“Door onze hulphond krijgen we steeds weer een stukje leven terug”

Julia van Biert (bijna 18 jaar) uit Sommelsdijk zit in havo 5. Dit examenjaar vindt ze best spannend. De meeste lessen volgt ze vanuit huis via KlassenContact. Dat is niet voor niets, want Julia heeft een pittige tijd achter de rug. Door trauma’s en stressproblemen in haar kindertijd ontwikkelde ze een conversiestoornis. Psychische problemen hebben dan zo’n groot effect op het lichaam dat er sprake is van uitvalsverschijnselen. “Je lichaam beschermt je als het ware”, legt Julia uit. “Als mens kun je best wat spanning hebben. Ik vergelijk het weleens met een raampje. Zo lang je daar binnen blijft, is er niks aan de hand, maar als je te lang en teveel buiten dat raampje komt, grijpt je lichaam in. Ik kon bijvoorbeeld acht maanden lang mijn benen niet gebruiken, omdat ze compleet gevoelloos waren. Ze voelden ook koud aan. Uiteindelijk kwam het gevoel weer terug en leerde ik weer lopen.” Voor toetsen gaat ze naar school, samen met Max. “Hij ligt dan op de grond tussen mijn benen. Zodra hij voelt dat ik meer spanning krijg, springt hij op schoot. Hij merkt dan dat ik sneller ga ademen of juist mijn adem inhoud. Ook reageert hij erop als mijn armen of benen beginnen te trillen. Ik val door de conversiestoornis regelmatig flauw. Max zorgt ervoor dat ik weer snel bijkom."

Goede vriendin Sjanne Quik (16 jaar) uit Middelharnis is ook aangeschoven bij het gesprek, samen met hulphond Suze, die ze sinds vorige zomer heeft. Sjanne heeft last van FNS, een functioneel neurologische stoornis, waarbij de overdracht van informatie vanuit de hersenen naar het zenuwstelsel niet goed gaat. "De signalen worden niet goed doorgegeven. Daardoor val ik soms flauw en ook mijn benen vallen soms langdurig uit." Waarom Sjanne last van FNS heeft, is niet helemaal duidelijk. De oorzaak van de stoornis ligt niet in psychische problemen, al spelen die wel mee. Waarschijnlijk speelt lichamelijke overbelasting een grote rol. De hond geeft een bepaalde prikkel aan het zenuwstelsel die ervoor zorgt dat het weer op gang komt. “Ik kon op een gegeven moment niets meer”, vertelt Sjanne, “en ik kwam nergens meer. Dat was echt een uitzichtloze situatie, waarin je denkt: ik kan niet meer verder.” Sjanne stopte vorig jaar met school. Sinds 1 januari is ze gestart bij Connect, een samenwerkingsverband van middelbare scholen, Passend Voortgezet Onderwijs Goeree-Overflakkee en de gemeente. Daar volgt ze onderwijs op haar eigen niveau, bijgestaan door Suze.

Mee naar school en stage

Britt Bruggeman (19) uit Goedereede heeft al iets langer ervaring met hulphonden. Na een jaar met haar eerste hulphond kreeg ze anderhalf jaar geleden Fenna. “Ik heb een hulphond vanwege anorexia en PTS”, vertelt Britt, die de opleiding Persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen volgt. “Mede dankzij Fenna heb ik geen anorexia meer. Daar ben ik heel dankbaar voor. De hond spiegelt. Als ik niet at, at zij ook niet. Dat zorgde bij mij voor een schuldgevoel. Daarnaast ging ik weer eten, omdat ik energie nodig had om voor Fenna te zorgen.” Nog steeds is Fenna de steun en toeverlaat van Britt. “Ze gaat met me mee naar school en naar mijn stage op de Voorste Vloer van de Nollestee in Melissant. Voor de cliënten was dat wel even wennen, een stagiaire met een hulphond. Maar nu vinden ze het alleen maar leuk.”

Julia had altijd al affiniteit met dieren. “Voor ik Max kreeg, viel ik regelmatig flauw op school. Mijn moeder kwam dan naar me toe met ons konijn en legde mijn hand daarop. Dat zorgde ervoor dat ik weer snel bijkwam. Nu springt Max tegen me aan als ik flauwval, dan kom ik direct weer bij bewustzijn. Zonder de hulp van dieren kon ik er wel vier tot vijf uren in blijven.” Ook Sjanne merkt duidelijk hoe Suze haar helpt. “Voor ik Suze kreeg, was ik een angstig vogeltje. Nu durf ik de buitenwereld weer in. Ik sliep ook niet meer, maar met Suze slaap ik de hele nacht door.”

Britt is nog in behandeling voor haar trauma’s, die nog steeds invloed hebben op haar dagelijks leven. “Ik heb veel last van herbelevingen, waardoor ik buiten bewustzijn raak. Op zo’n moment komt Fenna aanrennen en doet ze er alles aan om me weer bij te brengen: op me springen, mijn gezicht likken en knuffels met piepjes halen. Dat zorgt ervoor dat ik sneller bijkom.” Haar hulphond maakt een groot verschil. “Voor ik Fenna kreeg, was ik angstig en kwam ik niet buiten. Ik durfde niet met het ov en ook niet naar school. Met Fenna ben ik alles weer langzaam op gaan bouwen. Soms denk ik: wow, ik zit gewoon in de klas en ben op één of andere manier met mijn hond aan het praten. Het is alsof iemand je er zonder woorden bij houdt. En als ik verdrietig ben, likt Fenna mijn tranen weg. Dat is zo lief, dat ik er dan bijna weer van moet huilen.”

“Een hulphond is levensreddend”

Max en Suze worden thuis opgeleid door trainers van Bultersmekke Assistancedogs. Dat duurt twee jaar, waarin de hond alles leert wat een hulphond moet kunnen. Max draagt daarom een hulphondendekje. Hij is nog bezig met de basistraining, de teamtraining volgt later. Suze is nog niet zover. Sjanne heeft kort geleden de intake gehad en wacht nu tot er een trainer aan haar en Suze wordt gekoppeld. De honden leren onder andere meelopen aan een losse lijn, niet reageren op andere honden en mensen en het afwijzen van wat anderen aanbieden. “Max leert nu op mijn wekker reageren”, vertelt Julia, “en hij kan ook al mijn sokken uittrekken.” Sjanne vertelt dat het hele traject ook goed is voor haar eigen ontwikkeling. “Je leert zoveel over jezelf. De hond spiegelt en zet je stil.” Britt en Fenna zijn bijna aan de afronding van hun opleiding toe. “Als ik goed genoeg in mijn vel zit, gaan we voor de certificering.”

Julia en Sjanne noemen hun hulphond levensreddend. “Als je thuis zit, alles slecht gaat en er niks gebeurt, weet je het gewoon niet meer”, zegt Sjanne. “Nu Suze er is, gaat het veel soepeler. Het liefst val ik natuurlijk nooit meer flauw, maar het is nu al veel minder dan eerst. Met een hulphond krijg je steeds weer een stukje leven terug.” Julia knikt. “Ik kan weer toekomst zien. Daarvoor was echt een levensreddende ingreep nodig. Mijn ouders kunnen me nu weer alleen thuis laten, want als ik flauwval is Max er voor mij.” Ook Sjannes wereld is weer een stuk groter geworden. “Mijn ouders laten me nu weer met een gerust hart alleen naar buiten gaan. Ik fiets zelfs weer, met Suze in het mandje voorop. Net als Julia, trouwens.” Ook voor Britt is Fenna onmisbaar geworden. “Dankzij Fenna lukt het me om naar school en stage te gaan. Ze let altijd op me, ook als ze haar werktuigje niet draagt. Ze is altijd gefocust, ik ben haar doel.”

Hond aan het werk

Het is voor buitenstaanders vaak nog lastig om te weten hoe ze met een hulphond om moeten gaan. Daarom hebben Julia en Sjanne een aantal tips. “Als je ziet dat een hond een assistentiedekje draagt, betekent dat dat je de hond niet mag aaien. Maar ook tegen de hond praten of aanstaren zorgt voor spanning. Het is logisch dat mensen positief reageren op zo’n schattig hondje, maar het is echt de bedoeling om een hulphond te negeren. Hij is namelijk aan het werk.” Julia vindt het niet erg als mensen aan haar vragen waarom ze een hulphond heeft, maar liever niet als Max zijn assistentiedekje draagt. “Dit leidt Max namelijk erg af en dat is storend voor de samenwerking en hulp die ik op dat moment van Max nodig heb.” Britt legt ook graag aan anderen uit waarom ze een assistentiehond heeft. “Ik ben een open boek. Mensen vinden het bijzonder dat ik een hulphond heb en praten daar met elkaar over. Ik denk dan: kom gewoon naar me toe, want ik wil het graag vertellen.” Julia en Sjanne gunnen ook anderen het verschil dat een hulphond kan maken. “Tegen anderen die geen toekomst meer zien, zou ik willen zeggen: kijk verder dan de reguliere hulp”, zegt Julia. “Als je merkt dat iets je verder helpt, ga er dan voor.” En Sjanne vult aan: “Kijk naar ieder zonnestraaltje dat binnenkomt.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen