Blik op kerk en samenleving

­ Progressief of conservatief

­ Assimilatie of persistentie

­ Praten met of over elkaar

Het is misschien wel twintig, maar het kan ook dertig jaar geleden zijn, dat in de kerkelijke pers een heleboel rumoer ontstond doordat iemand had beweerd dat dogmatische kwesties in de toekomst van minder belang zouden zijn. In alle kerken, ook binnen de zogenaamde Gereformeerde Gezindte, zou een meer progressieve vleugel ontstaan, en een meer conservatieve. De één zou erop gericht zijn, in gesprek te blijven met de mensen van deze tijd, de ander zou alles bij het oude willen houden en daardoor hoe langer hoe meer op een eiland komen te zitten. Vanuit de kerken werd toen nogal gepikeerd gereageerd. Maar in 1985, dat is dus al achttien jaar geleden, verscheen het proefschrift van dr. C. S. L. Janse, 'Bewaar het pand', met als ondertitel 'De spanning nissen assimilatie en persistentie bij de emancipatie van de bevindelijk gereformeerden'. Reeds in die ondertitel werd het probleem bij de naam genoemd: het ging om spanning tussen assimilatie en persistentie, vrij vertaald: het zich aanpassen of het zichzelf blijven. * * *

* * *

E at hele probleem kwam weer bij me boven t(«n ik vorige week in 'De Wekker' ­ die ik t( genwoordig met veel genoegen lees ­ kennis nam van het artikel van C. M. van Driel over 'Kerkeüjke zelfkritiek'. Zijn ontboezen lingen hadden als achtergrond de christelijk g ïreformeerde bezinningskring in de Classis Leeuwarden, die bijeen geweest was in Damwoude. Maar wat daar aan de orde kwam geldt niet alleen voor de Christehjke Gereformeerde Kerken. De denk dat de problematiek van toepassing is op de hele breedte van de Gereformeerde Gezindte. Aan de ene kant wiUen we vasthouden aan het onveranderlijke Woord van God, dat voor alle tijden hetzelfde blijft, en aan de andere kant willen we dat Woord en de verkondiging daarvan aansprekend houden voor de mensen van deze

^^^- * * *

Het lijkt me goed de heer Van Driel even aan het woord te laten.

"Overigens heb ik voor mezelf nog altijd niet helder welke vorm van schrifüaitiek ik nu erger vind: zelf uitmaken wat je van het Woord aan het woord laat komen, of schiften in wat waar en niet waar, houdbaar en onhoudbaar is? Nog altijd weet ik niet wat erger is: sjoemelen met het algemeen aanbod van genade, of er te klakkeloos van uitgaan dat de gemeente uit gelovigen bestaat? Wat is er verwerpelijker: de oproep 'bekeert u' vanaf het begin van de preek tot het eind omwerken tot 'u moet bekeerd worden' of vraagtekens zetten bij hoe iets precies geschied is? Ik noem maar wat om duidelijk te maken dat ik vaak zelfkritiek mis..."

De denk dat het wäär is ­ en nogmaals, dat geldt veel breder dan alleen de Chr. Ger. Kerken ­ dat we aan weerskanten een verkeerd beeld van elkaar hebben, en ook dat we aan beide zijden mank gaan. We zijn er sterker in, de anderen de maat te nemen dan onszelf onder de kritiek (van het Woord) te stellen. Daarom is het goed, ook als we over bepaalde zaken anders denken, dat we toch met eUcaar in gesprek blijven. Want MET elkaar spreken is principieel anders dan OVER elkaar spreken. In het laatste geval bevorderen we de polarisatie en wordt 'rechts' steeds rechtser, en 'ünks' steeds linkser. Er kunnen en mogen best andere accenten worden gelegd, mits we ons maar bewegen binnen het kader van Schrift en belijdenis.

Waarnemer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen