Deel 6: de heer J.B. Philibert (81) uit Geldermalsen

Wij waren thuis gereformeerd. Ik ging naar de Bosseschool, op de plek waar later het postkantoor kwam, op de hoek van de Langeweg en het Zandpad. Er hoorde ook een weeshuis bij de school. Toen ik in de tweede klas zat, ging dat weg. Het werd de melkfabriek van Van der Vlugt.

Wij woonden aan het Hofplein in Sommelsdijk. Mijn vader was witlofkweker en had een stuk land aan de Dorpsweg. Ik hielp al jong mee. Sowieso was ik al op jonge leeftijd bezig met allerlei klusjes: kolenscheppen, kachelhout]es verzamelen... Toen ik negen was, brak de oorlog uit. Ik weet het nog precies. Het was een prachtige, zonnige ochtend. Er vlogen vliegtuigen over. We gingen naar buiten. Overal waren mensen. Op de Dorpsweg zag ik een meisje, Jannie heette ze. Ze liep op blote voeten en had een pyjama aan! Ik had nog nooit een pyjama gezien, wij sliepen thuis gewoon in ons hemd en onze onderbroek.

De witlofkwekerij van mijn vader kreeg het zwaar te verduren in de oorlog. In 1940 vielen er bommen op en later kwam het land bij de inundatie van Flakkee onder water te staan. Dat gebeurde trouwens jaren later, tijdens de ramp, opnieuw.

Hoewel ik niet erg van leren hield, heb ik de mulo aan de Juliana van Stolberglaan netjes afgemaakt. Niet lang daarna vertrok ik naar Dordrecht. Ik kreeg daar een baan bij een expeditiebedrijf. Ik verdiende er 100 gulden in de maand en daarvan betaalde ik 90 gulden kostgeld. Het stadse leven was wel een beetje anders dan het leven op Flakkee. In mijn kosthuis aten ze met mes en vork. Ik wist niet goed hoe dat moest en keek het maar een beetje af. Ik was gewend om gewoon met een lepel te eten. Ik kwam niet meer zo

vaak op Flakkee, want de tram was duur. In 1954 ben ik getrouwd en naar Papendrecht verhuisd. Inmiddels woon ik alweer 35 jaar in Geldermalsen.

Het Eilanden Nieuws ben ik altijd blijven lezen. Toen ik in Dordrecht woonde, stuurden mijn ouders de krant één keer per week op. Toen ik trouwde, heb ik zelf een abonnement genomen. Ik heb nu dus al 58 jaar een abonnement!

De belangrijkste reden om het Eilanden Nieuws nog steeds te lezen, is nostalgie. Een klein berichtje of bijvoorbeeld een foto brengen soms allerlei herinneringen naar boven. Een paar weken geleden bijvoorbeeld zag ik in een advertentie een foto van een huis dat op de Voorstraat in Sommelsdijk te koop stond. In dat huis woonden de gezusters Zeegers. Het waren twee ongetrouwde zussen, de ene heette Ka en de andere Kee. Ze werden de Zeegerinnen genoemd. Ze waren schaten schatrijk, hun vader was een rijke boer geweest. De Zeegerinnen hoefden helemaal niet te werken, ze hadden kunnen rentenieren, maar ze gingen elke dag naar hun stuk land. Daar hepen ze in lange rokken en met een hoed op naartoe. Hun achtertuin, die tot aan de Van Gorcumstraat liep, was net een kinderboerderij. Ze hadden geiten, ganzen, kippen en nog veel meer dieren. Op de foto in de advertentie zag je ook nog net het raam van het huis ernaast. Daar woonde Jacob Dijkers, wethouder in Sommelsdijk. Hij woonde daar samen met zijn vrouw, de zus van zijn vrouw en een vrouw die de huishoudster van zijn vader was geweest. Een aparte combinatie. De Dijkershof in Sommelsdijk, tussen de Binnenweg en de Weeshuisstraat, is naar hem genoemd.

Als ik mijn kleinkinderen over Flakkee vertel, zeggen ze soms: ‘Opa, hoe kan het dat je alles nog zo precies weet?’ Ik heb een goed geheugen en bewaar graag mooie herinneringen. Ik heb een goede tijd op het eiland gehad.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen