Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Onbedachtzaam

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Onbedachtzaam

4 minuten leestijd

"Zet Heer een wacht voor mijne lippen." De woorden van dit eeuwenoude gebed uit Psalm 141 (berijmd) zijn nog altijd zeer actueel. Want hoe vaak hebben we onze mening al klaar over iets of iemand, terwijl later blijkt dat die helemaal niet klopt?

Met name op platforms als Facebook is het schering en inslag. We lezen iets, dat roept een bepaald onderbuikgevoel op en we reageren. Of we helpen het 'nieuws' verder te verspreiden. Of het klopt, doet lang niet altijd ter zake. Als het maar bij ons 'gevoel' past. Bevestigd worden in wat je denkt of voelt, geeft bovendien een lekker gevoel. Die wordt veroorzaakt door het stofje dopamine. Daarom denken we ook liever niet na over andere visies, laat staan dat we met andersdenkenden in gesprek gaan. Of een oprechte vraag stellen aan degene die we zwartmaken of beledigen. Dat is immers ongemakkelijk en geeft geen fijn gevoel.

Open riool

Nee, vroeger was niet alles beter. Het probleem heeft zich wel verplaatst. Waar 'kroegpraat' vroeger precies daar plaatsvond, gebeurt dit nu in het openbaar. Iedereen met smartphone en een internetverbinding kan zich overal mee bemoeien. Vaker niet dan wel gehinderd door enige kennis van zaken over het onderwerp. En ja, het is precies daardoor veel erger geworden. Wat een mooi 'sociaal' platform zou kunnen zijn, verandert op dergelijke momenten in een soort open riool.

Schoenen

Om in te haken op de actualiteit: met name het onderwerp asielzoekers is voer voor veel meningen. De een is hatelijk of ronduit racistisch, de ander uit oprechte zorgen. Bij al die reacties hoort wel één vraag: wie van hen heeft wel eens met een asielzoeker gesproken? Wie kent de achtergrond van deze mannen? Wie heeft wel eens oprecht geprobeerd zich te verplaatsen in de schoenen van een asielzoeker, bijvoorbeeld eentje die nu tijdelijk op het havenhoofd woont? Wat zouden wij ervan vinden als anderen ons het liefst zouden opsluiten op een boot en -nog liever- morgen weer zouden willen zien vertrekken? Die ons al veroordeeld hebben om wie we zijn, zonder dat ze ons echt kennen?

Kritiek

Ook de (lokale) overheid moet het tegenwoordig standaard zwaar ontgelden. Vooropgesteld: kritiek leveren mag, het gebeurt regelmatig ook op deze plek. Dat de gemeente de omwonenden beter had kunnen betrekken bij het besluit tot opvang, daar zijn goede argumenten voor te geven. Ook op het democratische aspect van een dergelijk besluit mag je kritiek hebben.

Zeker als deze stap overgeslagen is, zoals veel bewoners van park Nieuw Zeeland vinden. Een debat over de (on)mogelijkheden op dit vlak is altijd goed.

De grens ligt echter bij de leugen. Roepen dat de overlastgevers van Ter Apel bewust naar Middelharnis zijn verplaatst, is zo'n leugen. Ook de hardnekkige claim dat de gemeente miljoenen verdient aan de tijdelijke opvang, is aantoonbare onzin. Dit blijven herhalen op platforms als Facebook maakt het nog niet waar. En dit moedwillig doen, tja...

Overlast

Voor het asielprobleem -dat er wel degelijk is in ons land- zijn geen simpele oplossingen. Ons beeld van dit probleem wordt daarbij in belangrijke mate bepaald door wat de voorgeschoteld krijgen. En dat zijn vooral de negatieve verhalen, die vervolgens voor een logische ongerustheid zorgen, bijvoorbeeld de angst voor overlast. Asielzoekers die zich misdragen, moeten worden aangepakt. Daar zal iedereen het over eens zijn. Maar dat geldt voor de jongeren die onlangs een inwoner van Middelharnis het ziekenhuis in sloegen en schopten net zo goed.

Mensen

Laten we blijven beseffen dat het over mensen van vlees en bloed gaat. Vaders, zonen, broers, neven. Medemenselijkheid moet juist in gevoelige kwesties de boventoon blijven voeren. Dat betekent heel praktisch dat we asielzoekers moeten behandelen zoals we zelf behandeld zouden willen worden. Voor het overige geldt het vervolg van Psalm 141. De dichter gaat namelijk verder: "Behoed de deuren van mijn mond. Opdat ik mij, tot genen stond, iets onbedachtzaams laat ontglippen."

Waar 'mond' staat, mag u gerust ook 'vingers' invullen.


In het commentaar geeft de redactie van Eilanden-Nieuws haar mening over allerlei zaken die spelen op Goeree-Overflakkee en soms ook daarbuiten.

Dit artikel werd u aangeboden door: Eilanden-Nieuws

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 4 oktober 2024

Eilanden-Nieuws | 20 Pagina's

Onbedachtzaam

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 4 oktober 2024

Eilanden-Nieuws | 20 Pagina's