Gelijk zich een vader ontfermt

19-

Normaal gaat hij nooit weg, als ze daar is. Dat is ook wel te begrijpen, want er valt nogal eens een lekker hapje voor hem te halen. Zelfs Frederik krijgt hem niet mee, als die het probeert. Maar het dier werd opeens zo onrustig. Hij krabbelde aan de deur, wat hij nooit doet.

"Af, Tombo", heeft ze gezegd en ze heeft hem een stukje vlees gegeven.

Maar hij keek er niet eens naar.

"In je mand", heeft ze toen streng gezegd, maar hij wilde met alle geweld weg.

Verwonderd heeft ze haar schouders opgetrokken en hem buiten gelaten. Misschien moest hij nodig zijn behoefte doen, hoewel hij anders nooit om die tijd gaat. Nu ligt hij rastig te slapen. De onrust is zeker weer over. Het stukje vlees heeft hij in ieder geval opgegeten.

En zij heeft net gedaan of ze niets merkte, maar Willem gaf hem ook een stukje onder de tafel. Dus hij heeft het weer goed gehad, die rakker. Het komt vast, dat zij geen kinderen hebben, maar ze zijn dol op het dier. Het voorwerp van gedachten geeft een kreun in zijn slaap.

Toke vindt het grappig. Het is een trouw beest. Het lijkt ook altijd of Tombo voelt als er iets is. Dan kan hij zo trouw bij je komen zitten. Soms als ze zich verdrietig voelt, likt hij haar en dan knapt ze er gewoon van op.

Hè, ze krijgt een beetje slaap. Voormt, ze kan haar ogen wel even dicht doen. Een poosje later is het stil in de keuken. Alleen klinkt af en toe gekreun en gesteun uit de hoek waar de hondenmand staat.

De achterdeur zit niet op slot, denkt Toke nog loom, maar er komt heus niemand binnen, als Tombo er is. Dan soest weg. Tombo kijkt vanuit één oog sloom naar zijn bazm. lan buigt hij zijn kop weer over de mand en slaapt verder. In de hoge kastanjeboom kwetteren de mussen. Een merel zingt zijn hoogste lied. Een ekster probeert de rust te verstoren. Er klinkt een luid geknjs. maar het wekt de vrouw in de keuken niet. Ze slaapt en op haar gezicht ligt een vriendelijke uitdrukking. De zon zendt haar stralen de keuken in en geeft een extra gloed aan het gezellige vertrek.

HOOFDSTUK 9

Met een schok komt Willem overeind. Hij kijkt in het rond. Dan weet hij het weer. Hij is bij Frederik en vanmorgen is hij zo naar geweest!

De nikkelen wekker op het nachtkastje wijst half vier aan. Hij was ook zo moe van de emoües van deze moren. Voorzichtig komt hij omhoog en blijft een ogenblik op de rand van het ledikant zitten. Bij de wastafel wast hij zijn gezicht en houdt zijn polsen onder de stromende kraan.

De derde tree van de trap kraakt als hij naar beneden loopt. Als hij de keuken binnenkomt is er niemand. Wel verwelkomt de pittige geur van vers gezette koffie hem.

Hij staat wat onwennig voor het raam bij het aanrecht naar buiten te kijken. Dan ziet hij Toke. Ze zit op de bank onder het keukenraam aardappels te schiUen. Hij slaat haar gade zoals ze daar zit. Een en al aandacht voor het werk waar ze mee bezig is. Zoals immer. Hij ziet haar opstaan. Ze zal de keuken binnenkomen en van hem schrikken. Daarom gaat hij snel naar buiten.

"Heb je de slaap uit?" vraagt ze.

"Ik heb lang geslapen", antwoordt hij wat beschaamd. "Dat is goed voor je."

Hij hoort de moederlijke toon in haar stem. Frederik is een rijk man om zo'n vrouw te bezitten. Even voelt hij zijn eenzaamheid als een zware last, maar hij wil er niet aan toegeven. Hij heeft zo heerlijk gerust, daar moet hij blij om zijn. "Klaar", zegt Toke, terwijl ze het mesje in de aarcïappelbak legt.

Hij ziet in de verte Frederik aankomen. Tombo loopt naast hem. Uit de keuken klinkt het geluid van de garde, die stevig heen en weer geslagen wordt. Toke klopt de melk altijd tot schuim.

"De kom naast je zitten", zegt Frederik, als hij Willem op de bank ontwaart en hij draait de btutenkraan voor Tombo open. Tombo" s lange tong gaat onophoudelijk heen en weer om het kostbare water op te vangen.

"Mens en dier hebben dorst met dit weer", zegt Frederik "De zon schijnt ook zo krachtig."

Hij veegt met zijn rode zakdoek zijn nek droog.

"Het is goed hooiweer", zegt Toke en ze zet het blad koffie op de houten tuintafel.

"Ja, morgen kunnen we aan de slag", antwoordt Frederik "Ze venvachten de hele week droog weer."

Een bij vliegt naar de clematis, die om een rek heen slingert. Willem kijkt naar de dieppaarse kleur. Stil genietend drinkt hij zijn koffie uit de brede boerenkommen, die versierd zijn met bloemen. In de verte zoeft een auto voorbij Het doet geen inbreuk op de mst, die hier heerst. Hoog in de lucht trekt een vliegtuig een witte streep. Willem volgt die zolang, totdat de zilveren stip en de witte streep verdwenen zijn. Hij ziet, dat het ene vliegtuig een ander gekruist heeft. Net als mensen, die elkaar even ontmoeten en dan weer hun gang gaan... Zijn gedachten vliegen terug Dan zijn de herinneringen er weer. Hoe hij ook probeert die te verdringen.

Toke ziet de wisselende uitdrukking op zijn gezicht. Ze kijkt Frederik aan. Hij begrijpt haar bedoeling. Eerst Thonia die vanmiddag niet opendeed en nu is Willem weer zo afwezig. Hij kucht en roept Tombo. Zijn stem brengt Willem tot de werkelijkheid terag. Maar hij kan niet naar huis. besluit Frederik.

Toke haalt nog een kop koffie, voordat Frederik weer aan de slag gaat.

Willem heeft nu geen zin meer om Belford te gaan borstelen. Hij heeft nergens moed meer voor. Hij ziet Toke me geraniums sjouwen. Zonder woorden neemt hij de bak bloemen van haar over.

"Ze moeten naar het grasveld", zegt Toke enkel. "De potgrond staat in de schuur."

Samen poten ze de vuurrode geraniums in bakken en potten. Tokes lenige vingers vullen de potten met een dun laagje aarde. Dan zet ze behoedzaam de planten erin en vult de potten tot de rand met de donkere grond. Ze drukt de aarde met haar vmgers wat aan. Keurend bekijkt ze het resultaat en schikt hier en daar nog waL Daarna wijst ze hem de plaats waar de bakken en potten moeten hangen en staan. Het geeft kleur aan de boerderij. De geraniums steken fel af tegen de witte muren met de donkergroene luiken.

"Prachtig, nietwaar?" zegt Toke.

Haar ogen strelen de planten. Hij knikt. Ik wou dat ik zo van de natuur kon genieten, denkt hij verlangend. Maar wanneer zal hij dat weer kunnen? Als het rust in mijn gemoed is, weet hij. Eerder niet. Toke verzet nog een pot. Dan is ze tevreden.

"(jeraniums zijn mooie en sterk", zegt ze.

Dan loopt ze naar de tuin om daar te gaan werken. Hij zou haar wel willen helpen, maar biedt het niet aan. StU zit hij op de bank te kijken, totdat hij opschrikt van geluid dat uit de keuken komt. Hij begrijpt dat niet. Frederik is naar het grasland en Toke is in de tuin bezig. Toch hoort hij geluid. Als hij de keukendeur opendoet, duwt het harige üjf van de hond al tegen hem aan. Hij wil de buitenlucht in. Uren lopen ze. De man en het dier. Stü naast elkaar. Af en toe houdt de man zijn treden in en bekijkt een bloem of een vogel, totdat de laatste door de hond wordt opgejaagd. Dan gaan ze weer verder. Zo lang, totdat de hond onmstig wordt. Het wordt tijd om naar huis te gaan.

De tafel staat gedekt, als hij binnenkomt. Hij voelt zich met zijn houding verlegen.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen