Over operaties en koele ijsjes

Het verhaal van JOSELIEN JANSEN (10) uit Westerhaar begint 10 jaar terug. Toen zij geboren werd, zeiden de dokter dat ze een „volledige palatoschisis” had. Dit moeilijke woord betekent dat haar gehemelte helemaal open was.

Wel drie keer moest ze daaraan worden geopereerd.

Joselien: „Toen ik 1 jaar was, is het zachte gehemelte gesloten; toen ik 2 was het harde gehemelte en toen ik 3 was, heb ik een spraakverbeterende operatie gehad, dat heet een pharynxplastiek.”

Kinderen met een schisis hebben –voordat ze geopereerd zijn– vaak problemen met eten, drinken en praten.

„Vlak na mijn geboorte lag ik daarom drie weken in het ziekenhuis. Ik kon niet drinken en kreeg sondevoeding.

Toen ik thuiskwam, heb ik daar ook nog bijna drie maanden sondevoeding gekregen. Daarna kon ik wel drinken met een speciale fles, een Habermanfles.”

Voor kinderen met een schisis bestaat er een speciaal team van allerlei dokters, legt Joselien uit. Dit heet het schisisteam. Er zit een kno-arts in, een kinderarts, een logopedist, een kaakchirurg, een plastisch chirurg, een orthodontist, een medisch maatschappelijk werker en een medisch fotograaf.

„Die kijken allemaal hoe het met je gaat en of je nog een behandeling, therapie of een operatie nodig hebt.

Doordat ik een schisis heb gehad, ben ik gevoelig voor oorontstekingen. Die heb ik dan ook al vaak gehad. Daarom ga ik nog steeds regelmatig naar de kno-arts. Dat is een heel aardige dokter! Hij maakt altijd grapjes. Ik heb inmiddels zeven keer nieuwe trommelvliesbuisjes gehad en mijn neusamandel is geknipt.

Eng

De eerste keren vond ik het best eng en moest ik huilen als ik onder narcose werd gebracht. Doordat ik zo vaak in het ziekenhuis was geweest, had ik een “witte-jassen-trauma”. De laatste keren vond ik het helemaal niet zo erg meer en kon ik wel lachen. Ik kreeg altijd een ijsje, een cadeautje en een dapperheidsdiploma van het ziekenhuis.

Meestal mocht ik na ongeveer een uurtje weer naar huis. De laatste keer duurde het wat langer voordat ik weer wakker werd.”

Helemaal klaar is Joselien nog niet. Binnenkort gaat ze naar de kno-arts voor een gehoortest. „Dan zit ik in een heel stil kamertje. Daar laten ze mij allerlei geluidjes en piepjes horen. Zodra ik die hoor, moet ik op een knopje drukken.

Op dit moment zitten er geen buisjes in mijn oren. Die zijn er vanzelf uitgegaan.

Heel misschien moet ik binnenkort nog een buisje in mijn rechteroor. Als je buisjes hebt, mag je de eerste twee weken niet zwemmen, daarna moet je oordoppen in tijdens het zwemmen en douchen.

In mijn linkertrommelvlies zit nog een klein gaatje.

Als ik geen last meer van dat oor krijg, gaat de kno-arts dat volgend jaar waarschijnlijk dichtmaken.”

Ook ELINE LAST (8) uit Genemuiden moest naar het ziekenhuis. Zij was namelijk vaak verkouden en kon niet goed horen. Net als Joselien kreeg ze buisjes en ook bij haar werd de neusamandel geknipt. In Eline’s geval ging het zo:

„Mama maakte mij heel vroeg wakker om alvast een broodje te eten, want na zes uur mocht ik niets meer eten.

Ik moest gewoon naar school en dat vond ik wel fijn, want daardoor hoefde ik niet zo vaak aan het ziekenhuis te denken.

Kleurplaat

Na de pauze haalde mama mij op. In het ziekenhuis kreeg ik een kleurplaat. Ik moest m’n pyjama aantrekken en de zuster gaf mij een paar zetpillen tegen de pijn. Dat vond ik niet fijn. In een speelkamer moest ik wachten. Telkens werd er een kind opgehaald. Ik vond het lang duren voordat ik eindelijk zelf aan de beurt was. Ik ging naar de operatiekamer en werd op een bed gezet. Er waren veel mensen in blauwe pakken, die mij van alles vroegen, zoals: Hoe heet je? Wat is je geboortedatum?

Dit doen ze ter controle.

Toen kreeg ik een kapje over mijn neus en mond. Dit stinkt wel, hoor!

Door dat kapje viel ik in slaap. Mama is toen weggegaan. Ik kreeg de buisjes en mijn neusamandelen werden geknipt.”

Heerlijk ijsje

„Toen ik wakker werd, had ik een infuus in mijn hand. Er druppelde allemaal bloed uit mijn neus en het slikken deed zeer. Dat vond ik niet fijn, maar ik was blij dat ik mama meteen weer zag en een heerlijk ijsje kreeg.

Even later ging ik naar een andere zaal, waar ik rustig kon bijkomen, lekker mocht lezen en weer een ijsje kreeg.

De zusters waren erg aardig. Dat is fijn, omdat het allemaal best spannend is.

Wat ik ook leuk vond, is dat ik spulletjes mee naar huis kreeg, zoals een spuitje, het kapje en een spuugzakje. Dit kon ik mooi gebruiken bij ons project op school, want we werkten over het ziekenhuis.

Thuis kreeg ik cadeautjes. En een mooie grote kaart van alle kinderen uit mijn klas.

Nu maar hopen dat de buisjes lang in mijn oren blijven zitten en dat ik niet zo vaak meer verkouden ben!”

JULIAN DUEL (5) uit Groot-Ammers is veel minder vaak verkouden dan vroeger. Drie keer raden hoe dat komt… Precies: Julian kwam bij een kno-arts terecht, die hem uitlegde dat zijn neusamandel moest worden geknipt.

Hij kreeg een mooi plaatjesboek mee, zodat zijn vader en moeder thuis nog eens konden voorlezen wat er precies gebeuren ging.

Beer mee

Op een morgen eind januari vertrok Julian al heel vroeg naar het Beatrix Ziekenhuis in Gorinchem. Gelukkig mocht zijn beer mee. En natuurlijk zou zijn moeder de hele dag bij hem blijven.

Julian mocht zijn eigen pyjama aandoen en werd met een bed op wielen naar de operatiekamer gereden.

„Daar stonden wel zes mensen in groene pakken op me te wachten. Ze waren heel aardig. Ik kreeg een kapje op mijn mond en moest heel diep inademen. Bah, dat stonk wel een beetje! Naar soort van olifantenpoep of zoiets, ha ha!

En toen viel ik in slaap…

Zere keel

Na de operatie had ik wel een zere keel, zeg! En weet je wat ik toen kreeg? Een lekker ijsje… Dat is heerlijk zacht voor je keel en dan heb je bijna geen pijn meer. Van de dokter mocht ik net zoveel ijsjes eten als ik maar wilde, dat is leuk, hè?

Ik werd weer naar een kamertje gereden en daar las mijn moeder mij een boekje voor.

Na een paar uurtjes mocht ik fijn mee naar huis!

En ik ben blij dat het geholpen heeft…”

Uitleg

In bovenstaande verhalen gebruiken de kinderen soms een woord dat je niet elke dag tegenkomt. Een paar van deze woorden leggen we hier uit. Verderop in dit nummer vind je nog meer informatie over keel-neus-oor-problemen en wat eraan gedaan wordt.

*INFUUS = plastic buisje of slangetje dat met een naald in een van je aders wordt geprikt. Via dat buisje krijg je medicijnen of bijvoorbeeld vocht toegediend. Op deze manier komt het medicijn meteen in je bloed terecht, zodat het snel werkt. Je hoeft dus niets te slikken (dat kan trouwens ook niet als je onder narcose bent), maar je lichaam krijgt toch wat het nodig heeft.

*NARCOSE = een verdoving. Je wordt met een bepaald middel (dat je vaak via een kapje moet inademen) expres tijdelijk in slaap gebracht, zodat je geen pijn voelt.

*ZETPILLEN = een pil die je niet inslikt, maar die via je anus – tussen je billen– in je lichaam wordt gebracht. Voordeel is dat je op deze manier niet misselijk van het middel wordt, er geen maagpijn van kunt krijgen en dat het medicijn beter zijn werk kan doen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen