Opwekkingsprediking

Dreigend gevaar

Hoewel de reformatorische en de evangelische prediking behoorlijke verschillen tonen, kunnen zij elkaar van dienst zijn. In de tweede categorie kan ook de zo geheten opwekkingsprediking passen. Toch meen ik te mogen wijzen op een gevaar van deze laatste prediking. Daarin kunnen bepaalde begrippen een rol spelen waarop vanuit de Schrift het een en ander af te dingen is. Zo komt men in de opwekkingsprediking nogal eens het begrip 'volkomen overgave' tegen. Deze uitdrukking zelf komt niet in de Bijbel voor. Daarmee wordt bedoeld een tweede

Daarmee wordt bedoeld een tweede fase in het geestelijk geloofsleven, waarbij een christen de overwinning op al de zonden behaalt. Maar kan een kind van God echt in dit leven zover komen dat hij zondeloos leven kan? Leidt dat niet tot hoogmoed en zelfpresentatie? Legt de opwekkingsprediking zo geen raster over de gegevens van de Schrift, die niet verwaarloosd nog minder verwijderd mogen worden?

De ware toetssteen

Voor alle dingen is voor elk mens wedergeboorte nodig om zalig te worden en hier al in beginsel Gods eer te bedoelen. Daarop wijst de Schrift duidelijk. De Zaligmaker wees daar Nicodemus op. Wie in Christus is, die is een nieuw schepsel geworden. De apostel Paulus wist zelf van zijn innerlijke strijd, waarvan hij ook getuigt. We lezen in de Filippenzenbrief zijn belijdenis 'niet dat ik het al verkregen heb of volmaakt ben, maar ik jaag er wel naar'. En hoezeer schrijft hij in Romeinen 7 'het goede dat ik wil doe ik niet, maar het kwade dat ik niet wil doe ik (wel). Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood?' En moet deze klacht dan worden gezien en uitgelegd als een onvolmaakte fase van het christelijk geloof? Is dat ethisch correct?

Waar het om gaat

In de opwekkingsprediking wordt ook er grote nadruk op gelegd dat men een echte christen is, wanneer men zichzelf geheel en al aan Christus heeft overgegeven. Maar Paulus belijdt juist in de Galatenbrief dat Christus Zich voor hem had overgegeven. Het eerste te stellen kan leiden tot hoogmoed. 'Ik ben toch een echt christen, kijk maar naar mij'. Het tweede wat Paulus schreef leidt tot diepe ootmoed en maakt ook heel blijmoedig. Het christenleven hier en nu, met alle gebrek, en het uitzicht op de volkomenheid na het sterven doet verlangen geheel en al te mogen zijn zoals onze Schepper ons bedoeld en gemaakt heeft, dankzij het volbrachte werk van Christus en de door Hem verworven levendmakende Geest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen