Sfeervolle watersnoodherdenking in Nieuwe-Tonge

Nadat 'The Blue Stocking Singers' enkele sfeervolle liederen ten gehore hadden gebracht, opende wethouder Kleingeld de herdenking. Hij verontschuldigde burgemeester Zevenbergen, die elders verplichtingen had.

"Vandaag staan we uitgebreid stil bij de watersnoodramp en de slachtoffers", vertelde hij. "Vanmorgen deden we dit in Middelharnis en vanmiddag in Dirksland, waar ook nog 25 slachtoffers uit Nieuwe-Tonge zijn begraven. Het is goed om de herinnering aan deze gebeurtenis levendig te houden. Er is veel leed geweest en mensen hebben niet alleen familie, vrienden en buren verloren, maar ook dieren en al hun bezittingen. Gelukkig konden velen, dankzij het rampenfonds, opnieuw beginnen, maar de herinnering blijft. Ook ik kan me nog herinneren, dat ik als kind het water in onze straat zag binnenstromen en later ook in ons huis, maar dat was niet zo erg, als wat men in Nieuwe Tonge heeft meegemaakt. lannie Kattestaart is iemand die daar paag wat over wil vertellen".

Kranslegging

lannie Kattestaart was nog maar legen maanden oud in februari 1953. Dus zelf herinnert ze zich niet veel van die tijd, maar ze heeft heel vaak de verhalen van haar ouders en oudere broers en zussen gehoord. Ze heeft deze op papier gezet en las er de aanwezigen uit voor. Na het verhaal van Mevrouw Kattestaart begaven de aanwezigen zich naar het monument aan het Finlandplein. Hier las mevrouw Kattenstaart een kort gedicht voor en ze legde vervolgens, samen met Bert Kleingeld een krans. Ter afsluiting van de plechtigheid speelde Hans Kom 'The last Post'. Een taak, die hij ondanks de kou, keurig vervulde.

Hieronder het verhaal van Jannie Kattestaart Zaterdagavond 31 januari leek zo

Zaterdagavond 31 januari leek zo gewoon. De kachel brandde stevig, want het waaide heel erg hard buiten. Enkele van mijn zusjes waren er een beetje bang van. Moeder was klaar voor de zondag. Ze had de was zojuist keurig gestreken in de kast gelegd en vader deed de blinden dicht en de deur op slot. We konden veilig gaan slapen. Ikzelf sliep beneden in een ledikantje naast de slaapkamer van mijn ouders. Mijn zes broertjes en zusjes sliepen boven op de zolder.

Midden in de nacht werd er op de blinden geklopt en de heer Van der Veer riep, dat we wakker moesten worden, omdat er water aankwam. D heer Van der Veer heeft deze nacht, met gevaar voor eigen leven, vele mensen wakker gemaakt en zodoende gered.

Vader schrok, maakt iedereen wakker en we renden naar boven. Het water beukte tegen ons huis en op een gegeven moment hield de voordeur het nie meer en het water gutste naar binnen. In een mum van tijd stond beneden alles onder water Wij zaten boven en keken ernaar De trap naar boven telde 13 treden en steeds kwam het water een trede hoger Tot aan de der- tiende en toen daar nog net overheen. Daar zaten we dan. Onze ouders met hun zeven kinderen. In het aardedonker, onzeker en koud. Gelukkig wist mijn vader nog wat kaarsen en lucifers te vinden op de zolder en kregen we een beetje licht. Intussen raasde de storm om ons huis en het begon ook nog te hagelen en te onweren. "Zou het huis het houden?" vroegen we ons af We zagen beneden alles drijven en we wisten al, dat onze geit en ons varkentje het niet hadden overleefd, het ging immers zo snel. Mijn oudste broer waagde nog een poging om naar beneden te gaan en kwam terug met rozijntjes voor mij. Wat een held Op zondagmiddag kwam de redding. Er kwam een vlot naar ons huis. Mijn

Er kwam een vlot naar ons huis. Mijn oudere broer en zus kropen door een gat en konden er zo opklimmen. Mijn andere zusjes werden op de rug van een andere broer naar het vlot gedragen. Zo werden zij vervoerd naar de Molendijk. Daarna kwam het vlot terug om mijn moeder en mij op te halen. Het vlot ging echter erg op en neer vanwege de harde wind en het raakte in een prikkeldraad. Mijn moeder viel, en ik gleed in het water. Gelukkig was daar de heer Noteboom, die ons vast greep en weer terug op het vlot trok. Ook wij kwamen terecht op de Molendijk bij opa Kattestaart, die daar woonde. Die had inmiddels had inmiddels al meerdere mensen in huis.

Intussen zaten mijn vader en oudste broer nog steeds thuis op de zolder. Pas op maandag konden zij, via de daken op een veilige plek komen. Tot dinsdagmiddag zijn we bij opa gebleven. Via vliegtuigen werden we voorzien van eten en kleding. De kinderen kregen een luier om hun hoofd, tegen de kou.

e Op dinsdagmiddag zijn we naar de grote kerk in Dirksland gebracht en vandaar uit, werden wij als kinderen naar een gastgezin in De Lier in het Westland ondergebracht. Vader en moeder bleven thuis om alles weer op te ruimen en bewoonbaar te maken. Veel van mijn broertjes en zusjes hadden erge heimwee. Eén van mijn zusjes werd er zelfs heel erg ziek van. Mijn ouders kwamen een keer per week even op bezoek en zij dacht, dat mijn ouders ons niet meer wilden. Wat moet dat mijn ouders pijn hebben gedaan. Toen alles weer bewoonbaar was

Toen alles weer bewoonbaar was mochten we mee naar huis. Gelukkig hebben wij als gezin geen verliezen geleden, maar mijn moeder verloor in één nacht zes familieleden. Door er veel over te praten met elkaar, hebben we alles kunnen verwerken en ieder jaar weer op 1 februari komen de herinneringen naar boven. Het is goed, dat er tegenwoordig over

Het is goed, dat er tegenwoordig over gesproken mag en kan worden en dat er eens per jaar weer even wordt stilgestaan bij wat er is gebeurd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen