‘Uw brood zal zeker en uw water zal gewis zijn’

Ds. Hendrik Kieviet (1873-1928) was aanvankelijk oefenaar bij de ledeboerianen; later werd hij predikant van de Gereformeerde Gemeente te Aagtekerke. In 1913 nam hij een beroep aan naar Dirksland, een gemeente die hij in 1915 verwisselde voor die van Veenendaal.

Kieviet en zijn vrouw Hendrika Neeltje Kooijman hadden veertien kinderen. Het was dus druk in de pastorie van Veenendaal, te meer omdat hij ook zijn ouders bij zich in huis had genomen. Dat waren Jacob Kieviet en Marrigje Tiggelman.

Nu had Kieviets moeder een goede vriendin, een eenvoudige, onbemiddelde vrouw, die vrij eenzaam in een klein huisje op de Veluwe woonde. Het was op een avond dat daar een man aanklopte, die gekleed was in het tenue van een jager; hij was op de Veluwe op jacht geweest. Ze opende de deur en hij vroeg haar of ze soms iets te drinken voor hem had en wat brood.

Hij mocht binnenkomen en ging zitten. Terwijl ze een sneetje brood voor hem klaarmaakte, zag de jager om zich heen in het huisje totdat ze terugkwam met een glas water en het brood. Hij keek er wat verbaasd naar en vroeg of ze niet meer had. Ze antwoordde van niet, dat was alles, maar vervolgde ze: ‘Ach meneer, u moet niet hard van mijn Koning denken. Hij heeft mij beloofd: “Uw brood zal zeker en uw water zal gewis zijn”.’

De man keek naar wat voor hem lag en knikte.

Ze vervolgde: ‘Maar ik zou met de koningen der aarde niet willen ruilen. Als die komen te sterven, dan dalen ze van de top van eer in eeuwige verwoesting neer.’

De jager luisterde aandachtig en knikte weer. Hij dronk het water en at het brood. Daarna bedankte hij haar en vertrok. Nadat de bezoeker afscheid genomen had, vond ze onder het kleedje van de tafel een gouden tientje.

Het was enige weken later dat ze een brief ontving, nota bene van de hofmeester van het paleis van Apeldoorn. Daarin werd ze verzocht om op die en die dag een bezoek te brengen aan het paleis. Ze schrok er eigenlijk van en vroeg zich af wat dat toch te betekenen had. Ze legde de brief voor de Heere neer en kreeg met kracht deze woorden in haar ziel: ‘Trek op, want Ik zal met u zijn.’

De dag brak aan dat ze naar het paleis moest. Ze ging in haar beste kleding, want een visite in zo’n voornaam huis, dat was toch wat, maar telkens weer kwam bij haar de vraag op: ‘Wat zal toch dit wezen.’

Men was op haar komst voorbereid. De wacht bij de hekken liet haar zonder meer door. Een lakei wachtte haar op en ging haar voor door de gangen totdat ze bij de kamer van de koning kwam. Ze werd binnen gelaten en koning Willem III zat daar op zijn stoel; hij had zijn koninklijk tenue aangedaan. Hij keek haar aan en vroeg: ‘Herkent u deze meneer nog?’

‘Ja,’ antwoordde ze, ‘u bent die meneer die bij mij op bezoek is geweest.’

Hij zei: ‘Zou u nu ook nog durven zeggen wat u zei over de koningen der aarde?’

‘Ja,’ zei ze weer, maar nu ernstiger, ‘nu kom ik met een boodschap van de Koning der koningen.’

Haar mond werd geopend en met vrijmoedigheid mocht ze tot koning Willem III spreken. Met bewogenheid hoorde hij haar aan en toen ze gesproken had, zei hij: ‘Vrouw, nu heb ik een verzoek aan u en dat is dat ik u in uw levensonderhoud mag voorzien, zolang u op aarde leeft.’

En dit is gebeurd, tot aan haar dood toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen