Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Even stilstaan�

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Even stilstaan�

2 minuten leestijd

“Is het hier ergens?” vraagt mijn dochter. “Nee, meer aan die kant bij de bomen.” We lopen over de begraafplaats in Oude-Tonge. Ik zie namen van mensen die me lief waren. Ongemerkt let ik op de leeftijden. Ontroerd sta ik stil bij iemand die bij mij in de klas heeft gezeten. Ik loop verder en stop bij een lege plek tussen twee stenen. “Hier is het,” zeg ik. We voelen de wind en horen de stilte. “Maar hier staat helemaal geen steen” zegt mijn dochter. “Nee, dat wilden ze niet of ze hadden er geen geld voor”.

Februari 1962, mijn moeder is bijna 9 maanden zwanger. Het waren de jaren van 6 dagen in de week werken, katoenen luiers en op zondag groentesoep. Als het een zoontje zou worden, zou hij geheel in stijl vernoemd worden naar moeders kant. Dankbaar voor de drie kinderen die er al waren, werd alles in gereedheid gebracht. De ogen van mijn moeder straalden van geluk. Tot die dag, de 28e februari. Mijn moeder huilde en schreeuwde tegelijk. De ambulance had nog nooit zo hard gereden, maar onderweg, ergens tussen Oude-Tonge en Dirksland, stopte hij met ademen. Zijn leven had slechts een paar uur geduurd. Zonder dat mijn moeder erbij was, werd hij begraven. Er kwam geen advertentie in de krant en er kwam geen steen. Geheel passend bij de tijd, werd er bijna niet over gesproken en werd het verdriet weggestopt. Heel diep weggestopt. Tien jaar na de ramp was er geen ruimte voor nog meer verdriet, het was al teveel.

“Volgens mij heb je het koud, zullen we weer verder?” vraagt mijn dochter. Ik besef dat stilstaan bij het verleden alleen zinvol is als je weer verder gaat. “Het leven is niet eerlijk,” zeg ik met natte ogen en kijk naar haar. “Maar wij toch wel?” zegt ze en knijpt in mijn hand. Ik glimlach en besef dat het leven zojuist verder is gegaan.

Dit artikel werd u aangeboden door: Eilanden-Nieuws

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 21 december 2016

Eilanden-Nieuws | 84 Pagina's

Even stilstaan�

Bekijk de hele uitgave van woensdag 21 december 2016

Eilanden-Nieuws | 84 Pagina's