Joost van Welsenis en Marlies Brusselaars

Ter oriëntatie bezochten ze in Hellevoetsluis een voorlichtingsavond over het geven van pleegzorg. Het sterkte hen in de overtuiging dat ze zich op den duur graag als pleegouders wilden inzetten. Ook de moeder van loost was enthousiast na het bezoeken van de voorlichtingsavond en steunde haar zoon en schoondochter in hun besluit. Inmiddels werden de eerste twee kinderen geboren in het gezin; dochter Nina en zoon Freek.

Na de geboorte van hun derde kind wak voor het ouderpaar een zware tijd aan. Hun kindje bleek meervoudig gehandicapt te zijn en overleed vlak voor zijn tweede verjaardag. Het J'erwerken van het verlies van hun kind was een intensief proces. Ook 13 het rouwproces bleef het verlangen om pleegouder te worden bij beiden levend. "Door het overlijden van ons kind leerden we dat we samen "eel veel aan kunnen. We zijn samen *rk en vullen elkaar aan" zegt Marges. "Maar een pleegkind kan nooit een vervanging zijn voor een eigen "^d; benadrukt ze.

Kom maar op!"

'oost en Marlies volgden de STAP '^URus voor pleegouders, bestaande ""tienbijeenkomsten. "Aanslui- tend moesten we een heel boekwerk schrijven over onszelf Over onze '"^fiier van opvoeden en hoe we met Problemen omgaan. Dat was heel ensieC' Marlies vertelt dat ze veel S^'eerd heeft van de cursus. "De aan- NaT^ ^tof was heel interessant!" 1, ^ voorbereidingen waren ze er ^" Voor. Het wachten was op hun eerste pleegkind. "Die periode leek qua voorbereiding wel een beetje op een zwangerschap", vergelijkt Marhes.

"We hadden inmiddels een gevoel van 'kom maar op!' In maart was de cursus afgerond en in juni 2003 was het zover. De eerste foto's werden verstuurd en de namen van de kinderen bekend gemaakt; de toen vierjarige Julienna en de driejarige Luciano zouden voor langere tijd deel uit gaan maken van het gezin. "We hadden ons voorbereid op de komst van één kind maar vanuit de stichting Horizon kwam de vraag; mogen het er ook twee zijn?" Inmiddels was tijdens de eerdere crisisopvang van de kinderen in een ander pleeggezin bekend geworden dat Julienna meervoudig gehandicapt is en lijdt aan epilepsie. Toch was dit voor Marlies en Joost geen belemmering om de beide kinderen afkomstig uit één gezin welkom te heten. Ze beschikten beiden over de nodige ervaring om ook Julienna goede zorg te kunnen bieden. Beiden volgden in het verleden een opleiding tot Z-verpleegkundige. "We hebben elkaar leren kennen tijdens ons werk op Hernesseroord, de tegenwoordige stichting Zuidwester", lacht Marlies.

Bewustwording en delen

Het viel voor de kinderen niet mee om opnieuw te moeten wennen in een ander gezin. Vooral Luciano had last van hechtingsproblemen. "Het was hard werken om hem een gevoel van veiligheid te geven en hem ook de overtuiging te laten krijgen dat hij echt mocht blijven. Voor de kinderen was het moeilijk te bevatten dat ze niet meer weg hoefden." Nina en Freek, toen resp. zeven en zes jaar oud, werden van meet af aan betrokken bij het proces om een pleeggezin te gaan vormen. Zij werden ook betrokken bij onderdelen van de voorbereidende cursus.

"Onze kinderen werden zich hierdoor bewust van het feit dat niet alle kinderen bij hun ouders kunnen wonen. En dat sommige kinderen vanwege een trieste thuissituatie in een ander gezin moeten gaan wonen.

Die bewustwording ging eigenlijk op een heel natuurlijk manier", herinnert Marlies zich. "We bespraken met hen het belang van een eigen knuffel voor de pleegkinderen, het enige veilige en vertrouwde dat ze in eerste instantie zouden hebben in hun nieuwe omgeving. Ook kochten we samen met hen een Jip en Janneke bakje voor Julienna en Luciano. "Ik vertelde dat deze bakjes speciaal voor hen waren en dat ze daar hun appeltje in mochten doen om mee naar school te nemen. Dat begrepen Freek en Nina heel

Dat begrepen Freek en Nina heel goed, ze leerden door de komst van hun pleegbroer en -zus ook te delen." Marlies vertelt dat je in eerste instan

Marlies vertelt dat je in eerste instantie geneigd zou zijn om een feestje te houden voor de komst van een pleegkind zoals je bijvoorbeeld bij de geboorte van een baby doet. "We realiseerden ons op dat moment heel scherp dat het voor het pleegkind helemaal geen feest is om in een nieuw gezin geplaatst te worden, maar dat deze juist iets heel verdrietigs meemaakt. Hij moet weg bij papa en mama, uit zijn eigen omgeving." Toch werd er op een bescheiden manier aandacht besteed aan de komst van de kinderen. "Vrienden van ons hebben, naar een traditie in onze vriendengroep bij speciale gelegenheden, een welkomstbord gemaakt voor Julienna en Luciano en dat bij ons in de achtertuin gezet."

Samenwerken

Inmiddels is het 16.00u. Spitsuur in huize van Welsenis en Brusselaars. De kinderen druppelen één voor één binnen. Luciano komt aangefietst uit school en het jongste gezinslid, pleegzoon Ramses (7) biedt iedereen een koekje aan uit de trommel. "Wie heeft trouwens die lekkere koekjes gekocht?" vraagt hij zich hardop af Luciano heeft meer zin in een kiwi en

Luciano heeft meer zin in een kiwi en komt er even bij zitten aan de grote eettafel. Julienna geeft het bezoek een hand en bespreekt ondertussen met Marlies welke spulletjes ze in zal pakken voor het komende kampeerweekend. "Ramses is het kortst van de drie pleegkinderen bij ons", zegt Joost. "Hij kwam bij ons voor crisisopvang en werd later voor langdurige opvang geplaatst in een ander gezin. We kregen van Jeugdzorg te horen

dat het niet goed ging met hem in het andere pleeggezin. Na overleg met de andere kinderen hebben we besloten dat ook Ramses bij ons welkom was voor lange tijd." Ze zijn het erover eens dat het geven

Ze zijn het erover eens dat het geven van pleegzorg een intense gebeurtenis is in je leven. "Er komt een heleboel bij kijken", aldus Joost. "Mede door onze kennismaking met de wereld van uithuisplaatsing van kinderen realiseren we ons dat we in een harde wereld leven." Julienna en Luciano hebben geen

Julienna en Luciano hebben geen contact meer met hun moeder. De vader van de kinderen komt regelmatig langs. Deze bezoeken worden van tevoren gepland. "We willen graag samenwerken met de vader om het zo goed mogelijk te doen voor de kinderen. Het evenwicht zoeken samen met de vader en zijn kinderen, dat vinden wij belangrijk." Marlies herinnert zich de keer dat Julienna en Luciano hen voor het eerst papa en mama noemden. "We realiseren ons dat dit moeilijk moet zijn voor de vader van de kinderen." Hoewel Joost en Marlies veel van hun pleegkinderen houden is er wel verschil. "Een pleegkind wordt nooit je eigen kind, daarvan zijn we sterk doordrongen."

Pleegzorg promoten! De pleegkinderen genieten van de

De pleegkinderen genieten van de rust en stabiliteit in het gezin. "We wonen hier omdat papa niet voor ons kan zorgen", vat Luciano kernachtig samen. "Natuurlijk is het altijd het beste als een kind terug kan naar zijn ouders", aldus Marlies en Joost. "De biologische ouders zijn zó belangrijk voor een kind." Voor de pleegkinderen van de familie is inmiddels via de rechter beslist dat ze langdurig in het gezin blijven wonen, in elk geval tot hun achttiende verjaardag.

De reden dat Joost en Marlies al jaren pleegzorg verlenen is dat ze graag iets voor anderen doen. "We willen van deze wereld graag een betere plek maken en daarom ook dingen voor anderen doen." Joost wijst op het belang van pleegzorg. "Pleegzorg moet veel meer gepromoot worden!".

Het gezin hoopt dat door het vertellen van hun verhaal meer mensen gaan nadenken over het geven van pleegzorg. "Pleegzorg is heel goed in te passen in een gewoon bestaan. Wij werken beiden vier dagen en

pleegzorg is prima in te passen in ons leven. Het is vooral belangrijk om er gewoon te zijn. Zo ingewikkeld is het nou ook weer niet!" Ze vinden dat mensen niet te snel moeten denken dat ze hier niet geschikt voor zijn. Beiden ervaren het geven van pleeg

Beiden ervaren het geven van pleegzorg als een verrijking voor hun eigen leven en ook voor dat van hun kinderen. "Onze kinderen zijn mentaal heel sterk en ze zijn ook slim. Ze snappen hoe de wereld in elkaar

zit, dat is ook de verdienste van het hebben van hun pleegbroertjes- en zusje."

"Het nadeel van pleegzorg is alle 'regeldingen' die eromheen zitten", vindt Joost. "Het volgen van trainingen hetgeen hij overigens van belang acht, het plannen van begeleidingsgesprekken en ouderbezoeken neemt veel tijd in beslag. "Je zou eigenlijk meer tijd nodig hebben", verzucht hij. Ze volgden recent onder meer een cursus over hechtingsproblematiek en deden mee aan Video Interactie Begeleiding. "Samen vinden we het erg belangrijk om onze kinderen rust, veiligheid en stabiliteit te bieden." Ze zijn dankbaar voor het netwerk van familie en vrienden waar ze altijd op terug kunnen vallen. "We kunnen ons verhaal altijd delen met anderen, dat is zó fijn!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen