Gelijk zich een vader ontfermt

7­

Er is hier geen haast om kofSe te drinken. Hij mag zelfs een tweede kopje niet afslaan.

Voor het prieel strijken twee musjes neer. Iets verderop hipt een merelpaartje. Tombo, die aan zijn voeten ligt, blaft er naar. De vogels vHegen verschrikt weg.

"Het is voorjaar", zegt Frederik en kijkt naar de druk doende vogels, die iets verderop weer neergestreken zijn. Na de koffie staat Frederik op.

Na de koffie staat Frederik op.

"De ga aan de aibeid", kondigt hij aan. Toke zet de kopjes en schoteltjes op een houten blad. Wat

Toke zet de kopjes en schoteltjes op een houten blad. Wat moet ik nu gaan doen? vraagt Willem zich af.

"Je mag doen waar je zin in hebt", zegt Frederik, die dat merkt.

"Je kunt een wandeling gaan maken. AUeen of met Tombo. Die wacht daar volgens mij al op. De sUmmerd. Belford zal ook blij zijn, als hij jeiveer ziet."

"Moet er niets aan de tuin gebeuren?" vraagt Willem.

"Genoeg, maar jij komt hier niet om te werken", antwoordt Frederik.

Dan beent hij met grote passen naar de schuur. Even later rijdt hij op de tractor naar het weiland. Tombo blijft om Willem heen draaien. "Jij mag mee", zegt Willem en klopt hem op de rag.

"Jij mag mee", zegt Willem en klopt hem op de rag.

De hond springt tegen hem op. Zijn grote poten liggen op Willems schouders.

'Tombo", roept Toke. "Af." Ze komt naar Willem en de hond toelopen.

Ze komt naar Willem en de hond toelopen.

"Ik ben niet bang voor hem", zegt Willem. "Hij is bHj, dat hij mee mag."

"Ja, daar houdt hij van", antwoordt Toke.

Ze kijkt Willem na, als hij tussen de weilanden doorloopt. Wat ziet hij er slecht uit, denkt ze. Hij piekert weer heel wat af. Dat kun je aan zijn ogen zien. Ze zou zo graag weten wat er achter dat smalle voorhoofd schuilgaat. Maar ze durft het niet te vragen. Frederik is zijn eigen broer, maar die kent hem ook niet. Het kan haar zo aanvhegen. Ze is wel eens bang, dat Willem niet oud wordt. Hij ziet er zo moe uit. Het zou hem zeker goed doen, als hij zich eens uit zou spreken. Want er is iets, dat weet ze zeker. Dat voelt ze.

Ze stoft en zuigt de keuken. Daarna gaat ze voor het eten zorgen. Ze snijdt de witlof in kleine repen. Willem houdt daar zo van. Deze week zal ze proberen het zo aangenaam mogehjk voor hem te maken. Jammer, dat Willem ongetrouwd gebleven is. Hij zou een goede echtgenoot zijn, maar het lijkt wel of vrouwen hem niets zeggen. Hij zit altijd maar te lezen in de boeken, die van het ouderlijk huis meegekomen zijn: Van de Groe, Comrie, Warburton...

Er gaat heel wat in Willem om, vermoedt ze. Maar Willem is zo gesloten. Zou haar schoonmoeder Willem gekend hebben? Frederik en zij kennen hem in ieder geval niet en Thonia net zo min.

Willem dwaalt een eind van de boerderij af. Om hem heen is enkel het geluid van de vogels en de koeien, die hun geroep laten horen. Af en toe staat hij stü om alles in zich op te nemen. Op een ongevallen boomstam rust hij even later wat uit. Tombo vlijt zich voor zijn voeten in het lange gras neer. De paardebloemen pronken met hun felgele blaadjes. Willem plukt er één. Het witte nat loopt uit de steel. De gele blaadjes worden naar binnen toe steeds feller. Hij geniet van het weiland vol paardebloemen. Van de hele omgeving waar hij vertoeft. Hij luistert naar de stilte. Het ruisen van de bladeren en het getwinkel van de vogels. In de verte klinkt het geblaf van een hond, dat door een andere beantwoord wordt. Achter hem klinkt zwaar gesnuif. Hij draait zich om en kijkt in een paar lodderige koeienogen. Zijn hand stnselt de brede kop Uren zou hij hier kunnen zitten.

Kleine paarse en witte bloempjes groeien naast de paardebloemen. Hij houdt van deze bloemen, evenals van de sneeuwklokjes, de krokussen en de tulpen. Met de paardebloem in zijn hand kijkt hij naar de koeien, die mstig lopen te grazen. Een dier te zijn, gaat het door hem heen. Geen ziel voor de eeuwigheid te bezitten. Zoals deze koeien, zoals Tombo. Hij kan er jaloers op zijn!

Voelt Tombo dat hij tobt? De grote, zwarte hond staat op en legt zijn kop op zijn knie. Hij streelt de kop. Steeds weer totdat zijn arm er moe van wordt. Toch blijft hij doorgaan. De hond kijkt hem aan met ziüke trouwe ogen, dat het hem ontroert.

"Braaf beest. Beste hond!" zegt hij.

Na een poosje wordt de hond rasteloos. Hij wil verder. Samen kuieren ze het smalle pad af. Hier komen geen auto's. Hier Ujkt het of alles nog niet zo ellendig is op de wereld.

Tombo schiet opeens weg. Hij ziet zeker één of ander dier. Willem tx)ept hem niet terag. Het beest kan hier geen kwaad.

Hij komt bij een sloot. Het water is helder. Op de bodem groeien verschillende plantensoorten. Hij gaat er weer bij zitten.Nu is er geen boomstam, maar alleen hoog gras.

Het is een prachtige lentedag. Een dag zoals toen... Ook nu is hij alleen. Maar nu is hij niet alleen ver bij zijn moeder vandaan als in die dagen. Nee, zijn moeder is voorgoed weg. Ook nu heeft hij heimwee zoals toen. Alleen veel erger, want nu is dat andere er altijd. Niet alleen het heimwee naar zijn moeder, waar hij in dat vreemde land zo'n last van had, maar het handje, dat elke nacht tot een bange verschrikking maakt en dat hem nu in de vrije natuur nog achtervolgt. Een natte snuit duwt tegen zijn gezicht. Over zin wangen lopen tranen. Maar ze luchten niet op.

Met een schok kijkt hij op zijn horloge. Het is half twaalf, ziet hij. Dan moet hij tenig. Het is onderhand etenstijd. Hij ziet tegen de teragweg op. Nu ziet hij niets van het mooie om hem heen. In hem is de herinnering. Hij ziet beelden van een mooie lentedag. Hij ziet zoveel...

Voorovergebogen ziet toke hem aan komen sloffen. Hij Ujkt nog ouder dan straks, gaat het door haar heen. Ze verlegt nog een vork en een mes, wat eigenlijk niet hoeft.

De maaltijd is gered. Ze noodt de mannen aan tafel te komen. Bij de pomp wast Frederik zijn handen. Dan nemen ze plaats aan de tafel. Frederik gaat voor m gebed. Daarna is er de goed bereide maaltijd. Het is zijn lievelingskost, die Toke klaargemaakt heeft.

"Het smaakt heerlijk", zegt hij daarom.

"Fijn", antwoordt ze enkel.

Ze drinkt niet op, dat hij meer eet, al heeft hij niet veel opgeschept. Ze laat hem rustig zijn gang gaan. Hij is er bhj om. Hij kan niet meer weg krijgen. De brok in zijn keel verhindert dat.

"Neem nog wat pudding", zegt ze later alleen.

' s Middags gaat liij een poosjerasten.Dat heeft Toke voorgesteld. Het is goed om zijnrageven te strekken. Hij staart naar de balken van de zolderkamer. Aan de kant staat een kast met daarop een lampetstel. Hij herinnert zich hoe moeder vroeger een kan water klaarzette voor loges. In het bakje ernaast lag een heerlijk ruikend stukje zeep. Moeder! Hij verlangt opeens hevig naar haar. Kon hij nog maar één keer met haar spreken. Haar aUes vertellen!

Hij ziet haar voor zich, zoals zij tegenover hem in de rieten zorg zat. Haar handen lagen nooit stü. Altijd was zij druk doende. Ook als zij zat. Zij breide de ene sok na de andere. Frederik, Diederick en hij kregen altijd sokken van haar hand.

Soms was hij er dicht aan toe geweest om zijn hart te luchten, maar hij durfde niet. Hij was bang voor haar reactie en wilde haar ook geen verdriet doen. Toen ze 's morgens onverwachts overleden was, was het te laat. Hij heeft vreselijke spijt gehad, maar anderaijds was er het weten, dat hij het toch nooit had durven zeggen! Toch drukt de last hem loodzwaar. Soms denkt hij niet meer verder te kunnen en schrikt hij van zijn ellendige gedachten, (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen