Persoonlijke herinnering (Nr. 6)

Zondag 27 oktober jl. werd in onze gemeente een preek gelezen. Eén van onze oud-predikanten zag zich in verband met een dringend doktersadvies genoodzaakt zijn afgesproken beurten voor die zondag terug te geven. De in de morgendienst gelezen preek ging over de gelijkenis van de wijze en de dwaze bouwer zoals we die vinden in Mattheüs 7. Deze preek bracht bij mij de volgende herinnering boven:

Een jaar of zestig terug werd er vanuit de Hervormd-gereformeerde vereniging ‘tot de Wet en de getuigenis’, van welke vereniging de belangrijkste activiteit was op de woensdagavonden een kerkdienst te beleggen in de Marnixzaal aan het historisch bekende Domplein te Utrecht, op twee plaatsen in die stad ’s zondagsmiddags zondagsschool gehouden. Ons was gevraagd dat te verzorgen in een schoolgebouw in wat we tegenwoordig een typische volkswijk noemen. Elke zondagmiddag zaten er rond de twintig kinderen in het gereserveerde lokaal. Mooi en tegelijk verantwoordelijk werk! Het ging de ene keer makkelijker dan de andere keer. En laten we eerlijk zijn, dat had te maken met wat volgens het rooster aan de beurt was (onderwerp of geschiedenis), maar ook met de mate van voorbereiding op de te houden vertelling.

Het ging een keer over genoemde gelijkenis uit het Evangelie naar de beschrijving van Mattheüs. Als die gelijkenis moet/mag worden verteld én toegepast, is er – om zo te zeggen – best wat van te maken. Hoe dat zij, de kinderen luisterden aandachtig. In de week erop belde één van de ouders over die vertelling. Dat verhaal had hun dochter behoorlijk in de war gebracht. Ze had er niet van kunnen slapen, aldus deze verontruste en geïrriteerde ouder. Wat bleek het geval? Enkele dagen voordat we die vertelling deden, was er voor en tot aan de voordeur van hun woning in verband met een te repareren leiding in de grond gegraven. Het meisje had er naar staan kijken en een hoop zand tevoorschijn zien komen. Haar conclusie was daarom dat hun huis ook op zand was gebouwd en dus bedreigd werd door het gevaar op enig moment bij harde wind of regen ook in te storten. We hebben de eerstvolgende zondagmiddag ons best gedaan een verkeerde onrust bij haar weg te nemen en haar toegewenst dat zij een eerlijke, geestelijke onrust zou mogen kennen die uitdrijft tot de Heere als de Enige Die haar helpen kan en voor wat zij vreesde kan bewaren.

Er gaan daarna enkele maanden voorbij. Het gezin van dit meisje verhuist naar Zeist. Op een zondagmiddag is zij er voor het laatst en nemen we afscheid. Maar wie schetst onze verbazing als we haar de volgende zondag toch weer zien verschijnen. Met de bus vanuit Zeist naar Utrecht gekomen! Net zo lang aan het hoofd van haar ouders gezeurd totdat ze geld kreeg voor de bus om het retourtje te betalen. Blij en dankbaar ging ze haar plaats als vanouds innemen. Enerzijds waren ook wij verblijd en verwonderd, maar anderzijds zaten we er flink mee. Een busreis op zondag, de dag des Heeren. Dat kon toch ook niet de bedoeling zijn. Herhaling moest worden voorkomen. Na enig beraad werd geopperd haar en haar ouders in contact te brengen met een verwante zondagsschool in Zeist. Via de familie ds. H. Harkema te Zeist kwamen we die op het spoor. Deze opzet lukte.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we daarna nooit meer iets van haar hebben gehoord. Het is vurig te hopen dat zij het enige fundament van haar levenshuis heeft mogen leren vinden dat stand houdt tot in eeuwigheid, te weten de Rots van behoudenis, de Heere Jezus Christus en Die gekruisigd. Daar zal ze dan eeuwig goed mee zijn. Dat fundament te kennen heeft niet alleen zij nodig, maar wij allemaal!

Van der Vlies

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen