Tuintje Bie Wen: een kleurrijke ontmoetingsplek

Op de ochtend van het interview werpt het najaarszonnetje uitnodigend haar warme stralen over de kleurige bloemenpracht. Een aantal vrouwen loopt langzaam langs de rijen, met een emmer aan de hand. Ze blijven af en toe even staan om een bloem te plukken. Twee anderen stellen een kleurrijk boeket samen met hun vergaarde oogst. Aan een van de picknicktafels bij de ingang van de pluktuin vertelt Wendy hoe deze bijzondere plek is ontstaan. “Het is allemaal begonnen in mijn achtertuin met een paar dahliaknollen. Ik maakte ook droogboeketten en verkocht af en toe bloemen in een kraampje langs de weg. Op een gegeven moment organiseerde ik een open tuindag, en tot mijn verrassing kwamen daar veel mensen op af. Mijn tuin was zeker mooi, maar verre van perfect, en dat bleek juist heel herkenbaar voor mensen. Ze zagen dat er bij mij ook onkruid stond en dat ik nog moest vegen. Op die dag ontdekte ik hoe leuk ik het vond om mijn enthousiasme voor bloemen te delen.”

‘Van de bank af’

Wendy heeft zelf ervaren hoe waardevol het is om buiten bezig te zijn. Een aantal jaren geleden verloor ze in korte tijd haar vader, partner, schoonvader en een goede vriend. “Er waren dagen dat ik het liefst onder het dekbed wilde blijven. Tot ik in een huis met een tuin kwam te wonen die nodig opgeknapt moest worden. Zo ben ik 'van de bank af gekomen'. Het bijhouden van de tuin gaf me een reden om naar buiten te gaan.”

Sinds een paar maanden nodigt Wendy daarom elke dinsdag mensen uit die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. “Heel laagdrempelig. Het kan iemand zijn die in de rouw is, maar ook iemand die eenzaam is of gewoon even naar buiten wil. Sommige mensen vinden het leuk om mee te helpen, anderen komen voor een praatje of een kop koffie. Alles is goed.”

Bezig zijn in de tuin geeft energie

De oproep die ze deed op sociale media voor deze ochtenden kreeg veel reacties. “Mensen voelen zich gehoord. In privé-berichten delen ze hun verhaal met mij. Ze voelen zich welkom.” Toch worden de dinsdagochtenden nog niet zo druk bezocht. Wendy begrijpt dat wel. “Ik weet hoe het is om uit een moeilijke periode te komen. Het kan lastig zijn om jezelf iets te gunnen, maar je moet het gewoon doen en ervaren. Het bezig zijn in de tuin gaf mij meer energie om ook andere dingen te gaan doen. Dat merk ik ook bij de mensen die hier komen. In het begin komen ze soms bijna elke dag, en na verloop van tijd wordt dat minder. Dat is goed, want dat betekent dat er meer ruimte komt. Mensen gaan hier blij weg en kunnen daar soms weken op teren.”

Bloemenmeisje en mensenmens

Waar komt Wendy’s passie vandaan? Ze glimlacht. “Ik was altijd al een bloemenmeisje én een mensenmens. Of mensen nu komen plukken of gewoon even langskomen voor de gezelligheid, dat maakt mij niet uit. Meehelpen mag ook, maar niemand hoeft zich verplicht te voelen. Ik wil dat iedereen hier geniet. Als ik daar iets voor terugkrijg, is dat een bonus, en dat vind ik alleen maar leuk.”

Ook Wendy’s man Julian is betrokken bij het werk voor de pluktuin. Vorige week donderdag is het stel getrouwd, uiteraard op Wendy's lievelingsplek: tussen de bloemen. Ze hebben nog genoeg toekomstplannen. “We willen hier volgend jaar een educatie- en ontmoetingsruimte neerzetten. Dan kunnen we dagelijks mensen ontvangen en meer workshops gaan geven.” Wat Wendy betreft is haar werk een gouden combinatie: “De tuin is onze baan en moet ook iets opleveren, maar ik deel heel graag met anderen!”

Meer informatie is te vinden op tuintjebiewen.nl.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen