Weer wat nieuws.

„Die Deutsche Reformation" meldt, dat onder belijdende christenen in Duitschland een bond zal worden opgericht, welks leden, om zich jegens elkander en jegens de wereld te doen kennen, een onderscheidingsteeken zullen gaan dragen. Dit teeken zal een dasof doekspeld zijn in den vorm van een kruisje met daaraan hangende letter B. Die letter B. beteekent: belijder. De Bond der belijders van den Christus stelt zich voor door dit teeken „wegens den ifood der tijden, waarin zoovelen van 't geloof afvallig zijn geworden, een bestendig, bescheiden, zij het misschien dikwijls maar een stil getuigenis te laten blijken van onzen levenden Verlosser, en door woord, wandel en voorbeeld zooveel mogelijk menschen tot discipelen van Christus te maken." In October zal de constitueerende vergadering van dezen Belijdersbond gehouden worden. Doch de kruisjes mag men reeds voor dien tijd dragen, zoodra een fabriek is gevonden, die ze wil vervaardigen.

Natuurlijk zal het wel heel goed bedoeld zijn, maar wij kunnen het toch werkelijk geen gelukkig verschijnsel noemen, dat naar zulke hulpmiddelen wordt omgezien, om aan den nood der tijden eenigszins tegemoet te komen. Het is werkelijk wel zoover gekomen, dat men huiveren moet bij de vraag: „de Zoon des menschen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde ?" o Hoe groot is de afval! Hoe ver zijn wij verwijderd van wat de Kerk van Christus moet zijn! Waar blijkt zij nog te zijn het zout der aarde en het licht der wereld ? En zoodra een christen zich maar een weinig begeeft buiten den kring, waarin hij leeft en zich thuis gevoelt, is het, alsof hem de dood van het materialisme van alle kanten tegemoet komt. Waarlijk het is niet gemakkelijk, om, als men beeft voor 's Heeren Woord, in de wereld te zijn. Alles trekt naar beneden en toch men voelt, men weet, dat het de dood is, om van de wereld te zijn. Alles drijft den spot met hen, die nog zoo ouderwetsch zijn en als gij den moed hebt,- om door een kleinigheid getuigenis af te leggen, dat de onvergankelijke en eeuwige dingen gaan boven de tijdelijke, dan kunt gij erop rekenen, dat men de schouders over u ophaalt, alsof gij een idioot zijt of om u lacht en zich met zoutelooze grappen over u vroolijk maakt. Bidt maar eens voor den maaltijd, als gij aan een table d'hote zijt gezeten, het zal op sommiger gelaat wel uitgedrukt liggen : „Man, wat doet ge hier aan tafel ?" en zeer velen, die thuis nog bidden, laten het op reis na en ook zeer velen zijn door hun reizen van deze goede gewoonte vervreemd geworden. Zoo wint het de duivel altijd.

Maar zal men HU een bond van belijders oprichten, om daardoor machtiger te staan tegenover de wereld ? Men zegt, dat het „een bestendig, bescheiden, zij het misschien dikwijls een stil getuigenis ivan onzen levenden Verlosser zal wezen." H^t kan zijn, doch wij verwachten er evenmin,- iets van als van alle andere kruisjes, die vroeger en later gedragen zijn. „God wil| Zijn christenen niet door stomme beelden, maar door de levende vferkondiging Zijns Woords onderwezen hebben." Laat het ons daarom te doen zijn, dat wij niet zwijgen, waar het te pas komt om te spreken. De Heere geeft de woorden op tijd en plaats, dat wij er behoefte aan hebben. Dat Woord keert niet ledig tot Hem terug. Hij zal het voorspoedig maken, zoodat er discipelen van Jezus komen, die door onzen godzaligen wandel ook voor Christus gewonnen worden. M.

M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen