�Waar is ons kind?�

boek over een teer en moeilijk onderwerp. De titel zegt vol­ doende: 'Waarisonskirult'Hetis bedoeld als een pastoraal-theologische handreiking rond het overlijden van jonge kinderen. Het boek is geschreven door

Het boek is geschreven door ds. M.A. Kempeneers, christelijk gereformeerd predikant te Elburg. Hij en zijn vrouw zijn, wat we wel noemen, ervaringsdeskundigen. Ze woonden nog op Goeree-Overflakkee toen ze het in 1993 moesten meemaken dat hun 13-uren oude zoontje Marijn kwam te overlijden. Bij zijn geboorte wees niets daarop. Maar een gevaarlijke bacterie deed in enkele uren haar dodelijke werk.

In het kader van zijn opleiding aan de Theologische Universiteit te Apeldoorn enkele jaren later bestudeerde de heer Kempeneers dit thema. Hij probeerde het te doordenken vanuit een exegetische, confessionele en pastorale invalshoek. In zijn doctoraalscriptie die hij eraan wijdde, betrok hij mede de ervaringen van anderen die met het overlijden van een jong kind te maken hadden gekregen. Dit pas verschenen boek is een neerslag van zijn bevindingen, aangereikt vooral aan bedroefde ouders. In zijn boekje wil de schrijver

In zijn boekje wil de schrijver met name ingaan op de geestelijke vragen rond de eeuwige bestemming van de jonggestorven kinderen. Daar wijst de titel ook op: 'Waar is ons kind?' Het verlies van je kleine kind

Het verlies van je kleine kindje is op zichzelf beschouwd al verschrikkelijk. Veel kerkelijke ouders kampen daarnaast nog met de martelende onzekerheid over de plaats waar hun kind na het sterven gekomen is. Is het bij de Heere? Of is het daar niet? Het was een kindje van zondige ouders. Daarom zelf ook zondig, hoe klein het ook was. Wat betekent dat voor zijn of haar zielenheil? Het is deze vraag die in dit boekje nadrukkelijke aandacht ontvangt. Ds. Kempeneers doet dat met een betrokken en tere toon. In het kiezen van zijn woorden komt hij, naar mijn indruk, dicht bij de verdrietige ouders.

Wat is het traject waarin hij de antwoorden zoekt op de vraag van zijn titel? Terecht trekt hij allereerst enkele lijnen vanuit de Heilige Schrift [h. I]. Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk te zijn, want een overvloed aan gegevens is er niet voorhanden. Toch is er volgens hem wel een eenduidige conclusie mogelijk op grond van de Schriftgegevens. Vervolgens luistert hij naar de belijdenis van de kerk, met name naar de Dordtse Leerregels [h. 2]. Ook deze belijdenis heeft niet anders willen doen dan te luisteren naar het Woord van de Heere Zelf In het volgende hoofdstuk komen (zoals ze genoemd worden) de 'oudvaders' aan het woord, de pastorale schrijvers uit vroeger eeuwen [h. 3]. Ook velen van hen, pastoraal

Ook velen van hen, pastoraaltheologen als ze waren, hebben zich over dit onderwerp uitgesproken. Daarna gaat hij nader in op een specifiek element in de praktijk van deze problematiek. Bij velen heerst namelijk de gedachte dat de Heere zekerheid wil geven door middel van bijzondere beloften, 'waarheden', rechtstreeks gegeven aan de ouders of aan anderen. Is dat de aangewezen weg? Hierover gaat hoofdstuk 4.

In de hoofdstukken 5 tot en met 8 komen enkele andere pastorale onderwerpen aan de orde: de voorbereiding van het kind op zijn aanstaande sterven, de wijze van de begrafenis en de verdere verwerking van het verdriet en de rouw. Het slothoofdstukje komt opnieuw op de centrale vraag terug: 'Waar is ons kind?'

Welnu, wat is de lijn die ds. Kempeneers in Schrift en belijdenis heeft ontdekt? Mogen de bedroefde ouders worden getroost en hoe mag dat? Laat ik allereerst zeggen dat de schrijver er niet omheen gaat dat ook onze jonge kinderen "kinderen des toorns" zijn die in Gods Rijk zomaar niet kunnen komen. Ze zijn onheiligen, geboren uit onheiligen. Toch concludeert hij, op grond van de Schriftgegevens: "al zijn ze strafwaardig vanwege de erfzonde, het verbond mag voor de jong­ gestorven verbondskinderen als genoegzaam voor hun zaligheid geacht worden" [35], Deze conclusie stemt overeen met wat zowel in de belijdenis van de kerk als door de meeste oude schrijvers verstaan is als wat de Heere ons dienaangaande heeft geopenbaard. Ik neem hier over de woorden van een geschrift uit het begin van de 17" eeuw, enigszins herschreven: "Voor Gods uitverkoren kinderen zijn te houden, niet alleen de volwassenen die in Christus geloven, maar ook de kinderen van het verbond, zolang zij in hun daden het tegendeel niet bewijzen. Daarom hebben gelovige ouders, wanneei hun kinderen in hun kindsheid komen te sterven, geen oorzaak om aan de zaligheid van hun kinderen te twijfelen" [43], Vergelijk hiermee Dordtse Leerregels I, 17. Dit is de lijn die ook ds, Kempeneers in zijn boekje trekt.

peneers in zijn boekje trekt. Hij geeft hoog op van de vastheid van Gods verbond en van de welgemeendheid van Gods beloften. Daarbij bedoelt hij niet een of andere optimistische beschouwing te presenteren, als wel bijbelse troost te bieden in rouw en verdriet. De kinderen der gemeente delen in de beloften van vergeving en zaligheid die de Heere aan Zijn kerk toezegt, verzegeld'in het sacrament van de Heilige Doop, Daarbij is het niet bepalend of het kindje zelf ook al daadwerkelijk gedoopt is. Ook niet of het al kenmerken van zijn of haar verkiezing tot de zaligheid heeft getoond, "De belofte alleen moet voor de godzalige ouders genoeg zijn om te geloven dat hun jonggestorven kinderen behouden zijn. Niet wat de mensen ervan zeggen. En ze hoeven het ook niet te zoeken in bijzondere tekenen. Maar de toezegging alleen. Gods genadeverbond alleen" [50], We behoeven niet uit te sluiten

dat de Heilige Geest bijzon

dere beloften gebruiken kan. Maar de 'gewone' weg, de weg van het geloof in de beloften

van Zijn Woord, is een vaster en troostrijker weg. Ik kan in deze bespreking niet ingaan op andere aspecten die

in dit tere boekje verder aan de orde komen. Ik beveel het van harte ter lezing aan. Tot slot nog een woord van een 'oude schrijver', de Schotse hoogleraar Thomas Halyburton, Na het sterven van een 11 maanden oud dochtertje schrijft hij dat hij geen bijzondere belofte voor haar had. Maar, aldus Halyburton, "ik mocht zien op de omvangrijke belofte van het verbond, die er voor ons en onze kinderen is" [70],

N.a.v.: Waar is ons kind? Een pastoraal-theologische verhandeling rond het overlijden van jonge kinderen. Uitgeverij De Groot Goudriaan, Kampen. Paperback, ISBN 90-6140-924-1, 137 pag., prijs €. 13,90.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen