Gevangenen in de taiga

-68-

'Geloof je echt dat zoiets mogelijk is?' 'Wat mogelijk?'

'Wat mogelijk?'

'Dat wij samen zouden kunnen vluchten?'

Nu slaat hij zijn armen om haar hals heen, zodat ze dreigt te stikken.

'Ja Franz, ik geloof dat wij samen de hele wereld kunnen veroveren.'

En ze meent het uit de grond van haar hart.

En voor de eerste maal ziet Franz Fischer zijn toekomst; een leven met deze dappere jonge vrouw. En een grote rust daalt neer in zijn hart.

14

Ze hangen lusteloos over de tafel, en hun stemming is uitgesproken slecht. Een groep bijna levensmoede kerels, op wier gezichten de jarenlange krijgsgevangenschap zich aftekent. Hun matte ogen kijken lusteloos en de plooien in hun gegroefde gezichten accentueren de jaren, die zowel lichamelijk als geestelijk een stempel op hen hebben gedrukt.

'Ik geloof dat ze ons nooit meer hier uit laten vertrekken, jongens. We moesten er een eind aan maken. Met z'n allen een run op de poort nemen en hoera schreeuwen. De Russen zullen vergeten dat we medewerkers zijn van hun nieuwe orde en ons stuk voor stuk een kogel door onze kop jagen. Mannen, gelooft mij; ik kan het niet meer aan', zucht Ludwig Bolwin, die nog geen enkel bericht uit het vaderland heeft ontvangen en daaruit zijn consequenties trekt.

Het is een normaal verschijnsel dat elk van hen weleens een inzinking krijgt. Maar dan worden ze door hun maats wel weer overeind geholpen.

'Kom op kerel, kop op, eens zal er een eind aankomen, laten we ons door Iwan niet op de kop laten zitten.'

Maar van vertrouwen is geen sprake, niemand heeft een weerwoord; ze zwijgen.

Het is moordend heet, zweet loopt hun met stralen van het lichaam, de lucht in de barak is om te snijden.

Plotseling vliegt Günter Martin overeind. Z'n ogen schieten vuur en er rollen enkele krachttermen door de barak: 'Ik ben het zat om hier in de rommel te zitten. Door de vervloekte ideologie van een stel schurken hebben ze mij hierheen gestuurd. Door de modder en sneeuw ben ik naar Leningrad gekropen, opgejaagd als een hond hier in de taiga en heb gewerkt als een slaaf. Als ik nog een klein beetje wil leven, moet dat gauw kunnen gebeuren; anders hoeft het niet meer. Maar er verandert niets en wij zitten hier voor een verloren oorlog, die we niet hebben gewild.'

De sfeer is erg somber als Franz en Karl-Heinz binnen komen. In één oogopslag heeft Franz gezien dat het weer mis is. De soldaten, die nu al vele jaren in Rusland zitten,

De soldaten, die nu al vele jaren in Rusland zitten, raken aan het einde van hun kunnen. Ze zijn zover afgestompt dat er geen geestelijke weerstand in hen is overgebleven. 'Jongens, wie wil er roken?' Hij gooit een zakje

'Jongens, wie wil er roken?' Hij gooit een zakje machorka op tafel.

'Ja, geef maar hier, jij hebt tenslotte genoeg', bijt Jupp Schenk hem toe. Franz voelt intuïtief dat hij er goed aan doet niet te

Franz voelt intuïtief dat hij er goed aan doet niet te reageren. Alles wat nu gezegd wordt, is teveel. Daar hij vanwege zijn functie in staat is meer te

Daar hij vanwege zijn functie in staat is meer te horen dan de andere plennies, weet hij nu iets te zeggen waaraan ze zich kunnen opbeuren.

'Jongens, ik heb gehoord dat we aanvulling krijgen, in verband met de ontslagen die volgen.'

'Wat ontslagen! Wie wordt ontslagen?' snauwt Jupp Schenk.

'Ja, ontslagen!'

Franz verliest zijn kalmte.

'Ontslagen, ja! Jullie gaan binnenkort allemaal naar Duitsland. Slechts een paar, laten we zeggen specialisten, moeten hier blijven. Stelletje druiloren, trekt daaruit conclusies. Hoe lang het nog duurt weet ik niet, maar op een uitzondering na, mogen jullie allemaal vertrekken. En trek nou in vredesnaam jullie gezichten weer in de plooi; er zijn er die er beroerder aan toe zijn dan julhe, kaffers!'

Hij grist Hans Schlomann de machorka uit z'n handen en draait een papyrossa.

Franz loopt naar z'n krib om daar z'n sigaret te roken.

Karl, die zich niet in het gesprek heeft gemengd, schraapt z'n keel.

De jongens kijken hem aan. Karls ogen schieten vuur. 'Hebben jullie verstaan wat hij daar zei?'

'Hebben jullie verstaan wat hij daar zei?'

De plennies zwijgen en kijken Karl verbijsterd aan. Zijn vuist dreunt op tafel.

'Hebben jullie het verstaan, of niet?'

Ze knikken bevestigend.

'Ik moet me beheersen om niet al julhe domme smoelen in elkaar te slaan. Hij heeft alles gedaan om jullie leven een beetje aangenaam te maken. Als dank mag hij in deze rotzooi sterven, terwijl wij binnenkort naar huis gaan. Nou moeten julUe in mijn bijzijn nooit meer iets zeggen dat op het gevoel van Fischer werkt, want dan gebeuren er gekke dingen, hufters die jullie zijn. Als jullie over een poosje thuis zijn, en dik gegeten achter de batterij van je vrouwen liggen te snurken, zullen jullie deze jongen vergeten zijn. Ellendelingen, slappe dweilen, jullie janken als juffershondjes en denken alleen maar aan jezelf. Laat ik er verder maar geen woorden meer aan vuil maken, want als ik naar m'n gevoel werkte, sloeg ik al die domme smoelen die me nu zitten aan te gapen, in stukken.' Ze knikken dat hij duidelijk geweest is. Trouwens,

Ze knikken dat hij duidelijk geweest is. Trouwens, zijn gezicht spreekt boekdelen en ze weten het: Er hoeft maar weinig meer te gebeuren of Karl zal hen in de kreukels slaan.

Toch heeft dit intermezzo hen aan het denken gezet. Min of meer fluisterend overleggen ze, wat Franz nu eigenlijk weet. Ze zouden er graag naar gevraagd hebben, maar met Karl-Heinz in de buurt laten ze dat achterwege.

Er gebeuren in een kort tijdsbestek veel dingen. Er gaan steeds hardnekkiger geruchten, dat er opnieuw ontslagen zullen vallen. Er zal aflossing komen, waarbij zelfs Russen zullen zijn. Wat is er waar? Wat kan men geloven?

Dan, op een avond na het appèl, moeten de plennies blijven staan. Commissaris Boetiloff komt uit de commandantura en spreekt hen toe. Een tolk vertaalt zijn woorden, hoewel hij goed in staat is, zich in het Duits uit te drukken. 'Het heeft generalisimus Stalin behaagd velen van

'Het heeft generalisimus Stalin behaagd velen van u uit krijgsgevangenschap te ontslaan. Over een maand zal de eerste groep op transport worden gesteld, waarna elke maand daaropvolgend, andere groepen zullen volgen. Uw plaatsen zullen door Russen en strafgevangenen worden overgenomen.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen