Mies van Ham viert 101ste verjaardag

Ze vertelt dat ze vroeger danseres en zangeres wilde worden. “Tot ik 18 jaar was deed ik aan tapdansen,” vertelt ze enthousiast. “Ik heb zelfs nog opgetreden in het Arena Theater aan de Kruiskade in Rotterdam. Maar er was niet genoeg geld en toen ben ik andere dingen gaan doen.” Zo ging ze met haar vader de handel in van huishoudelijke spullen. “Ze hadden de Flakkeese Bazar op wielen”, laat haar mantelzorgster en goede vriendin Sjanie weten. “Ze gingen dan echt met een kar vol spullen van dorp tot dorp om te verkopen. Dat kun je je nu echt niet meer voorstellen.” Daarna heeft ze ook nog een tijd in de huishouding gewerkt.

Familie

Op dit moment is vooral Sjanie haar familie. De twee zien elkaar elke dag meerdere keren. Ze praten dan over wat er op tv is geweest de avond ervoor. Ze tutten met make-up, zijn veel met kleding en sieraden bezig en hebben het enorm gezellig samen. Haar echte bloed-familie woont niet op Goeree-Overflakkee en ziet ze dus minder vaak. Mevrouw Van Ham is dan ook erg blij met Sjanie.

Maar mevrouw Mies van Ham is niet altijd alleen geweest. Ze leerde haar man Henk kennen in Rotterdam. “Voor hem was het liefde op het eerste gezicht”, zegt Mies. “Bij mij uiteindelijk ook. We hebben het altijd heel erg gezellig gehad samen, we maakten veel uitstapjes. Van kinderen is het helaas nooit gekomen. Maar hij had veel broers en zussen die voor een grote familie hebben gezorgd. Voor ons zat het er gewoon niet in, daar kon ik me bij neerleggen.”

Dat mevrouw Van Ham in Sommelsdijk woont, is geen vanzelfsprekendheid. Ze werd namelijk 101 jaar geleden geboren in Antwerpen. Daar werkte haar moeder. Toen ze 7 jaar oud was, verhuisden ze naar Middelharnis. Ze heeft nog even in Oude-Tonge gewoond. En inmiddels woont ze alweer zeker 13 jaar in Sommelsdijk. “Ik zit hier goed”, zegt ze. “Maar soms denk ik: ik moet hier weg. Dan heb ik last van mijn benen of dan zit ik niet lekker in mijn vel. Maar dan komt Sjanie langs of een buur en dan is het weer goed.”

Een groot gemis

Honderd en één. Het is een prachtige leeftijd en mevrouw Van Ham draagt het erg goed. Ze is nog enorm goed bij de tijd, komt met de rollator door het hele huis heen. Ze wandelt als het kan graag een rondje buiten. Ze zit ook graag in de voortuin, puzzelt graag en drinkt een wijntje bij de lunch. Ontbijten doet ze nog elke dag met een ei en een banaan. En ze geniet van haar tijd met Sjanie. En Sjanie geniet net zo hard mee. “Het is alleen maar de vraag hoe lang ik nog van en met haar mag genieten”, zegt Sjanie, waarop Mies antwoordt met: “Ik ben nog niet weg, hoor.” Ze moeten allebei hard lachen.

“Ze is zeker nog niet weg. En ik hoop dat ze nog heel lang mag blijven. Want we hebben het enorm gezellig samen, ik houd echt van haar. Als Mies er niet meer is, dan ga ik haar echt heel erg missen. Ik ben misschien mantelzorger voor haar, maar ze is familie, een echte vriendin. Ik vind het heerlijk om met haar te tutten en sieraden uit te zoeken. Dat we samen bezig zijn met haar kleding. Het is heerlijk. Ik weet ook zeker dat ik nog steeds een bakje met eten voor haar klaarmaak als ze er ooit niet meer mag zijn. En ik weet honderd procent zeker dat ik haar ga missen. Dus ik hoop heel erg dat we nog wat jaartjes hebben samen.”

De twee lachen naar elkaar en weten dat het goed zit. Mevrouw Van Ham is niet van plan om ergens naar toe te gaan en is Sjanie enorm dankbaar voor alles wat ze doet voor haar. En in de glimlach die ze haar mantelzorger teruggeeft, zit alles. Dankbaarheid, liefde en vriendschap.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen