Kranslegging voor omgekomen vissers MD 3 Anna

De stijlvoUe bijeenkomst was een initiatief van de families Boogerman en Sprong. Een ad hoc initiatief "De eerste en waarschijnlijk de laatste herdenking", zei Jeanne Marie Boogerman vlak voor de kranslegging.

Sneeuwstorm

De MD 3 Anna vertrok op 9 januari 1912 vanuit de haven van IJmuiden om kabeljauw en schelvis te vangen.

Waarschijnlijk is het schip op 20 januari vergaan tijdens een sneeuwstorm. Voor een door de reder gesuggereerde aanvaring waren geen aanwijzingen te vinden. "Er is niets meer van gezien of gehoord", meldde Pau Heerschap, die de nazaten van de bemanning afgelopen zaterdag namens historische vereniging De Motte verwelkomde in café Het Genot. Hij memoreerde de bijzondere rouwadvertentie die vorige week in de krant stond om de omgekomen bemanning te herdenken. Heerschap: "Een advertentie die

Heerschap: "Een advertentie die veel aandacht heeft getrokken. De reacties waren vooral positief Maar ik hoorde ook: moet dat nou wel, na honderd jaar Welnu, het is een goede zaak. Hier aan de haven staat het Kofjekokertje. Wie weet nog waar dat voor staat? Een aardig beeldje, maar veel mensen weten er weinig van. Daarom is het goed dat het verhaal

verteld wordt en dat vanmiddag deze herdenking plaatsvindt. Want wie

het verleden niet kent, begrijpt het heden niet en kan niet goed naar de toekomst blikken."

Geen radio en radar

Rinus van Dam, voorzitter van het Streekmuseum Goeree-Overflakkee, schetste in Het Genot een beeld van de visserij en het maritieme leven in het algemeen in het begin van de vorige eeuw. Het was een tijd met primitieve navigatiemiddelen. "Geen radio en geen radar, dus je kon niet om hulp vragen." Ook de reddingsmiddelen aan boord stelden in het algemeen weinig voor. De vissers noemde hij zeeheden bij uitstek, echte vaklui. "Helden van de zee, die alle respect verdienen." De MD 3 Anna was een degelijke

De MD 3 Anna was een degelijke stalen vissloep, aldus Van Dam, die uitgebreid onderzoek heeft gedaan naar de vissersvloot van Middelharnis. "Het was een van de beste schepen van de Middelharnisse vloot."

De Anna was 25 meter lang en 6 meter breed. "Een notendopje op zee." Reder Kolf onderhield het schip goed. Het stond twee keer per jaar op de helling. Dit in tegenstelling tot de Luctor et Emergo, die twee jaar eerder verging. Bij dit schip waren er twijfels over de zeewaardigheid. De namen van de dertien omgeko

De namen van de dertien omgekomen bemanningsleden van de MD 3 Anna waren bekend. Dat is vrij bijzonder, want, zo meldde Rinus van Dam, de reders en de gemeente hebben het bij het bewaren van de namen nogal laten afweten. "Een verbijsterende constatering. We hebben de namen van veel andere vergane schepen overal vandaan moeten halen. En dan nog is er geen compleet beeld." Het Streekmuseum houdt dit jaar een bijzondere expositie over de visserij van Middelharnis.

Zee en Eiland

De circa zestig in Het Genot verzamelde nazaten kregen zaterdagmiddag ook nog het een en ander te horen over het leven van vissersfamilies in het Middelharnis van een eeuw geleden. Een belangrijke bron van kennis hierover is het boek 'Zee en Eiland' van visser Arjanus Faasse.

Streekarchivaris Jan Both las er een stuk uit voor. Hij meldde dat zeven van de twaalf bemanningsleden

van de MD 3 Anna - nummer dertien, het koffiekokertje, kwam als enige niet uit Middelharnis, maar uit Vlaardingen - woonachtig waren in de Visserstraat. De huizen van de overigen stonden onder meer aan de Waterweg en de Westdijk. Ze zijn allemaal verdwenen, op één na: een pand aan de Westdijk dat, tegenwoordig een winkel, onherkenbaar veranderd is. "In het Visserstraatje stonden 56 woninkjes", vertelde Jan Both. "En in het verlengde Visserstraatje nog eens tien. Die staan er nog. De rest is na de Watersnoodramp, in 1955 en 1956, afgebroken." De visserij was toen al lang ter ziele in Middelharnis. Begin jaren twintig werd het laatste

Begin jaren twintig werd het laatste vissersschip verkocht.

Verdriet

"Wat een gewone reis had moeten worden, eindigde in een groot drama", zei Jeanne Marie Boogerman buiten bij de haven. "De toedracht is niet bekend. Wat het de storm? Hoe

ging het aan boord? Heeft de strijd lang geduurd? Vragen waar nooit een antwoord op gekomen is. Het schip is jammerlijk ten onder gegaan en verzwolgen door de zee." Ze noemde de angst en de onzekerheid die thuis moeten hebben geheerst. En het verdriet daarna, "dat onvoorstelbaar groot geweest moet zijn. Moeders verloren hun zonen en vrouwen hun echtgenoot. Dertig kinderen hadden in één klap geen vader meer. Het was zwaar om zonder kostwinner het hoofd boven water te houden." Na het noemen van de namen van

Na het noemen van de namen van de dertien verdronken zeelieden, legde Jeanne Marie Boogerman een krans, samen met Atie de Hamer- Boogerman.

Uitkijktorentje Het slot van de herdenking was een

Het slot van de herdenking was een korte excursie. Langs het Vingerling, waar de schepen lagen en waar pakhuizen en het kantoor van reder Slis stonden. Over de Vissersdijk, waar

het uitkijktorentje van reder Kolf uitzicht bood over het Haringvliet.

Naar de Visserstraat, het verdwenen straatje waarin zo veel tranen zijn geplengd...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen