Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

"De mensen van voorbij, ze worden niet vergeten"

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

"De mensen van voorbij, ze worden niet vergeten"

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

MIDDELHARNIS – “De strijd tegen het water is nog lang niet gebeurd, ik denk dat het nooit voorbij gaat”, plaatste Ko Vis de rampzalige gebeurtenissen van zeventig jaar geleden in het perspectief van nu en straks. Ze noemde de stijging van de zeespiegel en de klimaatverandering tijdens de herdenking van de slachtoffers van de Watersnoodramp in Middelharnis.

Ko Vis, die meer dan veertig jaar voor de klas stond, deelde haar herinneringen aan de Watersnood met de vele bezoekers van de herdenkingsbijeenkomst op de begraafplaats aan de Rottenburgseweg. Heftige herinneringen: ze verloor tijdens de Ramp haar vader en twee zussen, drie van de zes slachtoffers die aan het Oost Voorgors vielen.

Zeer deprimerend

“Ik heb gemerkt dat ik er veel beter over kan praten dan vroeger. Als kind vond ik de periode rond de herdenking moeilijk. De sfeer was zeer deprimerend…”, vertelde Ko Vis, die vier jaar was toen de Ramp zich voltrok. Voorheen had ze het er niet over. Haar persoonlijke verhaal liet ze achterwege als de Watersnoodramp tijdens aardrijkskunde of geschiedenis aan bod kwam in haar klas. “Maar nu heb ik er geen moeite mee. Herdenken en erover praten doet goed.”

Ze overleefde, samen met haar moeder, de donkergrijze muur van water op de zolder van familie De Blok, onderweg naar het huis van haar grootmoeder aan de Oostdijk. Haar vader en zussen zijn begraven in Middelharnis, nadat ze eerst een tijdelijke rustplaats hadden gehad in het droog gebleven Dirksland. “Mijn moeder”, sloot Ko Vis haar indrukwekkende relaas af, “is dit enorme verlies nooit meer te boven gekomen.”

Met ons verweven

Naast de zes slachtoffers aan het Oost Voorgors, telde Middelharnis nog elf verdronken burgers. Die stonden centraal tijdens de herdenking. Karla Verolme las hun namen en leeftijden voor. Ook was er een minuut stilte voor de slachtoffers nadat Arie Noordijk de Taptoe had gespeeld.

Wethouder Jaap Willem Eijkenduijn en Peter Visser legden een krans bij het monument. Daarna voegden kinderen van vijf basisscholen en andere aanwezigen bloemen toe. Enkele leerlingen lazen ook gedichten voor. “De mensen van voorbij / ze blijven met ons leven / ze zijn met ons verweven / ze worden niet vergeten”, dichtte een meisje van De Wegwijzer. Een ander leerling droeg regels voor die zo in het verhaal van Ko Vis hadden gepast: “Mijn zus, ze valt. Mijn zus, ze is weg.”

Medeleven tonen

Wethouder Eijkenduijn na zijn recapitulatie van de feiten van toen: “Mooi dat jullie hier zijn, jongens en meisjes, en dat jullie je betrokken voelen bij wat er zeventig jaar geleden gebeurde in jullie dorp. Jullie beseffen wel dat het allemaal heel erg was, want ook jonge mensen en kinderen kwamen om. Zo’n natuurramp houdt geen rekening met leeftijd.”

“Nooit mag de Ramp, die zoveel leed achterliet, vergeten worden. We herdenken de slachtoffers en we willen de nabestaanden ons medeleven tonen”, aldus de wethouder, die ook een woord van dank had voor de organisatoren van de herdenking, in het bijzonder Dammis Vroegindeweij, die de plechtigheid op de begraafplaats had geopend met een welkomstwoord.

Evacués in Bolnes

Peter Visser, voormalig wethouder van de gemeente Middelharnis en pastoraal werker, vertelde dat hij als zesjarige de Watersnoodramp had meegemaakt in Bolnes en roerde de indirecte gevolgen van de gebeurtenissen aan. “Na een paar weken kwamen er ineens enkele vreemde kinderen op mijn school. Kinderen van Goeree-Overflakkee, want die waren geëvacueerd omdat ze geen huis meer hadden en men vond dat ze toch naar school moesten.” Eén van die evacués was Ina Mackloet uit Oude-Tonge, die Visser later weer ontmoette toen hij op Goeree-Overflakkee was komen wonen.

Nog een indirect gevolg was de hulpverlening die uit allerlei plaatsen in Nederland op gang kwam. Zo bood het Gelderse Doetinchem hulp aan Middelharnis en Sommelsdijk. “Uiteraard is de gemeente Doetinchem bedankt voor deze steun. In 1962 werd in Middelharnis een nieuwe straat aangelegd en die kreeg de naam Doetinchemsestraat.” De straat waar de herdenking begon en eindigde, in het Wijkcentrum.

Dit artikel werd u aangeboden door: Eilanden-Nieuws

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 3 februari 2023

Eilanden-Nieuws | 24 Pagina's

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 3 februari 2023

Eilanden-Nieuws | 24 Pagina's