Ds. Catsburg vijfentwintig jaar in het ambt

Of ds. Catsburg in vijfentwintig jaar een bepaalde ontwikkeling heeft doorgemaakt? Hij denkt diep na, zegt dan: "Ik ben begonnen met een bepaalde verwachting, een bepaalde ijver. In het begin denk je: als ik mijn best doe, zullen mensen wel tot verandering komen. Nu denk ik: de Geest zal het doen. Ik kan de dingen nu veel meer loslaten en overgeven aan de Heere. Als je ouder wordt, ga je steeds meer ontdekken wie je zelf bent. En wordt het steeds meer een genade datje predikant mag zijn. Wat overblijft is verwondering. Dat is ook het thema van de herdenkingsdienst".

Als kind had ds. H.J. Catsburg, zoon van ds. J. Catsburg die gerekend wordt tot de kring van het Gekrookte Riet, al het verlangen om predikant te worden. "Het opgroeien in de pastorie heeft daar middelijkerwijs aan bijgedragen". Na de mavo volgde hij het avondgymnasium en studeerde hij theologie in Utrecht. Vooral professor C. Graafland maakte op hem veel indruk. "Ik luister nog wel eens naar een preek van hem. Ik vind het bijzonder dat iemand die zo geleerd IS, het Woord zo eenvoudig kan brengen". Van professor C. van Leeuwen, die Oude Testament gaf, herinnert hij zich dat die een heel goede exegese kon geven. Ook voor docent K.A.D. Smehk heeft hij veel waardering vanwege de nadruk die hij legt op de betekenis van de Bijbeltekst. "Toen ik in Kamerik stond heb ik nog vier jaar colleges exegese bij hem gevolgd in Brussel. Samen met ds. J. Maas, die stond toen in Amstelveen". De studiegenoten met wie ds. Catsburg het meest optrok waren ds. J. Maas en gevangenispredikant ds. E Stevens. "Beiden zijn helaas al overieden".

Gestalt-therapeut

Op 15 oktober 1986 werd ds.

Catsburg bevestigd in zijn eerste gemeente Goudswaard, "een wat behoudende gemeente". In 1991 nam hij het beroep aan naar Kamerik. Zes jaar later, in 1997, nam hij de herdersstaf op in Emst. In 2000 brak voor ds. Catsburg een moeilijke periode aan. Hij was genoodzaakt met vervroegd emeritaat te gaan. "De huisarts dacht dat ik er goed aan zou doen om contact te zoeken met een therapeut. Ik wilde er graag één waarvoor geen wachtlijst bestond. Zo kwam ik min of meer toevallig terecht bij een Gestalt-therapeut". Ds. Catsburg werd zo enthousiast over de behandeling dat hij besloot de opleiding tot Gestalt-therapeut en tot psychotherapeut te volgen. Hij heeft zodoende de bevoegdheid gekregen onderwijs dat aan lesroosters gebonden is. Ds. Catsburg legt uit dat dit wel eens lastig was, bijvoorbeeld als er een begrafenis moest plaatsvinden. Dat kon wel eens aan de orde zijn omdat hij in die tijd ook bijstand in het pastoraat verleende aan de hervormde gemeente in Goes.

Op 28 mei 2006 werd ds. Catsburg opnieuw aan een gemeente verbonden. Hij kreeg een aanstelling voor vijfenvijftig procent in de hervormde gemeente van Stad aan 't Haringvliet. "Ik was de eerste parttimer in Stad, dat was in het begin wel wennen voor de gemeente. En ook voor mijzelf was het wennen". Daarnaast zette hij zijn werk als pastoraal werker voor verpleeghuis Ter Weel voort. "Ik zou ren. Mensen uiten hun verdriet, hun boosheid ook op God".

Onderscheid

Voor zichzelf heeft ds. Catsburg geen moeite het onderscheid tussen pastoraat en psychische hulpverlening helder te houden. "De kern van het pastoraat is: Hij heeft Zijn oor tot mij geneigd. Dat de Heere Zijn oor neigt tot in de kuil waar je zit. De Heere neemt onze moeite over. Dat zie je bijvoorbeeld ook in het Evangelie van Kerst". Psychische hulpverlening is iets heel anders. De predikant omschrijft dat als "mensen helpen opnieuw de weg in hun leven te vinden".

In vijfentwintig jaar predikantschap om een eigen praktijk uit te oefenen. Daarvan maakt hij ook gebruik. Drie dagdelen per week oefent hij een praktijk als Gestalt-psychotherapeut en relatietherapeut uit in een voorkamer van de pastorie die als praktijkruimte is ingericht.

Tijdens zijn emeritaatsperiode heeft ds. Catsburg parttime onderwijs gegeven in Goes. Vijfjaar later stopte hij daarmee en werd hij pastoraal werker voor verpleeghuis Ter Weel in dezelfde plaats. Dit werk bood hem meer flexibiliteit dan het werk in het dat niet graag missen, het is heel verrijkend".

Heeft het werk als psychotherapeut invloed op zijn functioneren als predikant? "Wanneer ik de Gestalt-psychotherapie eerder had leren kennen, had ik mijn werk als predikant in het verleden anders gedaan. Ik heb bijvoorbeeld geleerd dat je als predikant niet te gauw met woorden van troost moet komen. In het begin vond ik dat best wel spannend. Wanneer er bijvoorbeeld iemand is overleden, ben ik er alleen maar om te luiste- is de blik van ds. Catsburg breder geworden. Hij schrijft dat mede toe aan zijn werk in het verpleeghuis, waar ook mensen van andere kerkelijke richtingen zitten. "Ik heb in het verpleeghuis heel goede gesprekken gehad, ook met katholieken en met gereformeerden. Elke kerkelijke vorm heeft zijn echtheid en zijn vervormingen. Ik voel me thuis in de Gereformeerde Bond, maar ben niet exclusief Als het exclusief wordt, voel ik me als iemand die een te krappe jas aan heeft. Juist als je het zo exclusief maakt, doe je aan het Evangelie tekort".

Heeft ds. Catsburg in de vijfentwintig jaar dat hij predikant is het kerkelijk leven zien veranderen? "Het individualisme binnen de gemeenten is wel sterker geworden. Het gevoel neemt soms wel een erg grote plaats in. Ik voel het zo en dus is het zo". Toch is hij niet erg bezig met de vraag wat de toekomst van de kerk zal zijn. "De vdrm van de kerk kan wel veranderen, maar de kerk is Gods eigendom. Het gaat er om dat de liefde en bewogenheid van Jezus zichtbaar worden in de levens van mensen. De kerk als instituut is niet het doel".

Breedte van de kerken

Ds. Catsburg preekt waar hij gevraagd wordt, in de breedte van de kerken. Zo komt hij onder meer op kleine dorpen op Zuid-Beveland waar het anders toegaat dan in een Gereformeerde Bondsgemeente. "Ik krijg wel eens reacties van ouderen op zo'n dienst: fijn zoals u preekt, zo heb ik het vroeger meer gehoord. Ik mis het wel eens". Of er vrucht geweest is op de pre

Of er vrucht geweest is op de prediking in die vijfentwintig jaar? Ds. Catsburg: "Af en toe dan zie ik dat". Als voorbeeld noemt hij een oude moeder die in het verpleeghuis op eigen initiatief met veel vreugde psalmen en gezangen meezong. Haar dochter dacht dat haar moeder-niet vrijwillig deelnam aan de godsdienstige bijeenkomsten. Want ze had nooit gemerkt dat haar moeder iets met het geloof had. Ds. Catsburg nodigde haar toen uit om zelf een keer een bijeenkomst mee te maken, dan kon ze zelf zien met hoeveel vreugde haar moeder meezong. Toen haar dochter aan die uitnodiging gehoor gaf, raakte ze er van overtuigd dat haar moeder vrijwillig meedeed. Maar waarom, dat was haar een raadsel. Ze deed vervolgens onderzoek, en daaruit bleek dat haar moeder als kind enige tijd had doorgebracht in een christelijk gezin. Daar was ze met de Bijbel en met geestelijke liederen in aanraking gekomen. In het verpleeghuis kwam dat allemaal weer terug.

Op het eind van het gesprek komt ds. Catsburg terug op het thema voor zijn herdenkingspreek, verwondering. "Verwondering is iets heel moois. Het begrijpen stopt daar, je kunt het alleen maar beleven. Wat je als predikant de gemeente mag voorhouden is te groot om te zeggen. Het wonderlijke is: dat grote sluit je niet uit maar in. Dat maakt juist de verwondering zo diep".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen