Wim de Vos vijftig jaar administrateur van Hervormd Ooltgensplaat

Maar het begon met een bos bloemen namens de gemeente. De Vos lacht: “Er werd gezegd dat ze er wel iets van gingen maken.’’ Toen zijn vrouw in aanloop naar een zondagse dienst wel héél vaak vroeg of hij wel aanwezig zou zijn, voelde hij de bui al hangen. En inderdaad: na afloop van de dienst werd De Vos toegesproken door de ouderlingkerkrentmeester en kreeg het gouden insigne opgespeld. Hij pakt het insigne en de officiële oorkonde er gelijk even bij. “En daarna mocht ik 150 handjes schudden.’’

In kerkblad ‘De Zaaier’ las hij vijftig jaar terug dat er een boekhouder gezocht werd. Hij besloot daarop te reageren en kreeg meer informatie toegestuurd. “Over wat de precieze taken zijn bijvoorbeeld, en meer informatie over het hoe en wat. Zo moest je over een eigen brandkast beschikken. Collectebonnen waren er toen immers nog niet, het ging nog allemaal om contant geld.’’

Envelopje

Binnen de kerk zijn er verschillende geldstromen. De kerkvoogdij gaat bijvoorbeeld over praktische beheerzaken rondom de kerk en de diaconie gaat over (financiële) bijstand van gemeenteleden. “Toen ik begon was het allemaal veel ingewikkelder dan nu: we hadden nog geen computers en er waren allerlei potjes. Inmiddels is het een stuk efficiënter geworden, daar hebben we wel aan gewerkt.’’ In de loop van tijd werd er ook een bankrekening opgezet. En worden ieder jaar de financiën gecontroleerd door een onafhankelijke kascommissie uit de kerkelijke gemeente.

Als boekhouder (of: administrateur) hou je je bezig met betalingsverkeer, het bijwonen van vergaderingen en ben je betrokken bij de giften aan de kerk. Anonimiteit en nauwkeurigheid zijn daarbij twee belangrijke begrippen. “Wij kennen bijvoorbeeld een vrijwillige bijdrage in februari. Dan brengen we envelopjes rond, die je vervolgens weer hier kunt inleveren. Daarom zijn we nooit op vakantie geweest in februari! Soms ligt er opeens een envelopje met vijftig euro door de bus. Dan weet je: oh, dat is voor de kerk.’’ Er schiet hem nog iets te binnen. “Vroeger moest je trouwens nog betalen voor je zitplek in de kerk. Je had plaatsen van 12.5, 10 en 5 euro – afhankelijk van waar je zat. Maar dat is gelukkig al heel lang niet meer zo.’’

Nuttigs

Samen met zijn vrouw Jopie, die hem tijdens het interview geregeld aanvult, kreeg hij drie kinderen. Met z’n tweeën hadden ze een administratiekantoor. Dat was soms best een kluif: het werk, de kerk en de kinderen vroegen zo nu en dan allemaal tegelijk om aandacht. “Dat liep door elkaar heen, ook in de avonduren.’’ Tegelijkertijd hebben ze hun kinderen daarmee iets proberen bij te brengen: het is belangrijk iets nuttigs te doen voor de maatschappij. “Dat zou eigenlijk iedereen moeten doen in het leven.’’

Vijftig jaar is een lange tijd. De Vos: “Ach, het gaat eigenlijk automatisch. Je neemt het op je, en er zit geen termijn aan zoals bij de ambten in de kerk. In die vijftig jaar hebben we hier acht predikanten meegemaakt. En we hebben het altijd met veel plezier gedaan. Ik zeg ‘we’, want we hebben het echt samen gedaan. We kijken dankbaar en tevreden terug.’’ De Vos dient het lopende jaar nog uit en draagt dan het stokje over aan Cees-Jan Kieviet, een bekende. “Dat komt helemaal goed. En ik heb gezegd: je mag me altijd bellen.’’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen