Het huwelijk in Malawi

Mijn vrouw en ik waren jarenlang getuige van huwelijkssluitingen in het Afrikaanse land Malawi. Het huwelijk tussen één man en één vrouw is er norm en heeft met name in kerkelijke gemeenschappen de traditionele polygamie verdrongen. Maar het gedwongen uithuwelijken van zeer jonge meisjes kwam tot voor kort vaak voor. Vrouwen hebben vaak een zwakke positie, vooral in streken waar het patriarchaat heersend is.

In andere streken waar het matriarchaat geldt, hebben de mannen relatief weinig rechten. In het algemeen gold de traditie dat bij het sterven van de partner, weduwen respectievelijk weduwnaren, hun bezittingen moesten achterlaten bij of afstaan aan hun schoonfamilie. In het geval van jonggestorven ouders werd daarbij ook de ouder-kind relatie aangetast.

De wederzijdse families van een jongen en een meisje spelen een grote rol bij de voorbereiding en sluiting van hun huwelijk. De jongelui hebben natuurlijk een eigen inbreng, maar afhankelijk van de invloed van de traditie zijn het de families die uiteindelijk de huwelijksovereenkomst sluiten. Er gaat een proces van bemiddeling aan vooraf. Daarin speelt de oudste broer van de moeder van de bruid (Chichewa: malume) vaak een belangrijke rol.

Daarop volgt dan een belangrijke plechtigheid met veel ceremonie en feestgedruis (Chichewa: chinkhoswe). Het is een evenement waarbij de meest uitgebreide geledingen van beide families aanwezig zijn. Hiermee demonstreren de familiegemeenschappen verantwoordelijkheid te nemen voor deze verbintenis. Volgens de Afrikaanse traditie, in stand gehouden door een invloedrijk systeem van dorps- en stamhoofden, gaat het koppel dan verder als samenwonend getrouwd stel.

Naast de traditionele situatie heeft zich een administratieve hiërarchie van moderne overheden (maboma) ontwikkeld. Desgewenst kan een echtpaar hun huwelijk officieel bij een regeringsinstantie laten registreren. Dat geeft gehuwde mannen en vrouwen meer juridische zekerheid, maar kost geld en wordt in de doorgaans arme plattelandsgebieden meestal nagelaten. Deze formele registratie is dus niet te vergelijken met het Nederlandse ‘burgerlijke huwelijk’, maar lijkt meer op de notariële contracten, zoals die toenemend bij ons worden gesloten.

Christenen gaan vervolgens ook in de kerk trouwen. Hoewel dat soms pas na jaren plaats vindt, wordt het gebeuren in de kerk als heel belangrijk ervaren. Het is niet een huwelijksbevestiging, want het paar is volgens de traditie immers al getrouwd. Maar het is een belijdenis van het echtpaar dat hun huwelijk in wezen voor Gods ogen is gesloten en in Zijn trouw is geworteld. Dat geloofsbesef verbindt christelijke echtparen op alle continenten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen