Geboekstaafd

Onderwijsdeskundige dr. Kees Boele voert in dit boek een pleidooi om als christen getuigenis af te leggen in het publieke domein en niet in speciale christelijke organisaties. Het fenomeen christelijke school is een vrucht van het corpus christianum, zo betoogt hij. Die eenheid van kerk en staat is echter in deze tijd verdwenen waardoor christenen een kleine minderheid zijn geworden en steeds minder geaccepteerd worden. Het betekent dat we de diepgewortelde ‘christelijke’ neiging tot verbinding van geloof en culturele en politieke macht moeten loslaten. Boele stelt dat we ons moeten instellen op een situatie waarin christelijk onderwijs eerst en vooral tot uitdrukking moet komen in kerkelijke catechese en de christelijke vorming thuis. Zij is minder een kwestie van het instituut christelijke school en meer van de persoon van de christendocent.

Volgens Boele werden ten tijde van de Vroege Kerk er geen eigen christelijke scholen gesticht maar nam men gewoon deel aan openbare, heidense scholen, waar heidens onderwijs gegeven werd en waar ook vele christenen doceerden. Christelijke vorming vond thuis en door middel van (kerkelijke) catechese plaats. De vroege christenen wilden de politieke structuren van de samenleving niet veranderen, maar getuigden door hun levensstijl.

Als de christelijke school of de zuil van het christelijk onderwijs zou verdwijnen, dan verdwijnt daarmee nog niet het christelijk onderwijs, aldus Boele. Dat gaat namelijk gewoon door in de kerk en thuis. Ja, bij dat laatste vindt de eigenlijke geloofsoverdracht plaats. “Goede kerkelijke catechese en persoonlijke vorming thuis zijn in een seculiere cultuur de belangrijkste en meest effectieve vormen van christelijk onderwijs.” Boele zegt rake dingen over het toelatingsbeleid en de grondslag bij christelijke scholen. Over de grondslag wordt het vaakst en felst gedebatteerd, waarschijnlijk omdat het een sterk anker is, vooral voor bestuurders en toezichthouders.

Ga eens een poosje werken in een openbare instelling, adviseert Boele. Dat is heilzaam voor jezelf, je relativeert veel kwesties binnen de zuil en je kunt veel betekenen voor openbare instellingen. Boele eindigt het boek met een loflied op Erasmus en diens inzet voor een christelijke filosofie, waarbij kritisch gebruik gemaakt werd van heidense bronnen en goed onderwijs bepleit werd in het kader van scholing, vorming en vroomheid. Erasmus is voor Boele een voorbeeld van modern christelijk onderwijs. Hij wilde Christus dienen en diens Lichaam, de ene, ongedeelde kerk. Erasmus verafschuwde partijschappen, volgens Boele ook weer een kenmerk van christelijk, verdeeld Nederland. Erasmus’ weerzin tegen theologische haarkloverijen is actueel voor deze tijd, gezien “alle scherpslijperij tussen denominaties en de fijnmazige discussies over grondslagen.” Een boek dat een eyeopener is om ernst te maken met de Bijbelse roeping in samenleving en onderwijs zonder zich in een zuil op te sluiten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen