Voornamen

Er is ook verschil in benadering. In het Nederlands Dagblad worden predikanten en anderen meestal met hun voornamen genoemd. Ook in boeken kom je dat verschijnsel tegen. Het voelt wat vreemd om de stijlvolle professor Velema aangeduid te zien als Wim. Aan de andere kant weet iedereen dat professor Ouweneel Willem heet. Kennelijk is er nogal wat verschil in accent in deze kwestie. Maar de vraag is of dat ook aanbeveling verdient. Het Reformatorisch Dagblad hanteert de lijn om predikanten niet met de voornaam aan te duiden. Dat is een keuze, maar het wordt wel weer merkwaardig als dan de vrouw van de predikant wel met een voornaam in de krant staat. Je krijgt dan iets als 'Mieke met de dominee'. Eigenlijk moet ik daar wel om glimlachen.

Maar laten we eens wat verder doordenken. Heeft het noemen van alleen achternamen zin? Of heeft het nut om voornamen te gebruiken? Het noemen van voornamen is in de Verenigde Staten min of meer gebruikelijk. In het kerkelijke jaarboek van de Gereformeerde Gemeenten zie je bij de gemeenten in Canada en Amerika bij de clerk (scriba) vrijwel overal de voornaam staan. Voor de predikanten wordt alleen de achternaam gebruikt. Hoe het in de praktijk van de gemeenten gaat, weet ik niet, maar ik vermoed dat daar ook vaak de voornaam wordt gebruikt. Het is, denk ik, onderdeel van de cultuur aldaar. Ik denk dat het ook voor ons land een deel van de cultuur is geworden. Het zal wel min of meer uit de VS zijn overgewaaid. De VS is een land met veel minder statusverschillen. Er is wel een groot verschil tussen rijk en arm, maar verder is de samenleving vrij gelijkmatig. En dat zie je dan ook in het gebruik van namen.

Overigens hebben we onze achternamen in Europa pas sinds de tijd van Napoleon. Daarna is het een gewoonte geworden om mensen met de achternaam aan te duiden. Inmiddels heeft dit gebruik in ons deel van de wereld de gedachte van ouder en jonger met zich meegebracht. Er is wat afstand tussen ouderen en jongeren. En in zekere zin is dat wel goed. We leven helaas in een samenleving waarin veel vormverlies optreedt. Mensen zijn slordig in hun omgang met elkaar en met de dingen van alledag. Die slordigheid kan ook in het noemen van de ander een rol spelen. En dan is er best iets voor te zeggen om oude gewoonten te handhaven. Ouderen noem je dan bij hun achternaam en jongeren en leeftijdgenoten meer bij hun voornaam. Uit eerbied voor het ambt zou je predikanten ook met hun achternaam kunnen noemen. Verplicht is dat niet, maar het kan een gewoonte zijn die enige waarde heeft. Maar ten diepste is het gewoon een cultuurdingetje. En daarover moeten we niet al te stellige meningen uitdragen. In de Bijbel heet de man naar Gods hart David. Iedereen weet wie David is en het noemen van zijn voornaam heeft verder niets met goed of kwaad te maken. Het is een lijn die we in de Bijbel tegenkomen. Kortom, er zijn van die vragen in het gewone leven waar we ons niet echt druk over hoeven te maken. Predikanten met een voor- of achternaam aanduiden is er één van. Je mag het even noemen en dan daarna weer naar de belangrijke zaken. Want we hebben meer te doen dan ons druk te maken over een naam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen