Boerderij

Het jaar 2003 is het jaar uan de boerderij. Dat is eigenlijk onvoorstelbaar in een land dat beroemd is om z'n boerderijen. Maar tegenwoordig zijn alleen kinderboerderijen en kamperen bij de boer nog bekend bij het grote publiek. Vroeger moest je op school allerlei typen boerderijen leren. Van Saksisch tot kop-hals-romp. Boerderijen speelden een belangrijke rol in de economische ontwikkeling van een streek. Tegenwoordig weet menigeen wel wat een aandeel is maar niet wat de deel uan een boerderij is.

Een heel jaar lang boerderij is normaal gesproken alleen voor de bewoners van een boerderij weggelegd. Daar moet dit jaar verandering in komen. De boerderij is van ons allemaal, niet om in te wonen natuurlijk maar om er naar te kijken en je te verdiepen in het gebouw en zijn bewoners. Het streekgebonden erfgoed wordt trekpleister van voorbijvliegende passanten en de lokale bevolking. Intussen vervallen monumentale boerensteeën tot ruïnes, de eens fraaie en karakteristieke bouwsels ontsieren nu soms het landsehap.

Er is gelukkig nog veel moois maar er moet de komende jaren geld worden vrij gemaakt om dat in stand te houden. Wie zich in de prachtbouwsels uit vroeger tijden verdiept komt tot de sombere conclusie dat veel verloren is gegaan. Gelukkig is er genoeg (?) bewaard gebleven, van binnen en van buiten. Karakteristieke elementen als opkamer, bedstee en spinde, de tras en de voorgevel geven de boerderij haar typische aanblik. Waar zouden we zijn zonder de boerderij?

Intrigerend blijven de voormalige-bewoners wie waren zij en op welke manier onderhielden zij contacten met naburige boerderijen? In menig streekroman trouwde boerenzoon met boerendochter, geld trouwde met geld. De daggelders leefden hun armoedige bestaan in de schaduw van de hoeve.

Langs de boerenweg begeven wij ons richting boerderij om ons daar te laven aan boerenwijsheid, boeren zijn niet dom maar slim. Ook schieten ons enkele spreekwoorden en kinderliedjes met het woord boer er in te binnen. Kuis en kippen zogezegd

Veel namen en gebruiken zijn vastgelegd in streekromans van schrijvers als Jo van Dorp- Ipma. jo Ooms en jan Knape Mzn. Zo bezien valt er in het jaar van de boerderij ook thuis genoeg te genieten, maar er gaat niets boven een bezoekje aan een statige hoeve

Geachte redactie,

Hierbij wil ik graag een reactie geven op een artikel dat afgelopen vrijdag geplaatst is in uw krant. Het gaat hier om een interview met de heer J. van Nieuwenhuyzen, voorzitter van de W.L.T.0.

In het betreffende artikel geeft hij aan dat, wanneer landbouwgrond een natuurbestemming krijgt, dit niet afgesloten moet worden, maar voor iedereen toegankelijk moet zijn. Dat ben ik met hem eens. Geen bordjes ‘verboden toegang’. Maar..., graag voeg ik daar een suggestie aan toe. Bordjes met ‘verboden toegang’ kom ik op Goeree-Overflakkee helaas wel tegen op afgesloten polderwegen die nu in eigendom zijn van agrariërs, na het uitvoeren van de ruilverkaveling. De hartenkreet van de heer Van Nieuwenhuyzen: “Geen bordjes ‘verboden toegang’, het gebied is toch van ons allemaal” onderschrijf ik daarom van harte. Enkele jaren geleden is geprobeerd in overleg met agrariërs deze afgesloten wegen toegankelijk te maken voor wandelaars en fietsers. In een enkel geval is dat gelukt, maar helaas zijn veel van deze wegen afgegrendeld en voorzien van een bordje ‘Verboden Toegang’. Bij deze roep ik de heer Van Nieuwenhuyzen op om met zijn achterban in gesprek te gaan, om zo ons mooie eiland nog toegankelijker te maken, want...: het gebied is toch van ons allemaal!

Met vriendelijke groet, Tea Both, Westdijk 9,3247 LM Dirksland Tel.: 0187-601880 E-mail: cboth803@freeler.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen