Vissersschip MD3 gerestaureerd in museaal droogdok Hellevoetsluis

De MD3 is het laatste vissersschip van de grote vloot die Middelharnis door de eeuwen heen als thuisbasis had. Het schip was tot de late jaren zestig in de vaart voor het vissen op paling en spiering in het Haringvliet. Door de realisering van de Haringvlietdam moesten de laatste vissers, de familie Groen, hun werkzaamheden op het water beëindigen. Het schip verkochten ze in 1970 aan iemand in Enkhuizen. Die gebruikte het voor chartervaarten op het IJsselmeer, de Waddenzee en de Duitse wateren.

Na ruim vijftig jaar keerde de MD3 echter terug naar Middelharnis. Dit dankzij de inspanningen van de Stichting Visserij Historie Middelharnis (SVHM), die is opgericht om de geschiedenis van de visserij levend te houden. Op 26 februari 2022 voer de MD3, van oorsprong een torpedistenschokker uit 1883, de haven van Middelharnis in na een tochtje vanuit Enkhuizen.

Vervolgens heeft de SVHM allerlei werkzaamheden aan het schip uitgevoerd, zoals het verwijderen van ‘vijftig jaar woonhistorie’, het schoonmaken en opslaan van de tuigage, blokken, katrollen en vallen, het schilderen van de kluiverboom (boegspriet), het uitvoeren van een grote beurt aan het dek en het opknappen van de koekoek en de dekhuizen. De zwaarden zijn van het schip afgehaald met een mobiele kraan. De ene wacht een restauratiebeurt, de andere moet worden vervangen.

Onderwaterschip

Ook was een tochtje naar een dok noodzakelijk. In de eerste plaats om de gesteldheid van het onderwaterschip vast te stellen, een eis van de verzekeringsmaatschappij. Daarnaast om reparaties aan dit gedeelte van de MD3 te kunnen uitvoeren en de romp van een nieuwe verflaag te voorzien. Het schip kon terecht in het Droogdok Jan Blanken, een museaal dok van ongeveer tweehonderd jaar oud in de haven van Hellevoetsluis. Daar stond de MD3 drie weken lang op ‘paaltjes’ van 1,25 meter hoogte. Er is een huiddikterapport gemaakt voor de verzekeringsmaatschappij. Slechte plekken zijn gerestaureerd, er is gelast en er is gebikt, geschrapt, geschuurd en geverfd. De aanvankelijk geraamde veertien dokdagen bleken niet toereikend. Het werden er eenentwintig, en alsnog was het voor de vrijwilligers een race tegen de klok om tijdig het dok te kunnen verlaten en de terugreis naar Middelharnis te aanvaarden.

Grote belangstelling

Twintig vuilniszakken vol verfresten waren het resultaat van alle inspanningen. En – veel belangrijker – een schip dat er weer keurig netjes uitziet en voor de komende zeven jaar

aan alle eisen van de verzekeringsmaatschappij voldoet. Een mooie opbrengst was ook de grote belangstelling voor de MD3. Het Droogdok Jan Blanken trekt immers veel mensen, bijvoorbeeld om zich te laten rondleiden door de gangen van het dok en ook wel om er huwelijksfoto’s te laten maken.

De MD3 is nog niet klaar. Volgens de SVHM is het zelfs nooit klaar. Er volgen op afzienbare termijn nog werkzaamheden als het up-to-date maken van de zwaarden en het omvormen van de kooien tot een nautische bibliotheek en een zitje. Uiteindelijk wil de SVHM met de schokker gaan varen, maar niet op commerciële basis. De intentie van de stichting is dit varend erfgoed behouden en er gebruik van maken.

Bezichtigen

Financieel draait de SVHM op partenhouders (founding fathers die de terugkeer van de MD3 naar Middelharnis mogelijk hebben gemaakt), donateurs en sponsors. Van Dongen Verf sponsorde de verf en gaf advies. Ook was de stichting een van de goede doelen tijdens de Rotary GO Rally.

Op korte termijn is de MD3, een Rijksmonument, te bezichtigen tijdens de Vestingdagen in Hellevoetsluis en tijdens Open Monumentendag in Middelharnis.

Zie ook: www.svhm.nl.

Torpedisten en kuilvissers

De MD3, een schokker, is in 1883 in Kinderdijk gebouwd voor het Korps Torpedisten. De torpedisten gebruikten het schip, toen de TD1 geheten, én drie soortgelijke schepen voor het leggen van elektrische mijnen in de zeegaten. Eind jaren 30 waren er nog twee torpedistenschokkers in de vaart. De andere twee, waaronder de TD1, kwamen in 1923 te koop. Kuilvissers uit Klundert zagen wel brood in die sterke schepen en kochten beide vaartuigen. De TD1 kreeg het visserijkenmerk KL6. De vissers bouwden de schepen om voor de kuilvisserij. Ze visten – met de kuil, een groot sleepnet – vanuit Klundert op het Hollandsch Diep en het Haringvliet. In 1956 kocht de vissersfamilie Groen in Middelharnis de schokker. Het schip, vanaf dat moment de MD3, kreeg een ligplaats aan het havenhoofd van Middelharnis. Tussen het havenhoofd van Middelharnis en Scheelhoek vingen de neven Arend en Henk Groen vooral paling. De andere kant op – tussen Stad aan ’t Haringvliet en Den Bommel – visten ze op spiering.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen