Hosea (9)

Wat een oordelen stapelen zich op in dit kleine Bijbelboek! De ene oordeelsaankondiging is geweest en we horen alweer van de volgende. Hoséa moet woorden spreken van toorn, van straf en van de naderende ondergang. Wat moet dat ook voor hemzelf zwaar zijn geweest. Wie gemakkelijk van het oordeel spreekt of preekt, heeft zelf de ernst ervan niet begrepen. Nee, het zal de man Gods een ‘last’ zijn geweest. Bewogen van hart als hij was. Maar… dát doet hem juist ook zo indringend spreken. Het is de liefde die aandringt. En wat de Heere betreft: deze scherpe taal is de taal van de versmade liefde… die de geliefde wil behouden (J. Westerink).

We horen van een feest. Het volk is in de beste stemming. Vermoedelijk zal het een oogstfeest zijn geweest. Jerobeam, de eerste koning van het tienstammenrijk, had een dergelijk feest ingesteld ter vervanging van het Loofhuttenfeest. Hij wil namelijk voorkomen dat mensen toch telkens weer naar Jeruzalem gaan om daar de grote feesten te vieren; bang als hij is dat ze op die manier uiteindelijk toch weer zullen kiezen voor een koning uit het huis van David. Jerobeams feest is wel heel anders dan de grote feesten die de Heere had geboden. Bij díe feesten gaat het om het gedenken van de grote daden van God. Hier hebben we het echter over feesten vol verderf. Allerhande heidense invloeden laten zich gelden. Het zijn vleselijke festijnen. De dorsvloeren dreunen vanwege de benevelde mensen.

En dan verschijnt Hosea. Opnieuw is zijn boodschap vol ernst en dreiging (vers 1-7). Er is in elk geval totaal geen reden om te feesten. En al helemaal niet op deze manier. Het volk laat er alleen maar mee zien hoezeer het zich van de Heere afgewend heeft. Hoséa laat er geen misverstand over bestaan: zo’n volk roeit Hij uit. Straks wordt het volk verdreven. Het zal opnieuw in slavernij raken; dit keer in Assyrië. Een berooid volk zal het zijn. Er zal, anders dan nu, geen koren of wijn meer zijn. Zo verarmd zal het zijn dat het zelf geen drankoffers of spijsoffers meer offeren kan. Nu gebeurt dat nog wel; vermoedelijk enkel voor de vorm. Straks zal er nog maar zo weinig zijn, dat ze zelf net zullen overleven. Voor offers blijft niets over. En zelfs al hadden ze de spullen er wel voor: het zou de Heere niet aangenaam zijn. En daarom: wat valt er te feesten?! En mocht iemand denken in het geval van een oordeel wel in Egypte te kunnen vluchten, die komt in Mof terecht: dat is de dodenstad (vers 6).

Wat is de reactie op Hoséa’s woord? We horen iemand roepen: ‘De profeet is een dwaas!’ Volgens een ander is hij zijn verstand kwijt (vers 7). Het feest moet doorgaan! En de haat jegens de profeet laait op. En Hoséa is nog wel een ‘wachter van Efraïm’. Hij heeft het goede, hij heeft het beste met hen voor. Ze proberen hem echter het leven zuur te maken: ze spannen strikken op zijn wegen, overal ontmoet hem de vijandschap. Wat een aanvechting voor Hoséa! Om dan toch getrouw te blijven, als er zoveel tegenop komt. Getrouw aan zijn Zender. En het zuivere Woord vol te houden, namelijk dat er een gericht op komst is…

In het tweede deel van Hoséa 9 (vers 10-17) wordt de nood van het volk weer anders benoemd. Het lijkt wel alsof de profeet probeert op allerlei manieren hun hart te raken… Namens zijn Zender zegt hij: ‘Ik vond Israël als druiven in de woestijn…’ Het zijn woorden en beelden die aan vroeger herinneren, aan de tijd dat de Heere het volk bezocht en verlost heeft. Als druiven in de dorre, droge woestijn: zo bijzonder, zo kostbaar was dit volk in Zijn ogen! U voelt wel aan: hier spreekt de liefde… Dit is de stem van Gods ontferming. In vers 11 heeft Hij het over de ‘heerlijkheid van Efraïm’. In vers 13 vergelijkt Hij Efraïm met de schitterende stad Tyrus. Een kroonjuweel. Zijn kroonjuweel. En dat dankzij Hemzelf! Hij heeft Zijn wijnstok uit Egypte gehaald en in Kanaän geplant. Om daar te groeien en te bloeien.

En wat deed het volk? Er wordt een herinnering opgehaald aan de geschiedenis in Moab, aan het einde van de woestijnreis. Toen ging het al mis… Het volk dat Hij voor Zich afgezonderd had, liet zich in met de afgoderij van Baäl-Peor. En sindsdien heeft Hij al zoveel geduld met Zijn volk gehad. Tot nu toe. De tijd van Gods geduld is verstreken. ‘Ik zal ze uit Mijn huis uitdrijven, Ik zal ze voortaan niet meer liefhebben…’ (vers 15). Waarom ten diepste? ‘Mijn God zal ze verwerpen, omdat ze naar Hem niet horen…’ (vers 17). Israël wordt beroofd. Efraïm raakt haar kinderen kwijt; en als er nog kinderen geboren worden, zullen ze de dood vinden.

Hosea bidt een huiveringwekkend gebed… Hij komt zelfs niet goed uit zijn woorden, zo lijkt het. ‘Geef hun, HEERE! Wat zult Gij geven? Geef hun een misdragende baarmoeder, en uitdrogende borsten’ (vers 14). Het lijkt een gebed om straf, maar ik ben met ds. J. Westerink van gedachte dat het een gebed om verlichting is: ‘Heere, laat er dan maar geen kinderen meer geboren worden…’ Dat liever dan dat ze geboren worden voor de dood. Ontzaglijk. Wat aangrijpend als je als ouders beseft: ‘Het kind vindt de dood, het gaat ten onder in al deze verschrikking, door onze schuld!’ Maar het moet wel gezegd worden. Tot bekering van ouders en kinderen.

Sommelsdijk, ds. P.C. Hoek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen