"In de Bijbelse feesten wordt Gods hele heilsplan uitgelegd"

Dingena (49 jaar) woont samen met haar man en vier kinderen in Ooltgensplaat. Ze komt uit een Joodse familie. Haar oma kwam tot geloof in de Heere Jezus en sloot zich aan bij een kerk. Ook Dingena is kerkelijk opgevoed, maar er was altijd een link met haar Joodse wortels. "We kwamen op de Bijbelse feestdagen met de broers en zussen bij elkaar om daar meer over te leren. Door de jaren heen kwam het verlangen om die feesten echt te gaan vieren, omdat het Gods inzettingen zijn. Toen ik me afvroeg hoe dat dan moest, werd ik sterk bepaald bij de beloften die God heeft voor het volk Israël. Hij belooft dat Hij de Joden terug zal brengen naar het land Israël, maar ook: ‘Ik zal maken dat U in Mijn inzettingen zult wandelen.’ Het is God Zelf die mij bij Zijn inzettingen heeft teruggebracht."

Sabbat

Tien jaar geleden begon het gezin de sabbat te vieren, een dag waarop rust en de samenkomst met de gemeente centraal staan. Daaruit volgde het afscheid van een kerk in de gereformeerde traditie en later de overgang naar een messiasbelijdende gemeente. Sabbat vieren is bijzonder, vertelt Dingena. "Onze kinderen, nu tussen de 15 en 22 jaar, hebben het vanaf het begin heel fijn gevonden. Nog steeds kijken we er elke week samen naar uit. Iedere vrijdagavond beginnen we de rustdag met brood en wijn. Dat is geen Bijbels voorschrift, maar een eeuwenoude Joodse traditie, die we erg waardevol vinden. Dan volgt er een feestelijke maaltijd. Op zaterdag is er de samenkomst van de gemeente om Gods Woord te horen en Hem te lofprijzen. Na de dienst eten we met elkaar en hebben we goede gesprekken. Verder vullen we de dag vrij in door te lezen en te wandelen. Ook zingen we vaak samen. ’s Avonds sluiten we de sabbat weer af."

Grote schoonmaak

Van de Bijbelse feesten worden er drie in het voorjaar en vier in het najaar gevierd. Daaronder vallen zeven jaarsabbatten, los van de wekelijkse sabbatsvieringen. Het eerste feest is Pesach, dat ‘voorbijgaan’ betekent. "We denken dan aan de bevrijding van het volk Israël uit Egypte", legt Dingena uit. "Aan het bloed dat op de deurposten werd gestreken, waarachter het volk veilig was. En we denken aan Jezus, die Zijn leven voor ons gaf om ons te redden." Pesach, bekend als Pasen, wordt thuis gevierd met de sedermaaltijd. Deze kent een vaste liturgie.

De eerstvolgende dag na Pesach begint het Feest van de Ongezuurde Broden. De eerste en de zevende dag daarvan zijn jaarsabbatsdagen. Dingena vertelt hoe ze in de dagen daarvoor grote schoonmaak houdt. "Tijdens het Feest van de Ongezuurde broden mag er geen gist in huis zijn. Na de bevrijding van Pesach is er heiliging nodig. Het verwijderen van de gist is daar een teken van. Ik keer zelfs de rugzakken van de kinderen ondersteboven om ook daaruit alles wat gist bevat te verwijderen."

Ernst en vreugde

Vijftig dagen later volgt het Wekenfeest, dat we kennen als Pinksteren. Tijdens deze jaarsabbat wordt de wetgeving op de Sinaï herdacht. "Het bepaalt ons er ook bij dat door de komst van de Heilige Geest Gods Woord in onze harten wordt geschreven."

De vierde jaarsabbat is de Dag van de Bazuinen, waarop de ramshoorn overvloedig klinkt. De sjofar is niet bedoeld om muziek mee te maken, weet Dingena. "Het is een signaalinstrument dat oproept tot inkeer. De oordeelsdag komt eraan, maar ook de komst van Jezus is aanstaande. Bazuinendag is een

Vasten, dansen en vooruitzien

Het volgende feest is Grote Verzoendag, de vijfde jaarsabbat. “We denken aan wat Jezus voor ons heeft gedaan, net als bij Pesach. Het verschil is dat bij Pesach meer de nadruk op de bevrijding ligt en bij Grote Verzoendag op de verzoening. Waar vroeger de hogepriester met het bloed de tempel in ging om verzoening te doen voor het volk, denken wij eraan dat we een grote Hogepriester hebben, Die in de hemel voor ons pleit. Als teken van verootmoediging is er deze dag absolute rust en wordt er ook vaak gevast. Dat doen wij als gezin ook. We hebben de kinderen daar altijd vrij in gelaten, maar ze vinden het zelf fijn om mee te doen.”

Het volgende Bijbelse feest is Loofhuttenfeest, een oogstfeest nadat de laatste oogst is binnengehaald. Het feest duurt zeven dagen, de eerste dag daarvan is een jaarsabbat. Dingena: "Dit feest herinnert aan de veertig jaren die het volk rondtrok in de woestijn. We geloven dat de Heere Jezus tijdens het Loofhuttenfeest geboren is; Immanuël, God met ons, die letterlijk onder ons ‘getabernakeld’ heeft." Ieder jaar bouwt het gezin een loofhut in de tuin, een ondertent die bekleed wordt met takken. "Loofhuttenfeest is uitbundig", lacht Dingena. "Er wordt veel samengekomen, gezongen en gedanst. We slapen niet in de loofhut, dat is in het Nederlandse klimaat niet zo fijn, maar we eten er wel in en houden er koffieochtenden." De loofhut biedt bescherming, maar mag niet te stevig zijn. "Dat laat zien dat we altijd onderweg zijn, maar wel onder Gods bescherming en dat we uit mogen kijken naar het duizendjarig vrederijk, waarin Hij herstel zal geven."

Het laatste Bijbelse feest in de cyclus is ‘de achtste dag’, de jaarsabbat die aansluit op het Loofhuttenfeest. Het Hebreeuwse woord voor acht betekent volheid en staat symbool voor voltooiing en een nieuw begin. "De achtste dag verwijst naar de eeuwigheid, naar de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, waar het boek Openbaring over vertelt."

Geweldige bedoeling

Pasen en Pinksteren zijn onder christenen bekend en worden in de kerken gevierd, de andere Bijbelse feesten krijgen minder aandacht. Vaak heerst de gedachte dat die alleen bedoeld zijn voor het Joodse volk en niet voor westerse christenen. Daar kijkt Dingena anders naar. "Christenen lezen de Bijbel, die aan de Joden gegeven is en ze volgen Jezus, die kwam voor Israël. Dan is het zo rijk om Hem te eren door ook Zijn feesten te vieren. Daarin wordt Gods hele heilsplan uitgelegd en er zit een geweldige bedoeling achter: God beter leren kennen, Zijn Zoon beter leren kennen en Zijn plan met Israël en de wereld beter leren kennen. Juist de feesten die nog vervuld moeten worden, hebben zoveel betekenis voor de gelovigen van nu. Zij mogen weten dat die feesten er ook voor hen zijn." Het vieren van de Bijbelse feesten kan klein beginnen. "God zegent het als wij Zijn Woord onderzoeken en het verlangen hebben om Zijn feesten te vieren. Hij leidt ons en vindt er vreugde in als wij in Zijn wegen gaan."

Rond het jaar 300 maakte de Romeinse keizer Constantijn het christelijke geloof legaal en verhief het zelfs tot staatsgodsdienst. Hij wilde definitief breken met alle Joodse wortels van de christelijke kerk. Zo gebood de eerste officiële kerkelijke synode om de kerkelijke feesttijden te verzetten, zodat zij nooit meer samen zouden vallen met de Bijbelse feestdagen. Het vieren van de Bijbelse feesten wordt vanaf dat moment als Joods bestempeld. Verder stelde Constantijn de geboortedag van Jezus vast op 25 december. Op deze dag werden al heidense feesten gevierd. Hoewel we jaarlijks met de beste intenties twee dagen lang de geboorte van Christus vieren, is kerst dus geen Bijbels feest te noemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen