Gevoelens bij de Watersnoodherdenking in Stellendam

Vrijdagavond 1 februari was ik aanwezig bij de herdenking van de watersnoodramp op Stellendam. Veel mensen verzamelden zich bij de kerk om daarvandaan lopend naar het monument te gaan aan het begin van het dorp. Wat mijns inziens echter een stille tocht moet zijn, is voor velen inmiddels een gezellige optocht geworden. Er wordt onderweg gelachen, hardop gepraat, spannende verhalen uitgewisseld en gemopperd op het weer. De mensen die zich al verzameld

De mensen die zich al verzameld hebben bij het monument kunnen de optocht al van ver aan horen komen. Al lopend vraag ik me af wie van al deze mensen nu echt nog de gevolgen van deze ramp met zich meedraagt. Wie van deze gezellige wandelaars denkt nog aan de slachtoffers? Waarom lopen deze mensen eigenlijk mee in deze tocht? Wat is hun motivatie?

Ik heb me geërgerd aan mensen. Wilde bijna roepen om stilte. Mensen, dit is geen gezellig feestje, hier zijn ook mensen met een diep verdriet. Die dagelijks nog rouwen om degenen die ze 60 jaar geleden verloren hebben. Maar zou het geholpen hebben?

De toespraak vond ik dit jaar lang en erg onsamenhangend. Hoe eerbiedig en respectvol was dat de afgelopen jaren onder leiding van onze burgemeester.

Ik weet het, ik heb de ramp zelf niet meegemaakt. Maar ik ben wel opgegroeid in een gezin waar de gevolgen van de ramp bijna dagelijks voelbaar was. Het verdriet is er nog groot en het gemis enorm. De gevolgen van die vreselijke ramp probeer ik over te brengen op mijn kinderen. En daarom neem ik ze al jaren mee naar deze herdenking. En leggen wij ook bloemen voor onze familieleden die zijn omgekomen. Maar ik kan mijn kinderen niet uitleggen waarom zo veel aanwezigen geen eerbied en respect tonen en er een gezellige optocht van maken. Dit jaar kwamen ik en mijn familie daarom verdrietiger van deze herdenking vandaan dan andere jaren.

Ik wil een oproep doen aan de mensen die deze herdenking organiseren: Vraag aan het begin van de (stille) tocht of mensen ook daadwerkelijk stil kunnen zijn en respect kunnen en willen opbrengen voor diegenen voor wie deze herdenking zo zwaar is. En voor diegenen die dat niet van plan zijn: blijf voortaan alstublieft thuis.

Petra Moyses-Tanis

Stellendam petra.moyses@planet.nl

petra.moyses@planet.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen