Oma-instinct

Het is kwart over zes ‘s ochtends. Voorzichtig leg ik onze jongste dochter tussen ons in bed. Haar hartje klopt haastig, haar beentjes gloeien en haar ademhaling is onrustig. Ik fluister lieve woordjes in haar oor en streel haar haren. Ondertussen maken mijn hersenen overuren. Ze malen over het dilemma dat menig moeder op het hoogtepunt van het griepseizoen bezighoudt: to call or not to call (bellen of niet bellen)? Ik leg mijn oor op haar borstkas en hoor van alles kraken. Ik voel aan haar gloeiende voorhoofd en google me suf op allerhande symptomen. De huisarts bellen, adviseert de ene site. Nergens voor nodig, vindt de andere. Daar word ik dus ook niet wijzer van. En dus raadpleeg ik de adviseur die me nooit met tegenstrijdig advies opzadelt: mijn moeder.

“Bellen!” toetert zij door de telefoon als ze hoort dat de thermometer inmiddels 40,3 graden koorts aangeeft. Nog steeds op twee gedachten hinkend leg ik mijn dilemma aan de assistente voor. Twee uur later zitten we in de wachtkamer. En jawel, hoor. In de tien minuten die we op de huisarts moeten wachten, verandert ons toch wel serieus zieke kind op miraculeuze wijze in een ietwat snotterige, maar koortsvrije en tamelijk opgewekte peuter die zelfs zachtjes enkele nog-lang-niet-vergeten-Sinterklaasliedjes neuriet. Onrustig schuif ik heen en weer op mijn stoel, toch ietwat bang om als overbezorgde moeder weg te worden gezet. Wanhopig probeer ik onze peuter uit de speelhoek te lokken en haar zoals het een ziek kind betaamt, in een soort lamlendige houding tegen me aan te laten hangen. Maar de koorts heeft plaatsgemaakt voor koppigheid en mevrouw blijft stug in de speelhoek zitten.

De huisarts steekt haar hoofd om de hoek van de deur en gedwee loop ik - met een huppelend kind in mijn kielzog - achter haar aan. Terwijl de huisarts mijn relaas over hoestbuien, hoge koorts en krakende longen aanhoort, lijkt ze steeds bezorgder te gaan kijken. Haastig pakt ze haar stethoscoop erbij en luistert naar de longen van onze peuter die zowaar wat pips begint te zien. Vijf minuten later staan we buiten. Mét een recept, een vervolgafspraak en het dringende advies om onmiddellijk de HAP te bellen als we het niet vertrouwen. Ietwat verbouwereerd zet ik naar onze peuter - die er inmiddels weer net zo beroerd uitziet als vanochtend - in de auto. Thuis staan ze al op ons te wachten: oma en haar om jaloers op te worden oma-instinct.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen