Kofferleed

Hij stond al een paar weken te wachten om ingepakt te worden: mijn gloednieuwe, roze koffer. Al jaren droomde ik ervan om zo'n glimmend, pastelkleurig exemplaar in mijn bezit te hebben, en nu was er eindelijk een goede reden om hem te kopen. Dat hoorde bij de voorpret voor mijn vakantie, waar ik stiekem ook wel een beetje nerveus van werd; voor het eerst zonder mijn gezin op stap, met een groep (nog) onbekende vrouwen, voor een retraite in Italië. Hoe zou dat zijn...? Aan het formaat van mijn koffer zou het niet liggen, volgens mijn man en kinderen. "Hoe lang ga je eigenlijk? Een maand?!", informeerde mijn lieftallige echtgenoot, en mijn zoons betwijfelden ernstig of ik wel mans genoeg was om het ding op het vliegveld te krijgen. Ik verdroeg hun beschimpingen geduldig, zelfs toen ze de computer plaatjes lieten genereren van een hoogwerker die een enorme roze koffer uit een huis takelt, gevolgd door de afbeelding van een vliegtuig dat zucht onder het gewicht van zo'n zelfde koffer, vastgebonden op het dak. Hij was inderdaad groot genoeg, merkte ik tijdens het inpakken. Alles wat ik mee wilde nemen, ging er met gemak in. Mijn man, ook de beroerdste niet, zeulde hem de trap af en zette hem in de auto. "En nu maar hopen dat hij op de bagageband past..." Dat was gelukkig het geval. Over de vakantie had ik me ook geen zorgen hoeven maken, want het was een geweldige week. Een prachtige omgeving, fijne mensen, heerlijk eten en mooie gesprekken. Thuis ging het ook goed, aan de foto's te zien die ik via WhatsApp kreeg toegestuurd; daar werd Chinees gegeten en verse patat gesneden. Maar ze misten me wel, lieten ze weten. Toen mijn koffer en ik weer heelhuids thuiskwamen, werden we dan ook warm onthaald. Toch is mijn leed nog niet geleden. "Waar ga je dat ding laten?", vroeg mijn man. "Gewoon, op zolder, achter de schotten", stelde ik voor. "Dat gaat niet passen", voorspelde hij. Ik weiger het bewijs te leveren, dus staat mijn roze koffer nu, ietwat gehavend na zijn eerste vliegreis, achter het traphek op de tweede verdieping. De laatste stand van zaken is dat mijn geliefde huisgenoten mij voorstellen een "garagebox te huren om mijn tiny house in op te slaan". U snapt dat ik mijn volgende retraite in Italië al geboekt heb. Ik ben eraan toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen