Bidden met vrijmoedigheid

Met vrijmoedigheid toegaan. Waarom? Omdat Hij zo onzegbaar barmhartig en genadig is.

O, dan kan het. En dan mag het. Al ben je dan een zondaar. Maar juist daarom. Wij komen niet tot God, ondanks dat wij zondaren zijn, maar juist omdat we zondaren zijn. Laat dat je niet tegenhouden, maar juist aanmoedigen. Ga dan maar. Al mis je alles en al kom je alles te kort, ‘Doch mijn God zal naar Zijn rijkdom vervullen al uw nooddruft, in heerlijkheid, door Christus Jezus’ (Filip. 4:19).

Mijn heil, mijn hulp in mijn gebrek;

Mijn toevlucht en mijn hoog vertrek.

Ik zal geen grote wankling vrezen.

En daarbij, als een extra grond van vrijmoedigheid, heeft Hij ook nog een keer Zijn beloften gegeven, waar we op mogen steunen. Dat is het tweede, wat ik wil zeggen. Als Hij zegt: ‘En die tot Mij komt zal ik geenszins uitwerpen’. Wat een belofte. Het staat er met zo’n nadruk: geenszins. De Heidelbergse Catechismus, vraag 117 over het gebed, wijst ook op de belofte als de grond van ons gebed, en van onze vrijmoedigheid: ‘wij hebben deze vaste grond dat Hij ons gebed, niettegenstaande wij zulks onwaardig zijn, om des Heeren Christus’ wil zekerlijk wil verhoren’…

Hoe weet je dat zo zeker? ‘gelijk Hij ons in Zijn Woord beloofd heeft.’

Wat ligt daar een grond van vrijmoedigheid, van vastigheid en hoop. Omdat Hij dat Zelf in Zijn Woord beloofd heeft. Hoe zou ik anders mijn mond tot die hoge en heilige God open doen? Waar zou ik, rechteloze, om durven vragen? Daarom, dat Hij zelf Zijn beloften aan ons gegeven heeft, met maar één doel: om daar ootmoedig, maar toch ook vrijmoedig, Hem op aan te spreken. Iemand zei eens: Heere, U kan wel van mij af, maar U kunt toch niet van Uw Woord af. Ik reken op U. Beloven en niet doen, is dat goddelijk? Ik hou U aan uw Woord. ‘God is geen man, dat Hij liegen zou, noch een mensenkind, dat het Hem berouwen zou; zou Hij het zeggen, en niet doen, of spreken, en niet bestendig maken?’ O, wat zouden we meer vrijmoedigheid hebben als we staan op de vaste grond van Gods beloften, die Hij ook nog een keer bij onze doop aan ons verzegeld heeft.

Nog een derde grond van vrijmoedigheid, naast Christus en de belofte, is een heilige levenswandel. We lezen in 1 Johannes 3:21: ‘Geliefden! Indien ons hart ons niet veroordeelt, zo hebben wij vrijmoedigheid tot God’. Wanneer veroordeelt ons hart ons niet? Dat staat in het volgende vers 22: ‘Als wij Zijn geboden bewaren, en doen, hetgeen behagelijk is voor Hem’.

Een heilige levenswandel, een leven in de vreze des Heeren, geeft een vrijmoedige toegang tot God. Maar als wij bewust en moedwillig in zonde leven, weigeren om met de zonde te breken en weigeren om het met onze naaste goed te maken, dan dat blokkeert de vrijmoedige toegang. Dan veroordeelt ons hart ons. Je voelt zelf dat het niet goed zit. Maar als wij ons van geen moedwillige zonde of kwaad bewust zijn, dan is er een open toegang. Dan veroordeelt ons hart ons niet. Dan mogen we toegaan met vrijmoedigheid, steunend op het bloed van Christus. Nee, we komen in dit leven de zonde nooit te boven. De Heere vraagt van ons dan ook geen volmaaktheid, maar wel oprechtheid.

Nog een laatste opmerking die ik over de vrijmoedigheid wil maken is dit, dat de vrijmoedigheid die wij nu mogen hebben onlosmakelijk verbonden is met de vrijmoedigheid die wij straks hebben op de jongste dag. Ik denk aan wat Johannes schrijft in zijn eerste brief, ‘Hierin is de liefde bij ons volmaakt, opdat wij vrijmoedigheid mogen hebben in de dag des oordeels’ (1 Joh. 4:17).

Als er hier, in dit leven, iets van dat vrijmoedige toegaan beoefend mag worden, zullen we straks ook met vrijmoedigheid voor God kunnen verschijnen. Maar het omgekeerde is ook waar: als we hier niet met vrijmoedigheid toegaan, zullen we straks niet met vrijmoedigheid maar met vrees voor God staan. Dat geeft aan die vrijmoedigheid iets van een laatste ernst. Vandaar die hartelijke aansporing, waar echter ook iets van bezorgdheid in doorklinkt: ‘Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade’…

Laat ons dan. Want als je het nu niet doet, hoe zal je het dan straks maken. Het is nodig. Het is niet vrijblijvend. Het moet. Want anders is het verloren. Maar het moet niet alleen, het mag ook, en het kan ook. Voor iedereen. Niemand wordt uitgesloten, behalve degenen die zichzelf uitsluiten. Want, nog één keer: die vrijmoedigheid berust niet op iets in ons, maar rust op Christus, en Zijn volbrachte werk. En dat gesteund door Zijn vaste belofte. Zodat de meest twijfelende, de meest aangevochtene, de armste en de leegste niet weg hoeft te blijven. Omdat Hij in alles heeft voorzien: ‘Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot den troon der genade, opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen, en genade vinden, om geholpen te worden ter bekwamer tijd’.

Katwijk aan Zee, ds. P. den Ouden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen