Zendingsechtpaar maakt zich op voor terugreis naar Papoea Nieuw Guinea

Toen ze vier jaar geleden samen naar het veiTe Papoea Nieuw Guinea vertrokken, was het voor Elias en José nog niet precies duidelijk welk werkterrein God voor hen uitgekozen had. Na een tijdje van acclimatiseren, vormden ze een team met andere zendelingen van de NTM en werd ­ in overleg met de leiding ­ besloten om op de uitnodiging van de mensen in het dorpje Wabuku in te gaan die het verzoek hadden Gods Woord in hun eigen taal te horen. Wabuku is één van de drie dorpjes dat deel uitmaakt van de Uriai taalgroep, die gelegen is aan de Sepik rivier in het moerasgebied van Papoea Nieuw Guinea. De groep zendelingen bestaat naast Elias en José Struik uit een Amerikaans echtpaar en twee alleenstaande vrouwen uit Ar. v'rika. Hun taak is om de stammentaai van die bevolking te leren en op schrift te zetten. ''c^.olgens zullen eerst een aantal Bijbelgedeelten in die taal vervaardigd worden en later het Nieuwe Testament. Als de vertaling gereed is, zal aan de hand daarvan het evangelie verkondigd worden, met als doel in die stam een gemeente te vormen van waaruit door hun eigen mensen het evangelisatieen opbouwwerk verder gestalte zal krijgen. Dit hele proces van het leren van de taal to het oprichten van een eigen gemeente neemt vele jaren in beslag. Naar verwachting zal er pas in 2016 een volledig Nieuw Testament beschikbaar zijn in de Uriai­taal die in Wabuku wordt gesproken.

Lange adem

Voor wie graag direct vruchten op zendingsof evangelisatiewerk wil zien, is het werk in Papua Nieuw Guinea niet geschikt, want uit het gesprek met Elias en José blijkt dat het werk daar een zaak van 'lange adem' is. "Je moet je voorstellen dat je binnen een stam terechtkomt waarvan de mensen nog maar weinig een blanke hebben gezien. Allereerst is het daarom van groot belang om één van hen te worden en hun vertrouwen te winnen: dit heeft tijd nodig!" zo verzekert Elias. Een van hun eerste karweien daar was in het dorp een eigen huis te bouwen. De zendelingen wonen daar nu in drie huizen. "Ook proberen we zoveel mogelijk om de gebruiken en gewoonten te leren kennen en daaraan als het kan ook mee te doen. Zo ga ik wel eens mee op jacht naar wilde varkens, die een belangrijke bron van bestaan vormt voor die gemeenschap". Vervolgens zijn de zendelingen begonnen om de taal van die stam 'in kaart te brengen'. Deze taal staat niet op schrift. Daarom moet zéker in het begin veel met 'handen en voeten' worden gewerkt om enigszins die mensen te begrijpen of door hen begrepen te worden. Papoea Nieuw Guinea is een land dat vijf

Papoea Nieuw Guinea is een land dat vijftien keer zo groot is dan Nederland en onder de vijf miljoen inwoners worden maar liefst achthonderd verschillende talen gesproken. Talen die veelal niet op schrift zijn gesteld om de eenvoudige reden dat een groot deel van de inwoners van het land niet kan lezen of schrijven. Er is wel één taal die in het gehele land gesproken wordt en dat is het Pidgin een soort handelsengels. Deze taal bestaat uit maar twaalfhonderd woorden. Dat is lang niet genoeg om er een goede Bijbelvertaling in te maken, zo geven Elias en José aan.

Wonen

Elias en José Struik vertrokken met z'n tweeën naar het zendingsgebied, maar inmiddels hebben ze gezinsuitbreiding gekregen. In Papoea Nieuw Guinea werd in februari 2003 hun zoon Jefta geboren en in januari van dit jaar in Nieuwe­Tonge hun tweede zoon Thomas. Hun comfortabele woning in Nieuwe­Tonge is niet te vergelijken met die in Wabuku, waar hun eigenhandig gebouwde huis op palen midden in het dorp staat. "De woningen zijn daar allemaal op palen gebouwd om droge voeten te houden als het rivierwater stijgt en om wilde varkens buiten te houden. En bij een hoge bouw hebben ze ook minder last van muggen. Het wonen midden in de stam was toch wel even wennen \oor het zendingsechtpaar, want de sociale controle bleek heel groot. Als er binnenskamers even met stemverheffing gepraat wordt, verzamelen de stamleden zich om hun huis en andersom zijn Elias en José ook direct getuige van grote of kleine ruzies, soms midden in de nacht. "Je zit hier echt in een klein wereldje". De atmosfeer in Wabuku is heel vochtig en

De atmosfeer in Wabuku is heel vochtig en warm. "Wij moeten echt ons tempo aanpassen aan de plaatselijke bevolking want anders krijgen we gezondheidsproblemen". Doordat er in het gebied bijna iedere dag van het jaar, in de nacht of avond, een forse regenbui valt die wel zo'n 30 mm oplevert, is de drinkwatervoorziening geen probleem. Elektriciteit wordt verkregen via zonnepanelen, die de vergaarde energie opslaan in accu's waarop bijvoorbeeld de wasmachine, de computers en de andere noodzakelijke apparaten kunnen draaien. Daarvan is de kortegolfradio voor Elias en José belangrijk. Hiennee, maar ook via e­mail, kunnen ze contact onderhouden met de buitenwereld. "Ik zou dat niet graag willen missen" geeft José aan, "want je zit hier wel heel ver van je familie en vrienden vandaan. En iedere keer kijken we weer met spanning uit naar wat er weer in de e­mailbox zit".

Verlof

Het werk onder onbereikte stammen brengt met zich mee dat de zendelingen van NTM alleen maar in uithoeken van de wereld zitten. En, gezien de lange tijd van hun zendingswerk, is het nodig dat de zendelingen van de NTM toch contact houden met hun familie. Het is daarom regel dat eens in de vier jaar de zendelingen voor ongeveer een jaar naar huis gaan. Deze lange tijd is vooral nodig voor de kinderen. "Uitgezonderd een bezoek van een deel van onze familie heeft onze zoon Jefta, nog nooit zijn andere familieleden gezien. En om niet te vervreemden van families en de vaderlandse cultuur is zo'n jaar verlof echt wel nodig". Momenteel zit Jefta op de peuterspeelzaal in Nieuwe­ Tonge en gaat hij met Nederlandse kinderen om; zo houdt hij een band met het land van herkomst van zijn ouders. Deze weken worden de grote spullen die het

Deze weken worden de grote spullen die het echtpaar straks mee wil nemen al verscheept en in juli zal het gezin zelf weer naar Papoea Nieuw Guinea afreizen. In 'een Jaar Nederland' zijn ze echter hun werkterrein niet vergeten en ze zien er allebei naar uit om weer terug te gaan. Tijdens de zwangerschap en na de geboorte van Tomas heeft vooral José veel last gehad van Malaria. Ondanks dat ze tegen deze ziekte zijn ingeënt, kan een malaria­aanval niet worden voorkomen. "Tijdens mijn ziekte dacht ik wel eens: waar doe ik het voor?", zegt José. Maar nu zij en haar kinderen weer gezond zijn, zien ze weer uit naar de dag dat ze de verre reis weer zullen aanvaarden. De reis naar hun bestemming in Wabuku neemt veel tijd in beslag. Eerst is er de vliegreis naar de hoofdstad van Papoea Nieuw Guinea, Port Moresby. Vervolgens wordt naar Goroka gevlogen en daarna met een kleiner vliegtuigje naar Wewak, om daar vandaan nog een halve dag met de kano de rivier de Sepik af moeten varen, om tenslotte op de plaats van bestemming aan te komen.

Toekomst

Of het werk precies volgens planning zal verlopen, is nog onzeker. "De mensen in de stam zijn van oorsprong nomadisch, dus ze trekken gemakkelijk weg. "Zojuist kregen we bericht dat 'de burgemeester' van Wabuku plotseling is overleden. Hij was één van de drijvende krachten om ons naar zijn plaats toe te halen en we hebben van hem alle medewerking gekregen. Hij was ook een van onze beste vrienden. Hij behoorde tot een bepaalde clan ­ een familie ­ binnen die stam, waarvan al tien mensen zijn gestorven. De clanleden denken nu dat er een toverdokter achterzit. We weten niet wat voor gevolgen zijn overlijden voor ons werk zal hebben. Ook zou het zo kunnen zijn dat men besluit om uit het dorp te vertrekken, wat het vertaalwerk ern­ ,stig in gevaar kan brengen".

Steeds weer blijkt ook in de cultuur van de Papoea's dat ze altijd uit zijn op ruilhandel. Dat passen ze ook toe als het gaat over geloofszaken. "De mensen denken al vlug: wat krijgen wij er voor terug als we zendelingen in ons dorp toelaten'?" In een andere stam, waar het evangelie al wordt gebracht door eigen stamleden, leeft bij sommigen ook nog wel de vraag: als we ons laten dopen en aan het Avondmaal gaan, wat kunnen wij daar voor terug krijgen?

Uit het gesprek met de zendingen blijkt ook dat in hun werk kosten noch moeite worden gespaard, terwijl het wereldwijd gezien maar om een handjevol mensen gaat dat misschien over tien jaar met het evangelie wordt bereikt. Is het ­ menselijk beredeneerd ­ dat allemaal wel waard?

"Vast en zeker", zo verzekeren Elias en José. "Al zou er maar één tot bekering komen, is ons werk niet voor niets geweest. Wij weten ons door God geroepen op deze plaats en we hebben in veel dingen ook Zijn Hand gezien. Daarom zijn we vol vertrouwen in de toekomst, waann God zéker grote dingen zal doen".

Kosten

De organisatie waarvoor Elias en José Struik werken, is een 'geioofszending'. Hiermee wordt bedoeld dat de zendelingen zelfzorgen voor hun inkomsten en vertrouwen dat God zal voorzien in al hun behoeften. Dit heeft verschillende redenen, maar de belangrijkste is dat als iemand zich geroepen voelt om de zending in te gaan. God ook zal zorgen dat dit financieel mogelijk wordt gemaakt. Het is daarom zaak dat er een goede thuisfrontcommissie is die ervoor zorgt dat de benodigde middelen bij elkaar worden gebracht. Elias en José verzekeren dat ze heel veel steun krijgen vanuit hun achterban. Want naast gebed is er heel veel geld nodig om het werk doorgang te laten vinden. "Een groot deel van de kosten bestaat uit reis­ en vrachtkosten. Als wij de noodzakelijke levensmiddelen over laten komen, dan moet er gewoon op een euro per kilo gerekend worden. Dat geldt ook als we zelf reizen!" In totaal liggen de kosten voor het zendingsechtpaar 'ergens' tussen de veertig en vijftig duizend euro per jaar.

Voordat de reis naar Papoea Nieuw Guinea wordt ondernomen, geven Elias en José nog twee voorlichtingsavonden op donderdag 18 mei en donderdag 8 juni om 20.00 uur in het Gemeenschapscentrum (CamaRaadHuis) van de CAMA Christengemeente (achter Visser meubelen) te Sommelsdijk.

Informatie over Elias en José kan tot juli nog verkregen worden via telefoonnummer: 0187­651575, via e­mail: elias_struik@ntm. org of via website: www.wabuku.com. Het adres van de thuisfrontcommissie is Dirk Torensma, Jongkoenstraat 32. 3252 AV Goedereede, tel.: 0187­491537, e­mail: dtorensma@solcon.nI. Giften kunnen worden overgemaakt op de rekening van Stichting Elias en José Struik: 3416.42.436.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen