Message in a bottle...

Ook deze zomer brachten wij onze vakantie weer door in ons geliefd vakantieland Engeland. Al voor de zeventiende keer staken wij met auto en caravan Het kanaal over. De eerste jaren ging dat met de Sally line van Duinkerken naar Ramsgate, maar sinds de opening van de Kanaal Tunnel kiezen wij voor deze snelle en comfortabele verbinding. Als wij dan over de M20 richting Londen rijden, passeer je altijd een afslag waar Gravesend op vermeld staat. Dan gaan mijn gedachten altijd terug naar 21 oktober van het jaar 1958. Ik was toen 12 jaar oud en liep samen met mijn 19-jarige broer Aart over het Ouddorpse strand. In de vloedlijn lagen in die tijd heel veel voorwerpen, zoals schoenen en laarzen, maar ook gloeilampen en flessen en flacons met vreemde opschriften, stukken hout en visnet, maar ook kinderspeelgoed en soms ook heel mooie schelpen. Toen viel mijn oog op een flesje van Heinz Sandwich spread. In het flesje zat een hneije, het was om een halve wasknijper gewikkeld en zat vast met een elastiekje. Snel openden wij het flesje en er stond een adres in: 'Miss Anne Blunderfield, 93 Thong Lane,'Gravesend. Kent, Engeland. Please send me a letter'. Mijn broer had op de MULO gezeten dus schreef hij m zijn beste Engels een briefje. Heel snel kwam er antwoord van Wendy, het 17-jarige zusje van Anne, die zelf nog maar 5 jaar oud was. Zij waren met het gezinnetje op vakantie geweest in Seasalter en hadden voor Anne het flesje in zee gegooid. Nooit hadden ze durven vermoeden dat het flesje Nederland zou bereiken. Wij kregen nog een briefje en een kerstkaart met een fotootje van de 5-jarige Anne.

Maar mijn broer moest in militaire dienst en ik sprak geen woord Engels, dus de correspondentie staakte. Wel bewaarde ik al de briefjes en kaarten en het fotootje. Maar als wij dat bord passeerden waren wij altijd op doorreis naar een vakantiebestemming in Wales, de Cotswold of Devon, het Peakdistrict of Cornwall.

Tot de winter van 2010.Toen wij gingen nadenken over de bestemming voor de zomer van 2011. Wij besloten toen om in Kent te blijven.

En alle correspondentie uit 1958 met de Blunderfields ging mee in de caravan. Het was inmiddels wel 53 jaar geleden en wat verwacht je dan nog te vinden. Al verschillende keren had ik zomaar op internet Anne Blunderfield ingetoetst, maar nooit wat gevonden. Op dinsdag 28 juni settel-den wij ons op camping Bearstad bij Maidstone, en op woensdagmorgen de 29e stond er in mijn Tom Tom Gravesend, Thong Lane 93. Toen stond ik toch wat zenuwachtige voor het huis. Het zag er wat verwaarloosd uit, de tuin was al geruime tijd niet bijgehouden, er stonden wel twee auto's in de tuin, en de gordijnen waren gesloten. Toch maar aanbellen.

Er werd niet opengedaan. Dan naar huisnummer 95, de buren, wie weet. Er werd niet opengedaan. Dan naar 97. Er zal hier toch wel iemand thuis zijn...? Er werd niet opengedaan.

Maar als je zover bent, geef je toch niet op, dus verder naar nr. 99. U raadt het al: er werd niet opengedaan. Maar de Thong Lane is lang, dus nr. 101 was aan de beurt. Er werd niet

101 was aan de beurt. Er werd niet opengedaan. Ietwat mistroostig liep ik terug naar de auto. Ik dacht: dan begin ik zodadelijk maar bij 91, 89, 87, enz. Maar toen klonk heel vriendelijk een damesstem vanaf de voordeur van nr. 101: "Hello, can I help you?" Ze had de bel niet gehoord, ze was net in de achtertuin, maar zag dat ik wat zocht. Jazeker zocht ik wat: de fam. Blunderfield van nr, 93. De dame keek me aan en zei:

"wie daar woont weet ik niet, maar geen Blunderfield". Ik probeerde nog verder. "O ja, in 1958 woonde die er wel. Maar dan moest de buurman het weten, want die woont hier al zo lang". En inderdaad, buurman kon de Blunderfields zich wel herinneren. Hij ging wel eens vissen met vader Blunderfield en de twee zoons William en Charles. De beide ouders waren echter vrij jong overleden, en waar de kinderen gebleven waren had hij geen idee van. Wendy had na haar trouwen nog wel in dezelfde straat gewoond, maar was daar ook weer verdwenen. Patt en Colin, zo heten de bewoners van nr. 101, stonden er nu op dat wij binnen kwamen, want zij wilden op de computer in het telefoonboek voor ons verder gaan zoeken. Charles en William waren de broers van Anne, en daar zouden ze het zoeken op richten. Ze vonden één Charles Blunderfield, in Tonbridge , 20 km. van Gravesend. Zij probeerde hem meteen voor ons te bellen, maar er werd niet opgenomen. Wel schreef ze het adres voor ons op. Wij namen afscheid van deze zeer gastvrije mensen. Maar ze stonden erop ons voor te rijden naar de Bibliotheek. Daar waren veel gegevens van de school, misschien zou daar iets in te vinden zijn. We kwamen echter niets verder, ook een bezoek aan het Gemeentehuis leverde niets op. Het was allemaal te lang geleden en van vóór het digitale tijdperk, dus niet direct inzichtelijk. Daar stonden we dan. We hadden alleen nog het adres in Tonbridge, van ene Charles Blunderfield. Het zou natuurlijk kunnen, dus op naar Tonbridge...

Het huis zag er goed uit, maar we waren er al bang voor: er werd niet open gedaan. De overbuurvrouw kwam een kijkje nemen. "Zoeken jullie Charles? Die is op vakantie". "Maar", vroeg ik, "heeft Charles

"Maar", vroeg ik, "heeft Charles een zus die Anne heet, en een zus Wendy?"

"Ja", zei ze enigszins verbaasd, "maar Wendy is overleden".

Daarop deden wij haar het verhaal van het flesje. "O, maar dan zal ik Julia wel even bellen, de dochter van Charles, die werkt hier in het dorp"

"You must come now", klonk het even later tegen Julia. En nog wat later stonden wij oog in oog met het nichtje van Anne, die het fotootje bekeek en zei: "dit is ongetwijfeld Tante Anne". We kregen haar telefoonnummer. En toen wij haar belden had Julia haar al voorbereid Ze wist alles nog tot in details. Een afspraak was snel gemaakt en Anne en Julia kwamen naar de camping' Het was heel spannend, met een fotootje van een vijfjarige sta je dan te wachten. Zij zou nu 58 jaar oud moeten zijn. De ontmoeting was zo leuk en hartelijk, het was of we elkaar al 53 jaar kenden. Toen ging haar tasje open. En wat

Toen ging haar tasje open. En wat kwam daaruit...? De brief van mijn broer uit 1958. Ook zij had alles bewaard. Zij had ook foto's bij zid van de vakanties die zij met haar ouders doorbrachten in Seasalter Wij hadden elkaar veel te vertellen

Helaas was haar zus Wendy twee jaar geleden overleden, en ook haar broer William leeft niet meer. Enige dagen later kreeg ik een Sms'je van Anne WIJ moesten naar haar huis komen ze had nóg wat gevonden. Bij haar thuis ontmoetten wij ook haar man Dennis. Annes moeder had het ver haal van het flesje 53 jaar geleden in de plaatselijke krant laten zetten en ook dat artikel had ze nu gevonden De complete correspondentie uit 1958 was dus letterlijk boven water We spraken af nu contact te houden, de e-mailadressen werden uitgews seld en over en weer werden veel foto's gemaakt. We genoten weer van het mooie

Engelse landschap, de mooie tuinen en kastelen, de superschone campin? van de Caravan Club en de mooie musea, maar wat deze vakantie onvergetelijk maakte was wel deont moeting met Anne Blunderfield en haar man Dennis.

Fam. Grinwis, Ouddo

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen