Ds. J. Schipper neemt afscheid van Dirksland

Ds. Schipper hield zijn afscheidspreek n.a.v. Hebreeën 13 de verzen 20 en 21: ‘De God nu des vredes, Die den grote Herder der schapen, door het bloed des eeuwigen testaments, uit de doden heeft wedergebracht, [namelijk] onze Heere Jezus Christus, Die volmake u in alle goed werk, opdat gij Zijn wil moogt doen; werkende in u, hetgeen voor Hem welbehagelijk is, door Jezus Christus; Denwelken zij de heerlijkheid in alle eeuwigheid. Amen’. Als thema voor de preek noemde hij ‘De afscheidsbede van de apostel’, en stond vervolgens bij vier punten stil:

1) Het welbehagen van de Vader;

2) Het bloed van de Herder;

3) Het werk van de Geest;

4) Het loflied van het volk.

Afscheidsbede

“Paulus besluit zijn brief aan de Hebreeën met een afscheidsbede: ‘Verdraagt het woord van deze vermaning, want ik heb u in het kort geschreven’. Paulus bedoelt hier dat hij wel meer had kunnen en willen zeggen, maar dat hij zich heeft moeten beperken tot de hoofdzaken. Dat is ook voor mij in Dirksland het geval. Het was maar in het kort. Het wérk in Dirksland is niet klaar, maar míjn werk in Dirksland wel”, zo begon ds. Schipper.

“Wie zijn die Hebreeën aan wie Paulus schrijft? Het waren Joodse Christenen die in Palestina woonden. Ze waren bekeerd, maar nog erg levend in de schaduwen van de oudtestamentische eredienst, waarin ze nog zo veel waarde zagen. De schaduwen zijn echter vervuld. Daarom gaat Paulus de Hebreeën aanspreken, opdat ze gericht mogen worden op de geopenbaarde Middelaar van het Nieuwe Testament. Dit onderwijs geldt al Gods kinderen. Zij kunnen ook nog zo rusten op veel buiten dat enige Fundament. Daarom moeten ook wij steeds gericht zijn en worden op ‘Ik ben de weg, de Waarheid en het Leven. Opdat we van Hem alleen het heil zullen verwachten. Hiervan geeft Paulus steeds veel voorbeelden in zijn Hebreeënbrief en wijst hij erop dat ‘door het geloof ’ het enige middel is tot de zaligheid. Niet óm het geloof, maar dóór het geloof.

Welbehagen van de Vader

In onze tekst eindigt Paulus zijn brief met een afscheidsbede, waarin we bepaald worden bij het welbehagen van de Vader. In Zijn vrijmachtig welbehagen, dat door Zijn hand gelukkiglijk voortgaat, verheerlijkt de Heere Zich. En dat is nog niet ten einde, ook niet voor Dirksland. Onderherders komen en gaan, maar Gods Woord blijft. En de Heere gaat met Zijn werk door, ondanks al het woeden ertegen, zowel door satan als door de mens met zijn eigengerechtigheid en vijandschap. Het had ook Gods welbehagen kunnen zijn om het ganse menselijk geslacht als toonbeeld te stellen van Zijn Goddelijke wraak, maar dat wilde Hij niet. Zijn welbehagen, vanuit de diepten van de eeuwigheid, is dat Hij degenen die treuren om hun zonden bekleden wil met de klederen des heils en met die vrede die alle verstand te boven gaat.

Bloed van de Herder

Dat is ook het loon van de Middelaar. Als je Hem aan het kruishout ziet hangen, kun je je afvragen of dat nu Gods welbehagen is. Hierin moeten we echter de diepte en ernst van de zonde zien. Maar ook dat het door lijden tot heerlijkheid gaat. De gevolgen van de zonde zijn groot. De echte vrede zijn we kwijt geraakt, door eigen schuld. Dan zou het rechtvaardig zijn als de Heere ons voor altijd van voor Zijn aangezicht zou wegstoten, maar dat doet Hij niet. In plaats daarvan maakt Hij Zich bekend als de God des vredes. Wat is dat een wonder! Hoe kan dat? Alleen door de Zoon van Zijn welbehagen, Die aan Gods recht genoeg heeft gedaan. De Heere heeft betoond in Christus de God des vredes te willen zijn. Voorgangers worden in Gods Woord ook wel herders genoemd. Maar daar stijgt Christus als Opperherder geheel bovenuit. Dat openbaarde zich vooral op de kruisheuvel van Golgotha, waar Hij Zich gegeven heeft tot een verzoening van de zonden van al de Zijnen. Daar heeft Hij de grote verlossing teweeggebracht. Daarom heeft dat bloed eeuwigheidswaarde. Bij alles wat Hij deed, had Hij steeds Zijn schapen voor ogen. Toen Hij kroop als en worm en geen man, toen het zweet van Zijn aanschijn droop als grote droppelen bloeds. Maar ook in de staat der verhoging. Toen Hij uit de doden werd wedergebracht. Toen Hij Zich als de opgestane levensvorst openbaarde, en ten hemel voer vol eer, vanwaar Hij als die grote Opperherder doorgaat met Zijn kerkvergaderend werk. Maar ook als Hij straks voor de tweede maal wederkomt, op de wolken des hemels. Zo heeft Hij Zijn oog nog steeds op hen gericht. Dan hoeven we ook niet overmatig bedroefd te zijn als één van de onderherders vertrekt, maar laten we dan zien op die grote Herder der schapen, Die gezonden is tot de verloren schapen van het huis van Israël, om het Zijne te zoeken.

Werk van de Geest

Het werk dat Hij als Herder deed, moet in ons leven echter wel worden toegepast. Daarvoor hebben we het werk van Gods Geest nodig. Zelf zijn we alleen tot alle boosheid geneigd en tot niets goeds in staat. Daarom moeten wij sterven aan onszelf en afzien van onszelf, om op te zien tot de Heere. Ook Gods volk moet dat nog. We blijven steil en diep afhankelijk van de hulp van Zijn Geest. Alleen Hij stelt ons in staat tot wat in waarheid goed genoemd kan worden. Dat is wat tot Zijn eer is en eeuwigheidswaarde heeft. Zijn wil doen, kan nooit buiten die Herder om, Die het geroepen heeft ‘niet mijn wil, maar Uw wil geschiede’. Hem komt alle eer, aanbidding, lof en dankzegging toe.

Loflied van het volk

Dat ook wij dan zullen eindigen in Hem. Dat was de zielsbegeerte van Paulus, en dat is ook mijn begeerte en afscheidsbede na ruim zeven jaar. Het was mijn innigst vermaak om die Naam uit te dragen waarmee ik in mijn intredepreek mijn bediening in Dirksland ben begonnen: ‘Er is geen andere Naam gegeven door dewelke wij moeten zalig worden’. En ik mag geloven dat dit, ondanks alle gebrek, niet voor niets is geweest. Achter Paulus afscheidsbede staat nog ‘Amen’. Paulus heeft het vaste geloofsvertrouwen dat de inhoud van zijn bede waar en zeker zal zijn. Hoewel het een arm en ellendig volk is dat overblijft, zullen zij wel op de Naam des Heeren betrouwen. Dan is het: Het is door U, door U alleen, om ‘t eeuwige welbehagen!”

Toespraken

Aan het eind van de dienst waren er drie toespraken. Allereerst woorden van dank van ds. Schipper zelf. Daarna sprak ds. S. Maljaars uit Middelharnis namens de classis Tholen en de Particuliere Synode Zuid. Tot slot voerde ouderling J.A. Kardux namens de eigen kerkelijke gemeente het woord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen