gezien.

“Gaat het Marieke?” vraagt hij zacht, als hij voelt hoe ze trilt.

Marieke is krijtwit, maar ze wil niet flauw doen. “De plank was wat wiebelig”, zegt ze dapper en zet haar broertje op de grond. “Eindelijk terug”, fluistert ze nauwelijks hoorbaar en plotseling is ze haar moeheid vergeten.

Iedereen gaat van boord en onzeker drommen de mensen op de kade bij elkaar.

“De burgemeester wil nog iets tegen ons zeggen voordat we naar ons nieuwe huis worden gebracht”, zegt oom Gerard, nadat hij wat informatie heeft ingewonnen.

Marieke zucht geïrriteerd. Ze heeft geen zin om langer te wachten want ze rammelt van de honger en bovendien is het behoorlijk fris op de kade. Het liefst wil ze zo snel mogelijk naar hun nieuwe woning en ze kan nauwelijks haar ongeduld bedwingen.

Na een aantal minuten verschijnt er een deftig geklede man in slipjas, met een ambtsketting om. Vriendelijk verzoekt hij om stilte. In een korte toespraak verwelkomt hij de nieuwe bewoners en wenst hen veel geluk.

Een oude bus staat al te wachten om iedereen naar de plaats van bestemming te brengen en gespannen, nerveus pratend met elkaar, gaan de meesten vlug zitten. Overal worden koffers en plunjezakken neergezet en wanneer het vehikel zich in beweging zet, klinkt er een opgewonden gemompel. Weldra zullen ze allen de nieuwe Noorse huizen zien, waar men al zolang op heeft gewacht.

HOOFDSTUK 19

D e oude bus rijdt door de straten van Stavenisse en velen turen nieuwsgierig naar buiten. Voor oom Ge-rard zijn dit moeilijke momenten en Marieke ziet, dat hij onopvallend in zijn ogen wrijft.

Gelukkig rijdt de bus niet door de Kerkstraat, waar zijn huisje heeft gestaan. Het oude voertuig slaat een zijweg in naar de polder en plotseling ontwaart Marieke aan de horizon leuke, pas geschilderde huizen.

Oom Gerard ziet ze ook en zegt met een duidelijk hoorbare opluchting in zijn stem: “Dat moeten de huizen zijn die Noorwegen aan Stavenisse heeft geschonken!”

Tante Bep drukt nu ook haar neus tegen het raam en haar gezicht begint te stralen.

“Jammer, dat we niet een week eerder konden komen”, zucht Janus, “ik las in de krant, dat koningin Juliana samen met de Noorse koning Stavenisse heeft bezocht.” Elske kijkt haar tante verbaasd aan. “Was de koningin echt hier?”

Tante Bep knikt, want ook zij heeft dit bericht in de krant gelezen. “Misschien heeft ze wel langs ons nieuwe huis gelopen, Elske!” De huizen komen steeds dichterbij en gespannen voelt iedereen hoe de bus vaart minder. Oom Gerard kijkt opgewonden naar de huisnummers, wanneer ze langs de eerste woningen rijden.

“Volgens mij is dat tweede huis van ons”, zegt hij opgewekt en hij blijkt gelijk te hebben. Wanneer ze allemaal vermoeid uit de bus stappen, controleert oom Gerard het nummer van zijn sleutel, om hem vervolgens weer zenuwachtig in zijn zak te stoppen.

“Hier is het hoor!” roept hij enthousiast en Marieke slaakt een zucht van verlichting. Gevoelsmatig weet ze dat ze hier opnieuw gelukkig zal kunnen worden. Het huis is klein en de wanden zijn van hout, maar het ziet er heel gezellig uit. Er hangen al gordijntjes voor de ramen en er is zelfs een nieuwe stoep voor hun huis gelegd.

Oom Gerard kijkt naar tante Bep en vervolgens naar de kinderen. “Nou, wat vinden jullie ervan?” vraagt hij opgeruimd.

Marieke kijkt haar broers en Cor aan. Het is duidelijk te zien dat ze het huisje prachtig vinden. Annechien en Elske zijn al naar de voordeur gerend, maar oom Gerard heeft hem nog niet geopend.

“’t Is schitterend”, straalt tante Bep, “onze oude woning was lang niet zo mooi hoor, maar... dit huis lijkt me wel wat klein voor ons allemaal.” “Daar valt wel wat aan te doen”, antwoordt oom Gerard lachend, “onze handen zitten op de juiste plaats en we kunnen er makkelijk nog een kamertje aanbouwen.”

Met trillende handen steekt hij dan de sleutel in het slot en opent bijna plechtig de voordeur. (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen