Vervolg-verhaal

De pannen zijn ondertussen schoon, maar het boenen gaat door. Steeds harder boent ze de pan. Dan gaat ze rechtop staan en kijkt me aan. 'Ik begrijp je niet,' zegt ze. Ik vraag me af of dat zo

'Ik begrijp je niet,' zegt ze. Ik vraag me af of dat zo is. 'Waarom houd je van hem?' 'Gewoon,' zegt ze. 'Gewoon omdat ik van hem houd.'

Ze stapt langs me heen en gaat naar binnen. Ik blijf buiten staan.

Ik hoop dat het weer gauw maandag is!

Als we van wal steken, regent het hard. Lies wrijft het water uit haar ogen en steekt voor de laatste keer haar hand op. Ondanks de regen zal zij blijven staan tot ze ons niet meer kan zien.

Ik hoopte dat de dominee gisteren zou preken uit de negenenzestigste. Ik kan zo wel vijf teksten opnoemen die nu heel goed zouden passen. Het gebeurde niet. Zojuist heeft Wil ons losgelaten. Op weg naar haar

Zojuist heeft Wil ons losgelaten. Op weg naar haar nieuwe toekomst. De verkering zet door, ze zijn aan het sparen.

Zomer 1901 'Hij werkt anders,' zegt Aike, 'hij is geen echte griendwerker. En al helemaal geen mens om in een ploeg te werken. Hij is zo stuurs als een verzopen reiger in de regen.'

Dinsdag en donderdag zijn de dagen waarop mijn toekomstige nieuwe stiefvader of zwager - hoe noem je zo iemand? - op de plaat zal werken. Voor mij is hij Driekes. Meer niet.

Toon kijkt me aan, ziet natuurlijk weer dat er van alles door m'n kop spookt. Even later bonken we tegen de steiger aan en pakken onze kisten en bulten.

We staan even uit te blazen. Greppehnodderen is een zwaar werk en altijd stoot je op wortels, moet de schop een eindje terug en modder je opnieuw. Ik heb een mooie schop voor dit werk, al zeg ik het zelf Het is er een van iepenhout en met boorden. waardoor de modder er niet afvalt.

Het is aan het eind van de dinsdagmiddag en Driekes werkt met ons mee. Hij moddert maar wat aan en tegen het donker gaat hij zonder iets te zeggen naar huis. Hij heeft de hele dag niks gezegd. Onbeholpen deed hij zijn werk en toen ik hem een tip gaf hoe het gemakkelijker kon, zei hij niks. Ik heb de neiging een flors modder tegen z'n gat te plenzen. Kijken of er beweging in te krijgen is. Toon ziet me natuurlijk weer denken. 'Wat denk je?'

Ik haal m'n schouders op en zeg: 'Een flors modder legen z'n gat. Wil kan hem schoonpoetsen.'

Toon grinnikt.

'Ik weet het niet. Toon. Zelf zal ik het wel redden. Ik ga gewoon op mezelf naar China, zinkwerken maken. Ik hen het zat. Lies loopt de hele tijd over die trouwpartij te mauwen, ik word er kotsmisselijk van. Straks zit Wil in het kooihuis en moe met Lies. Ze zullen het samen niet redden als Wil weg is.' 'Ik heb het er thuis over gehad,' zegt Toon. 'Ze zouden bij ons kunnen intrekken. Dan hebben ze wat afleiding met ons kind.' 'Daar had ik nog niet aan gedacht.'

'Jij zou dat zaterdag kunnen bespreken. Wat denk je?' 'Ja, een goed idee.'

Wat voor weer wens je op zo'n dag? Hoe dan ook, we moeten het ermee doen. Vanmorgen vroeg zijn Toon en ik al naar de wal gevaren. De zon schijnt en Wil ziet er stralend uit, zeker nu de fotograaf al is gearriveerd voor de trouwfoto. Wie had dat gedacht, dat zij op haar vijfendertigste nog zou trouwen?

Lies staat al op de uitkijk om Driekes te verwelkomen. Wil heeft voor haar een jurk gemaakt, die, toen ze het talud opliep, om haar dikke lijf heen wapperde.

'Driekes zal nog behoorlijk veel last hebben van het opkomende tij; hij zal wel bezweet aankomen,' zeg ik tegen Jan.

'Dat loopt anders,' voorspelt Toon, die achter me staat, geheimzinnig.

Na een halfuur komt Lies de dijk af gehobbeld en schreeuwt: 'Janussie, Janussie, kom es kijken.' Wil staat op en loopt naar de deur. 'Wat is er. Lies?' vraagt Wil.

'Nee, nee Wil, jij moet binnenblijven. Jij moet straks op de foto. Alleen Janussie mag het weten. Kom Janus, naar de dijk,' hijgt ze.

Het is werkelijk de moeite waard om naar boven te lopen. De jongens van de plaat, gewoon in hun werkkleding, hebben de roeiaak van Driekes aan die van hen vastgemaakt, zodat hij als bruidegom vandaag niet hoeft te roeien. De grote roeiaak, met aan elke riem een roeier, vecht met de tegenwerkende stroom. Ze zijn met z'n vijven, vier om te roeien en één om te feesten - Aike vanzelfsprekend. Hij is het natuurlijk die de roeiaak van Driekes heeft opgetuigd met wilgentenen. Kijk, daar zit Driekes. Kaarsrechtop in zijn trouw

Kijk, daar zit Driekes. Kaarsrechtop in zijn trouwpak met hoge hoed. Nogal onwennig natuurlijk. Kort voor de wal begint Aike te zingen, staande in de boot, met zijn accordeon om zijn lijf. Aike is een echte Brabander. Slechte spullen, oude, kapotte werkkleding en een strozak waar je nog geen hond op laat slapen. Zoals hij de boel op stelten kan zetten is er geen.

Ondertussen is de boot van de griendwerkers aan de paal en wordt die van Driekes binnengehaald. Op de dijk is het zwart van de mensen; allemaal komen ze kijken. 'Zo mensuuuh,' zegt Aike, die nog steeds staat,

'Zo mensuuuh,' zegt Aike, die nog steeds staat, 'veur deuze jongeman naor zijn boutje goat, zingen we eerst nog een liedje.'

Afkeurend geroezemoes op de dijk, om die roomse, maar daar heeft Aike geen oren naar en pakt z'n accordeon.

'Heel stiekempjes is hij uit 't kooike weggevaoren en ook nog zwaor teugen de stroom zat hij ons aon te staaren!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen