Echtpaar Meyburg-Leeflang 60 jaar getrouwd

Zestig jaar getrouwd. "En dat nog steeds niet dezelfde man...!" flapte mevrouw Meyburg meteen achteraan eruit. Alsof ze er zelf verbaasd over was! Maar natuurlijk was dit als grap bedoeld. En manlief kan zulke humor wel waarderen, "want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd", zo vindt hij. Volgens cle kinderen zit 'ie zelf ook vol humor en zijn z'n uitlatingen nogal eens cryptisch getint, nadenkertjes met humor

Spruitje Mevrouw Meyburg, in Middel

Mevrouw Meyburg, in Middelharnis misschien beter bekend als IViius, werd in Overschie geboren als dochter van een groenteboer. De heer Mey­ Fjuig, 111 zijn woonplaats ook goed bekend als Pleun, is in Rotteidam geboren en was in z'n jonge jaren timmerman. Ook toen de winkel van groenteboer Leeflang, Truns' vader, verbouwd moest worden. En zo ontmoetten Pleun en IVuus elkaar voor 't eerst. Pleun als timmerman, en Truus als hulp in de groenten­ en li uitwinkel. Kn liet lesiilraat van die ontmoeting was, indeid:iad, het luiweUjksjubileum van afgelopen maandag! "Ik heb toen 't mooiste spruitje uil die groentewinkel uitgezocht", grapt Pleun er ruim 60 jaar later over. Uit hun huwelijk werden één zoon en vier kleinkinderen geboren.

Olieboer Vooidal het echtpaar 21 jaar

Vooidal het echtpaar 21 jaar geleden naar IVIiddelharnis

kwam, hebben ze in Berkel en Rodenrijs gewoond. Daar kent de oudere generatie hem zékei nog als 'Pleun de olieboer', nog van de tijd dat hij er langs de deur ging met z'n oliewagen, niet alleen om olie en gas te verkopen, maar ook zeeppoeder en klompen. Zo kwam hij ook bij de bekende Annie M.G Schmitt aan de deur, die hi] er als klant had. Maar er bleti onvoldoende handel in om van te kunnen blijven leven. Dus ging hij weer de bouw in, wat hij tot z'n 65'' is blijven doen.

Ellende In de bouw heeft hij mee

In de bouw heeft hij meegewerkt aan de sanering en wederopbouw van Rotterdam, na de Tweede Wereldoorlog Overigens weet hij persoonlijk mee te praten over het leed dal de oorlog met zich meebracht Zo is hij door verraad opgepakt geweest en heeft hij in Duitsland eerst in een gevangenis en daarna in een kamp vast gezeten. Hij moest er werken bij de aanleg van een vliegveld, een werk dat heel wat bombardementen te verduren kreeg. En Pleun en zijn inakkers mochten daarbij echt geen schuil plaats zoeken, voor hen waren de greppels in de buurt goed genoeg. "Ik had nooit gedacht dat ik daar levend vandaan zou komen". Maar hij praat er liever niet verder over. "Als ik zou moeten vertellen wat ik däär allemaal heb _gezien. Toch benadrukt hij dat er in Duitsland toen zeker ook "goede Duitsers" woonden. "Anders had ik er nooit vandaan kun nen vluchten..." En niet alleen heeft hij die ellende meegemaakt, maar ook de armoedejaren van de eerste helft van de twintigste eeuw. "De bedelaars zaten zo langs de straat. Maar ondanks de armoe was het wel een gezellige tijd onderling met elkaar. En dat ontbreekt er tegenwoordig sterk aan". En na de oorlog was er de watersnoodramp; ook daar heeft het echtpaar Meyburg het nodige van gezien.

Doorzetten

Anno 2007, alweer 21 jaar in

Middelharnis woonachdg en allebei op hoge leeftijd gekomen ­ hij 89 en zij 87 jaar ­ verkeren ze samen nog in redelijke gezondheid en wonen ze nog steeds zelfstandig in hun bungalowtje aan de Koningin Julianaweg. Alleen zijn ze niet meer zo goed ter been. En dat vinden ze wat spijtig. Voorheen liepen ze hele einden om het dorp en daar genoten ze van. Ze ontmoetten dan ook heel wat anderen en voor een gezellig praatje waren ze altijd wel in. Dat missen ze erg, al heeft de heer Me)'biirg wel een scootmobiel en al komen de kinderen mevrouw Meyburg wel iedere week halen voor een klein rondje op dn Diek, gearmd gaat ­dat nog. 'Ja, gewoon doorzetten!" zegt ze 'streng' tegen zichzelf, "anders kom je straks nérgens meer...!"

Zorg Ze worden trouwens al jaren

Ze worden trouwens al jaren heel goed en liefdevol geholpen door hun nicht, die al in haar kinderjaren als pleegdochter bij ome Pleun en tante IVuus in huis werd opge­nomen toen zij al heel jong geen ouders meer had om voor haar te zorgen. "Nu kan ik wat voor hen terug doen", legt ze uit. Daarnaast kiijgen de heer en mevrouw Me)buig hulp van de thuiszorg en maken ze eenmaal in de week gebiuik van 'Tafeltje dekje'. Maar 't liefst kookt de heer Meyburg zelf z'n potje nog. En vooral vlees braden doet 'ie graag, maar dat kan ook niet anders als je uit 'n slagersfamilie komt. "Nee, aan een verzorgingshuis denken we liever nog maar niet..."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen