Familie Van Driel in Papua

Beste lezers, Ik ga jullie een kijkje geven in ons leven hier in Papua. (Met ons bedoel ik: Martijn, Anne-Marie, Gerjanne (13) en Henrike (11) van Driel) Voor onszelf is het na zes-en-een-half jaar al zo vanzelfsprekend om hier te wonen: 's morgens gaat de wekker en we haasten ons naar school, uit school boodschappen doen en eten koken, dan wat huiswerk, beetje lezen en dan weer naar bed. Maar soms zet ik mijn Nederlandse bril op. Dan fiets ik door Wamena en denk na over hoe anders alles is en hoe gek sommige situaties zijn en soms ook hoe verdrietig. Vaak zou ik ervaringen willen delen met familie of vrienden, samen ergens om lachen of griezelen of huilen. Door middel van deze stukjes ga ik proberen om gebeurtenissen te delen met jullie. Binnenlandse reis

Als we vanuit Jakarta naar Papua (Jayapura) vliegen, kunnen we vanaf de kust een klein propellervliegtuig nemen naar het binnenland. Eerst vhegen we over het Sentani meer, dan over eindeloze moerassen en vochtige jungle, dan komen de eerste bergen en al snel vliegen we over hoge, ruige bergen, tot de top toe begroeid. Na ongeveer een halfuur vliegen zoekt het vliegtuig de pas op en gaat dan opeens dalen. We zijn in de Baliem vallei. We vliegen vlak over huizen, akkers en hutten en landen in Wamena. Zes jaar lang hebben we pal aan het vliegveld gewoond.

Dat woonde prima. Toch waren we blij dat we naar de lerarenopleiding buiten de stad konden verhuizen, om daar te komen moeten we nog twintig minuten rijden.

Lerarenopleiding

Martijn heeft zich de eerste jaren van ons verblijf in Papua intensief bezig gehouden met het opzetten van de lerarenopleiding. We voelen ons dan ook heel erg thuis bij de school, die gebouwd is aan de voet van een aantal lage heuvels. In het meisjesinternaat hebben wij een gedeelte gekregen. Op deze manier is het makkelijk om contact te krijgen met de studentes. Er is sinds kort een docente uit Ame-

Er is sinds kort een docente uit Ame-rika, ze woont met nog drie andere docentes ook in een gedeelte van het internaat. Ze is 23 jaar en moet nog wel een beetje wennen. Zomaar opeens in hartje Papua, samen wonen met mensen van zo'n andere cultuur, ander eten, enz. Op een avond komt ze opeens binnenrollen bij ons. 'Ik ben Moederdag vergeten!' zegt ze met een behuild gezicht. We probe-ren ze een beetje op te beuren. Al die nieuwe indrukken, wel logisch toch, dat snapt je moeder vast wel! Maar ze blijft bedrukt kijken. Ze is enig kind en de eerste in haar hele famihe die overzee woont. 'Weet je wat,' stel ik voor, 'bel je moeder even via onze skype.' Na een halfuurtje komt ze opgelucht weer in onze kamer, probleem opgelost. Tja.... Daar weten we van. 'Al hoor ik maar even je stem, dat maakt al zo'n verschil,' zegt mijn moeder dan.

Wrokgevoelens

Een andere keer loop ik een studente tegen het lijf 'Kom je even om de thee?" Ja graag!' Ze kennen hier allemaal al Pickwick thee. Ik schuif de koektrommel wat dichterbij. Meestal hebben ze ook wel trek. He, he, ze komt wat bij. Eerst komt er een verhaal over school, maar dan begint ze over haar familie. Ze heeft onenigheid met haar moeder. Ze voelt zich zo onrechtvaardig behandeld. Ach ja, haar vader heeft meer dan één vrouw en dat geeft soms zulke wrokgevoelens bij de vrouw die minder behandeld wordt. Ze ziet wel in dat daar veel negatieve gevoelens bij haar moeder vandaan komen. 'Waarom kunnen mijn ouders met gewoon voor ons zorgen zoals jullie dat voor juüie kinderen doen? Ik zie hoe Martijn dingen doet met de kinderen en ik hoor jullie gezellig praten, waarom kan ik dat niet hebben?' Tja... een zakdoekje en een arm om iemand heen, wat kun je anders doen?

Voldoening

Het geeft veel voldoening om er voor de mensen om ons heen te kunnen zip. Andersom genieten onze meiden van al die gezellige studenten! Gerjanne voetbalt bijna elke dag en als we Henrike kwijt zijn, moeten we naar de kamer gaan waar het hardst gelachen wordt, daar is ze vast te vinden! Ik kijk uit mijn keukenraam waar ons kleine buurmeisje (bijna drie) gewassen wordt. Ze steekt haar buikje naar voren en kiept bakjes water over haar lijfje. ledere keer als ze dat doet, schatert ze het uit! Altijd als ik haar zie, voel ik mezelf vrolijk worden. Volgende keer meer over onze buurkinderen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen