Papa is een beetje moe – strubbelingen van een man en vader

In zes hoofdstukken met even zoveel thema’s stipt hij allerlei herkenbare onderwerpen aan: man-vrouwverschillen, het dagelijks leven met kinderen, basisschoolperikelen, geloofsopvoeding, klein huiselijk leed en vakantie.

De luchtig geschreven verhalen zijn heel divers van aard. Het gaat van een gebroken kringloopfotolijst naar woensdagmiddagen met speelafspraakjes, twee linkerhanden bij het klussen in huis, dealen met een lichte vorm van smetvrees, een verkeersboete en de eindeloze reeks ‘waarom’-vragen – ook over het geloof – die zijn kinderen stellen.

De twee linkerhanden beschrijft Wilfred als volgt: “Ik begin een klus met één probleem en aan het eind van de dag heb ik er vijf.”

Wilfred is niet bepaald een ochtendmens. Voor hem brak een totaal nieuw tijdperk aan toen er ‘opeens’ een deadline aan zijn leven werd toegevoegd. “Er moet iemand ergens op tijd zijn, met een rugtasje, een bekertje, een broodtrommeltje, een gevuld maagje en een schoon gezichtje.” Op tijd op school komen gaat niet samen met haast maken, ervaart hij. Wilfred: “Weinig mensen weten dat, maar er is een geheim kindergenootschap waar ze een onderlinge afspraak hebben gemaakt: ‘hoe groter de haast van onze ouders, des te meer gaan wij lopen klieren.’” Naast hilarische momenten deelt de auteur diepere gedachten. Hij overdenkt dat het ouderschap een bepaalde kwetsbaarheid met zich meedraagt. “Heb je net kinderen, ben je meteen bang ze weer kwijt te raken. ‘That’s me.’ Liefhebben maakt kwetsbaar.”

Loslaatdiploma

Als de kinderen van Wilfred ergens verdriet over hebben of zich pijn hebben gedaan, voelt het voor hem alsof “er een klein beetje grof zout in dat open hart van mij wordt gestrooid.” Een vriendje dat weigert mee te spelen, een val van een fiets, een feestje dat niet doorgaat, het zijn allemaal snufjes grof zout, verzucht de auteur.

Aan het einde van deze bundel komen de vrouw en kinderen van Wilfred aan het woord. Wat vinden zij eigenlijk van de schrijfsels van hun man en vader?

“Papa is een beetje moe", verzucht Wilfred regelmatig tegen zijn kinderen. Tegelijk is hij dol op hen en zou hij ze – ondanks de strubbelingen rondom gebroken nachten, opvoedvraagstukken en deadlines om op tijd te komen – niet meer kunnen wegdenken uit zijn leven.

Opvoeden is ook loslaten, ondervindt de auteur. “Opvoeden is één grote cursus loslaten. Vooralsnog ben ik mijlenver verwijderd van m’n loslaatdiploma.”

Deze bundel zal de nodige herkenning geven bij vaders met (jonge) kinderen, maar is ook voor andere opvoeders boeiende en bij tijden humoristische leesstof. Een stukje (h) erkenning voor vaders was een belangrijk doel dat de auteur voor ogen had bij het schrijven van zijn verhalen.

Wat columns over opvoedperikelen betreft, nog een (tweedehands) boekentip voor gezinnen met wat oudere kinderen: pastor en auteur Adrian Verbree bundelde diverse columns onder de titel ‘Is dat er één van u?!’ (2010, uitgeverij Plateau).

Verbree geeft een inkijkje in de soms ronduit hilarische perikelen van een domineesgezin met vijf opgroeiende jongens in de puberleeftijd. De jonge en eigenzinnige hond Noortje doet daarnaast een flinke duit in het zakje. De inmiddels soms wat gedateerde details doen niet af aan de tijdloosheid van de inhoud van de columns.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen